Ο Θεός με φώτισε και – παρά το πιεσμένο μου πρόγραμμα – πήγα στην παρουσίαση του βιβλίου του φίλου κ. Δημήτρη Φρεζούλη (ας μου επιτρέψει να τον αποκαλέσω φίλο, είναι τιμή για μένα) όπου πραγματικά μορφώθηκα, χάρηκα, αλλά και… μελαγχόλησα (και θα σας εξηγήσω παρακάτω το γιατί).
Δεν θα σταθώ στην οργάνωση της εκδήλωσης, ούτε στην άψογη εκτύπωση και εμφάνιση του βιβλίου (άλλωστε ο γείτονάς μου, ο «Άλφα Πι», μας έχει συνηθίσει σε τέτοια). Θα σταθώ στο περιεχόμενο το οποίο είναι και τεκμηριωμένο και επιστημονικά γραμμένο. Περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τους χώρους, τα πρόσωπα και… την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής (της κάθε εποχής χωριστά). Διαβάζοντας[1] μαθαίνεις πολλά για την – τότε – ζωή των συνανθρώπων μας κι έρχονται στη μνήμη σου γεγονότα τα οποία σε κάνουν να αναστενάξεις. Όπως το κυνηγητό του κυρ-Γιάννη του Χονδρού, του επιστάτη του Γυμνασίου μας (ο Θεός να τον συγχωρέσει), ο οποίος ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των μαθητών (και ιδιαιτέρως των «λουλουδιών» – μεταξύ των οποίων κι εγώ), μη μας δει στο σινεμά και μάλιστα… ασκεπείς (για λόγους ευνόητους, κρύβαμε τα πηλίκιά μας με την κουκουβάγια και το ΓΒ – Γυμνάσιο Βροντάδου).
Βέβαια είχαμε και… εναλλακτικές λύσεις, όπως τον… Καραγκιόζη του Σίμου, ο οποίος έπαιζε πότε στο «Καφενείο του Εγγλέζου» στον Βροντάδο (σημερινή ταβέρνα Μουριά), πότε στου Αθηναίου (στην περιοχή Παντελάκη). Οι… «ατιμίες» μας έφθαναν έως εκεί! Δεν θυμάμαι αν είχαμε περιορισμούς στην ώρα (δηλ. πότε απηγορεύετο το βράδυ να κυκλοφορούμε) ή στον τόπο (δηλ. απηγορευμένες περιοχές). Κατά τα άλλα, κολυμπούσαμε ελεύθερα, πηγαίναμε στο γήπεδο ελεύθερα, στα πανηγύρια ελεύθερα κλπ. κλπ.
Για να επανέλθω στο σινεμά, τότε υπήρχαν το REX και ο ΑΣΤΕΡΑΣ. Ακόμα περιστασιακά κάποιοι έφερναν σε αίθουσες αργότερα, όπως της ΠΕΚΕΒ, του ΦΟΒ, σε καφενεία, κινηματογραφικές μηχανές κι έκαναν προβολές, και γινόταν… το «ελάτε να δείτε»!...
Ωραία, αθώα χρόνια, χωρίς ίχνος από ναρκωτικά, με ίσως ελάχιστο (για τους μαθητές) τσιγάρο. Δεν θυμάμαι εγκληματικότητα (ίσως κάποιοι με διορθώσουν).
Να’σαι καλά αγαπητέ Δημήτρη Φρεζούλη, να αναταράζεις τα «λιμνάζοντα ύδατα» της μνήμης μας και να μας φέρνεις μερικά χρόνια πίσω για να κάνομε συγκρίσεις με τα σημερινά χρόνια και με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ο νοών νοείτο!...).
Ευρισκόμενος στην τρίτη ηλικία σκέπτομαι τι άλλα θα ειδώ! Και πάλι συγχαρητήρια!...
Πάντα με ΑΓΑΠΗ,
Α.Ι. Τριπολίτης
Ιατρός (και… σινεφίλ)
[1] Άργησα να γράψω κάτι διότι είχα και άλλες υποχρεώσεις, όπως και (ευτυχώς περαστικούς) λόγους υγείας σε προσφιλές μου πρόσωπο.