Ωραίο δεν είναι ως σύνθημα;
Πως λέγαμε «Ανδρέα προχώρα σε θέλει όλη χώρα» ή «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ή «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»;
Και γιατί… τρείς; Κατ’ αρχήν για να ικανοποιηθούν όλοι, μετά γιατί είναι συμβολικό νούμερο και ελάτε λίγο να ακονίσομε τη μνήμη μας, άλλωστε δεν θα πάμε πολύ πίσω.
Το 2009 ο Γιωργάκης Παπανδρέου, τον θυμόσαστε πιστεύομε, έριξε πρόωρα την Κυβέρνηση Καραμανλή, με το απίθανο σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν» για να βάλει σε λίγο τη λιλά γραβάτα να στηθεί στο Καστελόριζο και να μας ανακοινώσει ότι όντως λεφτά υπάρχουν… αλλά μόνο αν ζητήσομε δανεικά από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό Στήριξης, οι οποίοι ορθά μας είπαν να υπογράψομε μια συμφωνία, που πήρε την κακή ονομασία… Μνημόνιο, εκτός αν υπάρχει κάποιος από Τράπεζα μέχρι ιδιώτη, που να δανείζει άνευ Συμβολαίου, δηλαδή ελληνιστί «Αέρα πατέρα».
Το 2012, είδατε δεν πάμε μακριά, ήρθε ο Σαμαράς, σήκωσε το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα… επέμενε στην διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, εμποδίζοντας την Κυβέρνηση Παπαδήμου να καθαρίσει στα δύσκολα, πήγε η χώρα σε διπλές εκλογές, με κίνδυνο να πτωχεύσει, επιτέλους ο Αντώνης έγινε Πρωθυπουργός, πως λέμε έγινε το καμάρι μας γιατρός, αλλά του πέθανε ο πρώτος ασθενής… αφού αναγκάστηκε να υπογράψει το δεύτερο Μνημόνιο. Το 2015 είχαμε μια απ’ τα ίδια, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον Τσίπρα, που με πρόσχημα αυτή την ελληνική ανωμαλία, να μπορεί να πέσει μια κυβέρνηση αν δεν μπορεί να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας, που εκ του Συντάγματος κάνει τη γλάστρα, μας προέκυψε με πρόωρες εκλογές Πρωθυπουργός, άλλος ένας που θα έκαιγε το Μνημόνιο, θα χόρευαν οι αγορές Πεντοζάλη, θα ανέβαζε τον κατώτατο μισθό στα 700 ευρώ, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ κ.λ.π. για να καταλήξουμε στην υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, με την χώρα να έχει βαρέσει κανόνι.
Νάμαστε λοιπόν μετά τον μακρύ αυτό πρόλογο ξανά στη Βουλή, όπου ο Τσίπρας θα μετρήσει απώλειες και θα μας πεί τι θα κάνει. Και άντε λέω εγώ με το φτωχό μου μυαλό ότι τσοντάροντας όλοι τη γλυτώνει, αυτό θα κρατήσει μέχρι τον Σεπτέμβρη;
Στο μεταξύ η χώρα θα έχει κερδίσει τίποτα άλλο από καμιά δεκαριά ακόμα πρώην υπουργούς, νάχουμε να δίνουμε και καμιά γερή… σύνταξη ;
Το ερώτημα όμως είναι, για ναρθούμε σε πιο πεζά πράγματα, ποιός θα πληρώσει το πρώτο 15θήμερο Ιουλίου τους Δημοσίους υπαλλήλους; Κι’ ας πούμε ότι αυτοί πετάγονται στο χωριό να καθαρίσουν κανένα πιξάρι, οι Στρατιωτικοί τι θα κάνουν θα αφήσουν τις Μονάδες τους να δουλέψουν γκαρσόνια; Οι συνταξιούχοι αυτοί που δεν είναι 50 χρόνων… πως θα πληρωθούν τις συντάξεις τους;
Είναι καθαρό, δεν αναφέρθηκαν τυχαία τα παραδείγματα των τριών Πρωθυπουργών, ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας αδυνατεί να την βγάλει απ’ την κρίση που την έριξε και το μόνο που θα επιτύχουμε είναι με κλειστές Τράπεζες να πάμε ξανά σε εκλογές, δικαιώνοντας τον Σόϊμπλε, που άμεσα και σαφέστατα λέει ότι είμαστε άχρηστοι.
Οσο περνάει ο καιρός τόσο τα Μνημόνια γίνονται χειρότερα, στο τέλος όπως το πάμε δεν θα υπάρχει κανείς απ’ τη μεριά μας να υπογράψει, συνεπώς τα Κόμματα του λεγόμενου Ευρωπαϊκού τόξου μια ευκαιρία έχουν, να ψηφίσουν την Συμφωνία, που κατ’ αρχήν συμφώνησε ο Τσίπρας και με εκείνον Πρωθυπουργό, σε όποιον δεν αρέσει να μην τον ψήφιζε, να κλείσει μια τριετία με σταθερή κυβέρνηση ειδικού σκοπού, να εκπληρώσουμε αυτά που δεσμευτήκαμε, που τα μισά έπρεπε να τα εφαρμόζαμε μόνοι μας εδώ και μιά δεκαετία και με μη χώρα εκτός Μνημονίων και όρθια να πάμε σε εκλογές με το τέλος της τετραετίας.
Αν δεν μπορούν να πράξουν αυτό οι πολιτικοί Αρχηγοί ας βγούν στην παραγωγή να αποκτήσουν και καμιά εμπειρία ζωής κι’ ας επιλέξουν μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, γιατί η επόμενη φάση δεν θα είναι μια 14ωρη συνεδρίαση για την αφεντομουτσουνάρα μας σε μια Ευρωπαϊκή Σύνοδο αλλά μια κλωτσιά μια κι’ έξω.