Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, αφού πρώτα πιάσαμε πυθμένα λόγω χρεοκοπίας και καμαρώνουμε
Βλέπουμε την ανεργία να μειώνεται κάτω από 10% και αναθαρρούμε που άνοιξαν δουλειές. Βλέπουμε να αυξάνεται σταδιακά ο κατώτατος μισθός όπως και ο μέσος και τρέφουμε ελπίδες για ακόμα καλύτερες μέρες.
Βλέπουμε αύξηση των επενδύσεων και χειροκροτούμε παραβλέποντας όμως, με τί ρυθμό αυξάνονται στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πόσο υπολειπόμαστε.
Και αφού όλα πηγαίνουν τόσο πρίμα, έχουμε την πολυτέλεια ως λαός να στρεφόμαστε και να μετέχουμε σε άλλα ενδιαφέροντα, όπως οι παντοειδείς θεωρίες συνωμοσίας, στο εθνικό μας σπορ τον αλληλοσπαραγμό για ανάξια κάν αναφοράς θέματα, όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, η σύνταξη κάτω από σημαίες ευκαιριακών κομματικών αρχηγών που το μόνο εφόδιο τους είναι ο λαϊκισμός στην έσχατη μορφή του.
Και μέσα από τη βουή του όχλου ή της ανωνυμίας του διαδικτύου, ξερνούμε χολή και τοξικότητα έως απανθρωπιάς κατά πάντων, θέλοντας προφανώς να αποδείξουμε πως έχουμε πάρει διαζύγιο από τη λογική, από την κόσμια κοινωνική συμπεριφορά, από τις έννοιες της αλληλεγγύης, της κατανόησης, της συγχώρεσης, της υπευθυνότητας και όλων εκείνων των αξιών και ηθικών κανόνων που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από τις αγέλες και τα κοπάδια, για τα οποία αποφασίζει ο αρχηγός και τον οποίο ακολουθούμε χωρίς κρίση.
Την ώρα λοιπόν που αποδεχόμαστε με ελαφρότητα όλα αυτά τα ιλαροτραγικά και παράλογα, άλλες χώρες της γειτονιάς μας που τις θεωρούμε υποδεέστερες γιατί «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αυτοί έτρωγαν βελανίδια…», τώρα τρώμε τη σκόνη τους αλλά και πάλι κάνουμε πως δεν βλέπουμε.
Πάρτε παράδειγμα την Ρουμανία που πλέον υπερέχει έναντι ημών, σε όλους σχεδόν τους οικονομικούς δείκτες και αναγεννιέται από τις στάχτες που άφησε ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Δείτε τη Βουλγαρία που τώρα ετοιμάζεται να μπει και στην Ευρωζώνη και δεν θα αργήσει να μας ξεπεράσει κι αυτή αν συνεχίσει να πορεύεται με την ίδια σοβαρότητα. Περιττεύει η αναφορά στις άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες που τώρα διαπρέπουν μέσα στους κόλπους της ΕΕ και μας έχουν βάλει τα γυαλιά εδώ και χρόνια κι έχουν γίνει πολύ πιο υπολογίσιμες δυνάμεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση από εμάς το 10ο μέλος της ΕΟΚ!
Η Τουρκία είναι από μόνη της ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Εμείς οι Δημοκράτες ανανταμ παπανταμ, λοιδορούμε τον αντιδημοκράτη, αυταρχικό ηγέτη Ερντογάν, τον περιγελούμε ως Σουλτάνο που κόβει τα κεφάλια της αντίθετης άποψης, κριτικάρουμε αφ’ υψηλού και γελώντας το όραμα του για αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Αλλά εμείς η χώρα των 10 εκατομμυρίων που διαρκώς γερνά και φθίνει πληθυσμιακά, δεν αναλογιζόμαστε ποια ήταν η Τουρκία πριν 20 χρόνια και ποια είναι σήμερα. Με διαρκώς αυξανόμενο πληθυσμό που σήμερα ξεπερνά τα 80 εκατομμύρια έχει γίνει, είτε μας αρέσει είτε όχι, μια υπολογίσιμη παγκόσμια δύναμη που όλες σχεδόν οι χώρες ακόμα και οι μεγάλες θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί της και δεν της χαλάνε τα χατίρια. Είναι υπολογίσιμη ως στρατιωτική δύναμη, υπολογίσιμη ως αγορά, υπολογίσιμη ως οικονομία, υπολογίσιμη ως βιομηχανική δύναμη αλλά υπολογίσιμη και ως παραγωγός όπλων. Υπομειδιούσαμε όταν ξεκίνησαν να παράγουν drones και τώρα βλέπουμε στην Ουκρανία ο πόλεμος να γίνεται στην ουσία με τα δικά τους drones που τα παράγουν κατά χιλιάδες. Εμείς δεν έχουμε ούτε για δείγμα. Αλλά και σαν αγοραστής οπλικών συστημάτων είναι πελάτης με τεράστιες παραγγελίες από Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Σουηδία κλπ.
Επομένως όσες αντιρρήσεις και όσες γκρίνιες κι αν κάνουμε εμείς, είναι αυταπάτη να πιστεύουμε πως τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ , θα άφηναν εκτός την Τουρκία και την αμυντική της βιομηχανία από το πρόγραμμα SAFE των εκατοντάδων δισ. ευρώ που αποφάσισαν οι Ευρωπαίοι για να ενισχύσουν την άμυνα τους μετά την απόσυρση των ΗΠΑ. Αλλά και στην παγκόσμια διπλωματική σκακιέρα κάθε μέρα διαπιστώνουμε, πως την υπολογίζουν, την ακούν και την λαμβάνουν σοβαρά υπόψη, οι μεγάλοι αυτού του κόσμου.
Και για εμάς μόνο «πλαταρίσματα» και παινέματα, για το πόσο καλοί είμαστε!
Καιρός όμως να καταλάβουμε πως στη διεθνή σκακιέρα, δεν μετρούν ούτε οι φιλίες, ούτε οι συμμαχίες, ούτε θρησκείες. Αυτό που μετρά είναι η ισχύς, οι οικονομικές δοσοληψίες και οι αγορές. Όλα τα άλλα είναι για διπλωματικές αβροφροσύνες μεταξύ σαμπάνιας και ferero rocher!
Αυτά όμως, ελάχιστα απασχολούν την εγχώρια πολιτική σκηνή. Έχουμε σπουδαιότερα προβλήματα όπως αν πρέπει να παραπεμφθεί ο Καραμανλής για πλημμέλημα ή κακούργημα ή αν μπάζωσε ο Τραιαντόπουλος το ξυλόλιο.Ή αν πρέπει να αρθεί η όχι η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, αν πρέπει να αξιολογούνται ή όχι. Δηλαδή κάτι σαν εκείνο με τη διαφήμιση που διαφωνούσαν στο Διοικητικό Συμβούλιο μιας εταιρείας(που προφανώς δεν είχε άλλα προβλήματα) για το ποιο φάρμακο είναι καλύτερο για τη μουχρίτσα στις γλάστρες των γραφείων τους!