Ντυμένη στα γαλανόλευκα, με τη μεγαλύτερη σημαία στο λιμάνι και με 1.200 έγκλειστους μετανάστες – πρόσφυγες στη ΒΙΑΛ, γιορτάσαμε τα 195 χρόνια ελευθερίας. Για συλλογιστείτε, ένα τίποτα, ένα σημαδάκι, μια κουκίδα μέσα στην ιστορία και στην ιστορία μας σαν Έθνος, πολύ περισσότερο σαν γένος, όπου τραβήξαμε τόσα πολλά, που είμαστε «πολύ σκληροί για να πεθάνουμε» σήμερα, για να θυμηθούμε τίτλο ταινίας από την άγρια Δύση.
Έτσι λοιπόν στα γιορτινά και με τα Σχολεία να στήνουν, χάρη στους εκπαιδευτικούς, αξιόλογες εκδηλώσεις, το μυαλό μας πάει, αν πρέπει κάποια στιγμή να δώσουμε και ένα τοπικό στίγμα στον γιορτασμό της 25ης Μαρτίου, που δικαιολογημένα σκιάζεται από τον αποτροπιασμό της Σφαγής του 1822. Και αφορμή γι’ αυτό πρέπει να δώσει ο ίδιος ο Δήμος Χίου, που μέσα στις τόσες δαπάνες, ας ξεκινήσει την ανανέωση των πινακίδων ονοματοθεσίας οδών, με άλλες όχι μόνο πιο καλαίσθητες αλλά επεξηγηματικές.
Ας ξεκινήσει ο Δήμος κι ας ακολουθήσει η εκπαίδευση, που έχει καθήκον μαζί με τους άλλους θεσμούς να κρατήσει άσβεστη τη φλόγα της ιστορικής μνήμης.
Ένα παράδειγμα εδώ θα βοηθούσε. Τι λέει σε όλους εμάς, για να μην ρωτήσουμε αν οι διαμένοντες εκεί έχουν την παραμικρή ιδέα, το όνομα Γεώργιος Γλαράκης, σε μια πάροδο της οδού Μητροδώρου προς την Ιουστινιάνη;
Και όμως κάποτε πρέπει να κάνουμε την αρχή. Πόσα θα κερδίζαμε αν ο Δήμος έγραφε μια παράγραφο κάτω από το όνομα και ένα Σχολείο τιμούσε τη μνήμη του με αφορμή την εθνική επέτειο;
Ο Γεώργιος Γλαράκης λοιπόν, παιδί ιερέα, γεννήθηκε στη Χίο το 1789.
Φοίτησε στην περίφημη Σχολή του νησιού και πρωταγωνίστησε στα χρόνια της Επαναστάσεως, που τον βρίσκει στην ώριμη τότε ηλικία των 32 χρόνων. Προηγούμενα εγκαταλείπει την οικογένειά του και «εις δεινήν πενίαν» φεύγει, όπως πολλοί τότε Χιώτες, στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάζεται ως εμποροϋπάλληλος και ταυτόχρονα σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο.
Οι Χίοι της Πόλης τον ξεχωρίζουν και με υποτροφία τον σπουδάζουν Ιατρική στο Γκέττινγκεν, όπου αναγορεύεται Διδάκτορας. Παρατάει την Ευρώπη γιατί τον καλεί η Πατρίδα και η Επανάσταση και εκπροσωπεί τη Χίο σε πλήθος Συνελεύσεων, ενώ το 1823, ένα χρόνο μετά τη Σφαγή, συμμετέχει στην Εθνοσυνέλευση, που συνέταξε τον Καταστατικό Χάρτη της «χώρας» ως Γενικός Γραμματέας δίπλα στον Παπαφλέσσα, όταν εκείνος έγινε υπουργός των Εσωτερικών. Ο Παπαφλέσσας μαρτυρεί και ο πρώτος Κυβερνήτης, Ιωάννης Καποδίστριας, στο ολιγομελές υπουργικό Συμβούλιο του αναθέτει δύο και σε άλλη φάση τρία Υπουργεία. Ο Κυβερνήτης, που έπεσε βαρύς για τη χώρα αυτή δολοφονείται, έρχεται ο Όθων και ο Γ. Γλαράκης βρίσκεται Νομάρχης Αχαΐας – Ήλιδας, Διοικητής Μεσσηνίας, υπουργός Εσωτερικών, Εξωτερικών, Εκκλησιαστικών και επί πολλά χρόνια Γερουσιαστής από το 1845 μέχρι το τέλος της ζωής του το 1855.
Σε όλη του τη ζωή από όποια θέση κι αν υπηρέτησε την πατρίδα, ποτέ δεν σταμάτησε να ασκεί αμισθί το ιατρικό λειτούργημα. Και κάτι που ας πούμε έχει τη… σημασία του. Ο Γεώργιος Γλαράκης, ο χιώτης γιατρός και πολιτικός, ο ούτε εκείνος δεν ήξερε πόσες φορές Υπουργός, πέθανε σε ηλικία 66 χρόνων όντας Αντιπρόεδρος της Γερουσίας, μέσα σε απόλυτη φτώχια.
Ο ιστορικός Ελευθέριος Σκιαδάς, που έχει μελετήσει πλήρως το βιογραφικό του, αναφέρει την πρωτοβουλία του Βουλευτή Καλαβρύτων Λεωνίδα Πετιμεζά, που εισηγήθηκε στη Βουλή την ενίσχυση της πολυπληθούς οικογένειας του εκλιπόντος Γ. Γλαράκη, προκειμένου να επιβιώσει.
Ο Ελ. Σκιαδάς βρίσκει στα πρακτικά της Βουλής το θέμα: «Αγόρευσης περί του εν πενία τελευτήσαντος αειμνήστου Γ. Γλαράκη» και σημειώνει την αγόρευση του Βουλευτή, που ζητά να συνεχίσει να χορηγείται η γερουσιαστική αποζημίωση Γλαράκη «Εις την μη έχουσαν ουδέ της ημέρας τον άρτον οικογένειάν του».
Τι λέτε για ένα τέτοιον συμπατριώτη μας και πολλούς άλλους δεν οφείλουμε να γνωρίζουμε κατ’ αρχήν στα Σχολεία μας;