Πώς νομίζω σε κάθε ανατολή ότι
, για μια στιγμή μονάχα, βαστώ το κλειδί του αρχέγονου χρόνου.
Μέσα απ’ το κλείστρο ο Φαέθων οδηγεί το άρμα·
τα άλογα ξεχύνονται πάνω κάτω στον ουράνιο θόλο,
σέρνοντας τον πύρινο ήλιο
και με ορμή βουτούν στη θάλασσα.
Κι όλο το σκηνικό το ’χει σμιλέψει ο Ήφαιστος
με χρυσό και μπρούτζο.
Και κάθε φορά ο αντίλαλος από έναν γλάρο,
που αλυχτά μοναχός πάνω απ’ τη θάλασσα,
με επαναφέρει:
«Σύνελθε… έλα άλλη φορά,
και θα σου μαρτυρήσω το ελιξίριο
που δίνει ζωή στη Γη».
Αέναος κύκλος.