Είναι η ώρα της ανατολής ...
Κι όμως - Αύγουστος·
μα μονάχα δυο, τρία ζευγάρια μάτια
μένουν καρφωμένα, ακίνητα, στην ακρογιαλιά.
Προσμένουν τη γέννηση του φωτός.
Η στιγμή είναι γαλήνια -
μα μέσα της πάλλεται ένταση.
Είναι σαν να περιμένεις, σιωπηλός,
την πρώτη ανάσα,
το πρώτο κλάμα ενός μωρού που αφήνει πίσω του τη μήτρα·
τον σκοτεινό κόσμο
που το έθρεψε.
Πόση ενέργεια έχει το τοπίο ...
Αν σωπάσεις, αν σταθείς…
θα νιώσεις στα νώτα σου
τις παλμικές δονήσεις των πρώτων ηλιαχτίδων
να χτυπούν τα άγονα βράχια.
Τότε - το τοπίο γίνεται καθρέφτης.
Η γέννηση του φωτός… είδωλο.
Βράχια αναδύονται απ’ τα σπλάχνα της γης,
ζυμώνουν τη γέννηση του τόπου που πατάς.
Κι εσύ - εκεί - μάρτυρας.
Της αρχής όλων.
Απ' το ερμάρι των αναμνήσεων