Οι θαλασσινές σπηλιές
κρύβουν γοητεία και μυστήριο·
πίσω αφήνω τον κόσμο των ήχων,
τον πολιτισμό των ανθρώπων,
και χάνομαι στη σιωπή των βράχων.
Σημάδι με καλεί·
μάτια μεγάλα, εκφραστικά,
του Ποσειδώνα.
Ένα δελφίνι,
σαν άτι που καλπάζει στο κύμα,
ξεφεύγει απ’ το βλέμμα μου και χάνεται στα νερά·
κρατάει μυστικά
που το θνητό μάτι δεν αντέχει.
Ξοπίσω του,
χρυσό άρμα εκτοξεύει τρίαινα,
η θάλασσα γαληνεύει·
κι είναι σαν να είδα
τον ίδιο τον Ολύμπιο Ποσειδώνα.
Μα να, είναι ο ήλιος·
αυγή που σκορπίζει
ηλιαχτίδες στην αλμυρή σιωπή.
Η φαντασία νικά την αμφιβολία
και ακολουθώ το δελφίνι
στο υπόγειο παλάτι των θεών·
μα εκείνο ψιθυρίζει:
«Τίποτα άλλο, άνθρωπε,
μην μαρτυρήσεις…»