Πολλά προβλήματα φόρτωσε στις πλάτες μας ο κορωνοϊός εδώ και δύο χρόνια… Γνωστά τα περισσότερα αφού τα βιώνουμε στην καθημερινότητά μας… Και θα έλεγα ότι τα συνηθίσαμε κιόλας και ζούμε μαζί τους εκόντες - άκοντες. Δεν είναι ανάγκη να τα επαναλάβω γιατί είναι γνωστά… Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα που είναι «κρυμμένα», ας πούμε, και εμφανίζονται κυρίως στις μικρές κοινωνίες…
Αναστατωμένη και με κλάματα μου τηλεφώνησε χτες καλή και αγαπητή φίλη γιατί, λέει, στο χωριό κυκλοφόρησε η φήμη ότι η οικογένειά της πάσχει από κορωνοϊό. Και γιατί να αρχίσουν να το λένε, αφού είμαστε υγιείς και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και για ποιο λόγο το βλέπουν σαν κάτι αποτρόπαιο…
Προσπάθησα να την ηρεμήσω και να της εξηγήσω ότι έστω και αν έπασχαν από κορωνοϊό δεν ήταν ανάγκη να συγχυστεί και να στενοχωρηθεί. Πιστεύω κάτι να κατάφερα στο τέλος με το κλείσιμο του τηλεφώνου, αλλά αναρωτιέμαι κάποιοι γιατί θεωρούν την πάθηση από κορωνοϊό ως κάτι πολύ κακό… Και κουτσομπολεύουν με ελαφρά τη καρδία ανθρώπους που μια χαρά είναι αλλά κάποια φημολογία τους θέλει άρρωστους!
Έτσι λοιπόν υπάρχουν εκείνοι που αποδέχονται ως φυσιολογική την ατυχία τους να νοσήσουν και υπάρχουν και οι άλλοι που το θεωρούν στίγμα. Και χαίρομαι τους πρώτους γιατί το ανακοινώνουν κιόλας και τηρούν όλους τους περιορισμούς που επιβάλλονται για την προστασία των υπολοίπων… Και μέμφομαι τους τρίτους που είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη να πυροβολήσουν τους πρώτους. Άραγε είναι κατηγορία να νοσήσεις με κόβιντ;
Προσωπικά ουδόλως θα με απασχολούσε, έστω και αν κάποιοι διέδιδαν σε βάρος μου ότι νοσώ. Εγώ να είμαι καλά. «Σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι». Υπάρχουν όμως και εκείνοι που είναι πιο ευαίσθητοι, όπως η αγαπητή φίλη, που φέρουν βαρέως τέτοιες ανυπόστατες φήμες. Και που αναστατώνουν την οικογενειακή ηρεμία τους.
Τι να σας πω… Ειλικρινά δεν περίμενα ότι και στην περίπτωση του κορωνοϊού κάποιοι να δημιουργούν «θέμα». Θέλει κανείς να νοσήσει; Επιθυμεί κανείς να περιορίζεται στο σπίτι του; Γιατί λοιπόν διαδίδουν ανεύθυνα, και ίσως και με κακεντρέχεια, φήμες ότι ο τάδε είναι άρρωστος χωρίς να υπάρχει δόση αλήθειας; Γιατί δεν ασχολούνται με τον εαυτό τους; Γιατί σπέρνουν καινά δαιμόνια και μάλιστα για ένα φαινόμενο που μας αγγίζει όλους και μπορεί και τους ίδιους κάποια στιγμή; Έλεος πια!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
