Με είχε «ενοχλήσει» και αρκετά χρόνια πριν εκφράζοντας αγωνία… Μόλις είχε περάσει το Ρουβίκωνα της ηλικίας και άρχισε να «ψάχνεται». Και προς τι η αγωνία και η ανησυχία της; Για το Γηροκομείο Χίου, το κρατικό. Τότε, το Ίδρυμα αυτό είχε τα χάλια του και εξωτερικά και αναρωτιόταν πότε θα συμμαζευτεί και θα γίνει πιο εμφανίσιμο. Γράψε κάτι, μου είχε πει. Δεν θυμάμαι αν έγραψα, όμως υποθέτω ότι το έκανα. Γράψε, μου επανέλαβε, γιατί μεγαλώνουμε κι εμείς και δεν ξέρουμε πώς και πού θα καταλήξουμε. Τουλάχιστον να έχουμε έναν αξιοσέβαστο χώρο για τα γηρατειά μας, γιατί ποιος άλλος θα μας κοιτάξει…
Τα χρόνια πέρασαν, το Γηροκομείο αναβαπτίστηκε και έγινε αγνώριστο τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά. Ο Βαγγέλης, που ανέλαβε τη διεύθυνση, το αναμόρφωσε εκ βάθρων, όπως μου λένε, γιατί δεν έχω δική μου άποψη. Ένας άνθρωπος που φρόντισε όλα ή σχεδόν όλα να λειτουργούν άψογα και το Γηροκομείο μας να επιτελεί σωστά το ρόλο του με τη συνδρομή και βοήθεια τόσο του προέδρου του, Δημήτρη Σαρρή, όσο και των απασχολούμενων σε αυτό. Και φιλοξενεί και περιθάλπει 100 τρόφιμους… Καθόλου αμελητέος αριθμός, έτσι; Μόνο που η προσφορά κλινών δεν καλύπτει τη ζήτηση, αφού τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι ζητούν μια θέση στη φιλοξενία του…
Η ίδια κυρία, που είναι αξιοσέβαστη και καλλιεργημένη, μου τηλεφώνησε και προχτές… Με αφορμή αυτό που διάβασε ότι, αν εξασφαλιζόταν χρηματοδότηση, θα μπορούσαν να προστεθούν 20 ακόμη κλίνες. Και ότι ζητούνται χορηγοί για την επέκτασή του αφού υπάρχουν οι χώροι.
Το κράτος, όπως φαίνεται, σφυρίζει αδιάφορα, όπως μου είπε… Ποιοι άλλοι μπορούν να βοηθήσουν, αναρωτήθηκε… Ο δεσπότης, μου «σφύριξε», μπορεί να εξασφαλίσει κάποιες χορηγίες ή να βοηθήσει από τα διάφορα Ταμεία στα οποία προΐσταται. Ο Δήμος, η Περιφέρεια, τα αμερικάνικα ομογενειακά σωματεία, όσοι έχουν μια οικονομική άνεση, ο καθένας από εμάς έστω με ένα συμβολικό ποσό.
Φίλε μου, μου είπε, αν όλοι κινητοποιηθούμε και ευαισθητοποιηθούμε κάτι μπορούμε να πετύχουμε. Και δεν έχει άδικο. Πρέπει όμως κάποιος να μπει μπροστά. Και όπως μου είπε, καταλήγοντας, όπως έγραψε κάποια στιγμή ο Χέμινγουεϊ «μη ρωτάς για ποιον χτυπά η καμπάνα… Χτυπά για σένα». Γιατί κανείς από όλους εμάς δεν μπορεί να ξέρει τα υστερινά του και πώς θα καταντήσει και καταλήξει… Όταν μάλιστα είναι και δυσεύρετες οι κυρίες περιποίησης που έγραφα προχθές.
Να ελπίζουμε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Κάποιοι φίλοι αναρωτήθηκαν γιατί δεν έγραψα δυο λόγια για τον έκπτωτο. Μα γιατί δεν άξιζε τον κόπο να ασχολούμαστε μαζί του.
