Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι με αναπηρία δεν χρειάζονται τη λύπηση κανενός, ούτε επιζητούν την ηρωοποίηση που συχνά τους αποδίδεται. Δεν ζητούν να παρουσιάζονται ως «παραδείγματα δύναμης», ούτε να αντιμετωπίζονται σαν να ζουν σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Χρειάζονται κάτι πολύ πιο απλό. Και κατά πως φαίνεται πολύ πιο δύσκολο: Ισότιμη συμμετοχή. Πρόσβαση. Σεβασμό.
Υποστήριξη που δεν θα εξαρτάται από τον ζήλο λίγων, αλλά από τις δομές που μια ώριμη κοινωνία οφείλει να εξασφαλίζει. Γιατί εκεί γράφεται η αλήθεια μας. Στη σχολική αίθουσα όπου ένα παιδί με αναπηρία αντιμετωπίζεται ως «βάρος» αντί για μαθητή, στη δημόσια υπηρεσία που δεν προβλέπει τρόπο εξυπηρέτησης, στο δρόμο χωρίς ράμπες, στα βλέμματα που πηγαινοέρχονται από την αμηχανία στη λύπηση.
Ας σκεφτούμε αν θεωρούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεδομένη ή υπό όρους. Αν οι πολιτικές ισότητας είναι προτεραιότητα ή πολυτέλεια. Αν η συμπερίληψη είναι αξία –που φροντίζουμε να γίνει πράξη– ή απλώς ένα σύνθημα.
Η αναπηρία δεν είναι σκιά. Είναι παρουσία. Μας δείχνει πού στεκόμαστε, τι βλέπουμε και σε τι κλείνουμε τα μάτια. Το μεγαλύτερο στοίχημα δεν είναι να «βοηθήσουμε», αλλά να μάθουμε να συνυπάρχουμε — με σεβασμό, με χώρο, με πράξεις που αξίζουν τα ίδια τα παιδιά μας. Αυτός είναι ο καθρέφτης μας. Και είναι καιρός να τον καθαρίσουμε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
