Μετά από ένα μήνα, σχεδόν, επιστρέφω. Η καραντίνα έληξε. Επιστρέφω σε μια στήλη πολύ αγαπημένη που μετρά 40 χρόνια ιστορίας, αρχής γενομένης από τον πάλαι ποτέ «Χιακό Λαό». Μια στήλη καθημερινή με ό,τι κατεβάσει η γκλάβα μου, αλλά όπως φαίνεται αρέσει στους αναγνώστες της. Μαζί πορευόμαστε και μοιραζόμαστε άλλα τωρινά και άλλα παλιά συμβάντα. Και επειδή αυτή η πορεία είναι κοινή γι' αυτό και δεν διστάζω να σας εξομολογούμαι και εντελώς προσωπικά πράγματα, όπως την πρόσφατη περιπέτειά μου με την υγεία μου που με πήγε αρκετά χρόνια πίσω, επειδή οι πόνοι ήταν ανυπόφοροι και δεν τους «έπιανε» κανένα παυσίπονο, ακόμα και οπιούχο… Τέλος πάντων η επέμβαση για την αποσυμπίεση της κύστης πέτυχε και οι μέρες της ανάρρωσης πέρασαν.
Να ‘μαστε, λοιπόν, και πάλι μαζί. Δεν ξέρω αν σας έλειψε η καθημερινή γκρίνια μου, αλλά εμένα μου έλειψαν οι καλημέρες και οι αντιδράσεις σας. Και έτσι ξεκινάμε και πάλι, άλλοτε ομονοώντας και άλλοτε διαφωνώντας, αλλά με καλή διάθεση και σεβασμό.
Η αλήθεια είναι ότι μετά από μια τόσο μεγάλη διακοπή, αναρωτιόμουν πώς να ξεκινήσω ξανά την επαφή μας. Το μυαλό μου «άδειασε» και ξεκουράστηκε από την καθημερινή έγνοια του τι να γράψω και πώς να το γράψω. Γιατί, ξέρετε, δεν είναι και το πιο απλό καθημερινά να «ψάχνεσαι» για το θέμα που θα γράψεις. Και αυτό το θέμα να ενδιαφέρει τον αναγνώστη και να τον «αγγίζει». Αλλοτε το πετυχαίνεις και άλλοτε δεν τα καταφέρνεις. Αυτό που ικανοποιεί εσένα, ενδεχομένως δεν απασχολεί τον αναγνώστη.
Ξανά, λοιπόν, μαζί με σκοπό να τα λέμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλο. Και αυτό το ενδιαφέρον και η αλληλεγγύη είναι ό,τι πιο σπουδαίο και το βίωσα με την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας μου. Βάλσαμο τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα, οι αγκαλιές. Ανθρώπινα, αληθινά. Ό,τι έχουμε ανάγκη σε μια δύσκολη φάση της ζωής μας. Μακάρι να τα εφαρμόζουμε όλοι. Η ικανοποίηση είναι μεγάλη!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Λόγω της αυριανής απεργίας θα τα ξαναπούμε την Παρασκευή.
