Ο Αριστείδης Μπελλές, αφού βρέθηκε στις υψηλότερες θέσεις του επιχειρηματικού κύκλου με μια καθολική αναγνώριση, τον τελευταίο καιρό αποφάσισε να διεκδικήσει μια θέση και ανάμεσα στους βιβλιογραφικούς κύκλους. Και, όπως φαίνεται, από το αποτέλεσμα των μέχρι τώρα τριών προσπαθειών του με αντίστοιχα βιβλία μόνο άσχημα δεν τα πάει. Το αντίθετο, θα έλεγα. Το πρώτο δειλό βήμα, με τη μορφή μυθιστορηματικής αυτοβιογραφίας, ακολούθησαν άλλα δύο που επιβεβαίωσαν το ταλέντο του και στη λογοτεχνική γραφή.
«Περίπτωση» θα έγραφα ο Αριστείδης, καθώς με ό,τι καταπιάνεται είναι επιτυχημένο. Ξεκινώντας από πολύ μικρός στον επαγγελματικό τομέα κατάφερε να αναδειχτεί σε έναν απόλυτα επιτυχημένο πρωτοπόρο επιχειρηματία. Και βέβαια είναι γνωστή η διαδρομή του από τα ταπεινά ντόνατς, μιας φοράς κι ενός καιρού, μέχρι την αξιοζήλευτη παρουσία του στο χώρο των ιχθυοκαλλιεργειών, αλλά και άλλων δραστηριοτήτων τώρα τελευταία.
Συναισθηματικό, τρυφερό, συγκινητικό αλλά και συμβουλευτικό το τελευταίο πόνημα του Αριστείδη Μπελλέ με μια σειρά διηγημάτων. Μια σειρά που, εκτός από τη λογοτεχνική προσέγγιση των θεμάτων της, προκαλεί και το ενδιαφέρον ως προς τη συνέχεια αφήνοντας απορίες και ερωτήματα μέχρι το τέλος.
«Η ευτυχία του τίποτα», εκδόσεις Καμπύλη, αφιερώνεται στους αιώνιους εφήβους και περιλαμβάνει έντεκα διηγήματα, εκ των οποίων κάποια από αυτά έχουν σχέση με τον επιχειρηματικό κύκλο τον οποίο ο Μπελλές γνωρίζει καλά.
Το «Ένα κλικ» αναφέρεται σε έναν διεθνούς φήμη φωτογράφο ο οποίος δεν δίστασε να «θυσιάσει» ένα παιδί για να μη χάσει την εικόνα, που έγινε παγκόσμια επιτυχία αλλά οι τύψεις τον οδήγησαν τελικά στην αυτοκτονία…
Ο «Πλούσιος» επιχειρηματίας παίρνει ένα μάθημα - χαστούκι από υποψήφιο υπάλληλό του ως προς το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους γηραλέους γονείς μας, αλλά ο θάνατος του πατέρα του στο ίδρυμα, τον προλαβαίνει…
Το «Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» έχει σχέση με την παρουσία ενός δεσπότη σε μια τελετή απονομής βραβείων και μια πρόταση για βράβευση που ξεφεύγει από τα ειωθότα, παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις. Η τραγική ειρωνεία στον πλανήτη, όπου τα σκουπίδια βραβεύονται σαν ήρωες και οι πραγματικοί ήρωες περνούν στην αφάνεια!
Στην «Ευτυχία του τίποτα» δέκα χρόνια μετά από ένα επιτυχημένο και ευτυχισμένο γάμο τα πράγματα ζορίζουν από οικονομικής και όχι μόνο άποψης, καταλήγει σε έναν παράνομο δεσμό της συζύγου και στην παραμόρφωσή της με την εκπληκτική ομορφιά να χάνεται σαν μαραμένος ανθός.
Το «Τεστ DNA» αποτυπώνει την αγωνία και το άγχος για ένα τεστ πατρότητας που προκαλεί σοβαρά προβλήματα στους πρωταγωνιστές του.
Μια «Κληρονομιά» γίνεται η αιτία ένας πεθερός να βάζει «χέρι» στη νύφη του, η αντίδραση της οποίας θα αποτελέσει την αφορμή ο πατέρας του άνδρα της να καταστρέψει όλη την περιουσία που θα κληρονομούσαν.
Στο διήγημα «Ζωντανοί - Νεκροί» ένας εφοπλιστής, που έτρεχε και δεν προλάβαινε, κατά τη διάρκεια ενός δείπνου, παίρνει ένα ωραίο μάθημα από την απλή ζωή ενός γεροντάκου.
«Οι αφέντες - δούλοι» έχει σχέση με τη ζωή των πλουσίων που δεν προλαβαίνουν να απολαύσουν τις μικροχαρές της ζωής.
Ο «Αιώνιος Γολγοθάς» μας μεταφέρει σε ένα ποντοπόρο βαπόρι και στην εξομολόγηση κάποιου απομονωμένου λοστρόμου στον μαρκόνη, για την προηγούμενη ζωή του.
Η αντίδραση ενός παιδιού που δίνεται για υιοθεσία είναι το θέμα στο διήγημα «Ο δότης» ενώ στο «Δραπέτη έρωτα» έχουμε την περιγραφή πέτρινων χρόνων με έναν απαράδεκτο χωροφύλακα που καταγγέλλει έναν συγχωριανό του στα χρόνια της Χούντας. Εξορία στη Γυάρο με τα συμπαρομαρτούντα αλλά και σωτηρία ενός έρωτα που παρά τις δυσκολίες που συνάντησε κατάφερε να δραπετεύσει.
Συμπερασματικά τα διηγήματα του Αριστείδη Μπελλέ διαβάζονται ευχάριστα και με άνεση και στο τέλος «κάτι» σου αφήνουν στο θυμικό σου.
Είχαν προηγηθεί τα βιβλία του «Ο χρόνος του νερού» και το «Κόκκινο της σκακιέρας».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
