Δεν πήγαινε πια ψάρεμα με αυτή τη βάρκα, όπως κάποια χρόνια πιο παλιά. Όταν είχαν φάει μαζί τη θάλασσα με το κουτάλι, καθώς από τα πρώτα βήματα της ζωής του ζυμώθηκε με το υγρό στοιχείο. Γέρικη η βάρκα τώρα πια, γέρασε κι αυτός μαζί της. Την είχε όμως και την καμάρωνε και την έβλεπε να μεγαλώνει κι αυτή μαζί του. Την είχε αφήσει στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης. «Μαράκι» το όνομά της. Πηγαινοερχόταν όμως, σχεδόν καθημερινά, και την έβλεπε. Έμπαινε μέσα, καθόταν για λίγη ώρα, έριχνε μια ματιά γύρω-γύρω κι έφευγε. Δεν την εμπιστευόταν πια να ανοιχτεί στο πέλαγος; Ποιος ξέρει… Γιατί τα κουράγια τα δικά του, παρά το ότι πρέπει να είναι ογδοντάρης, δεν έδειχναν να τον έχουν προδώσει.
Πριν από λίγες μέρες την έβγαλε έξω, προσπάθησε να την περιποιηθεί, όπως μπορούσε, και σε λίγες μέρες την ξανάριξε μέσα στο λιμανάκι. Το ένα βράδυ την έριξε, το άλλο πρωί όμως η γερασμένη βάρκα γέμισε νερά, λύγισε και βούλιαξε…
Αλλόφρονας ήρθε στο λιμανάκι, έβαλε όσα κουράγια του είχαν απομείνει και προσπάθησε να την «προετοιμάσει» για την ανέλκυση. Τον παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου. Παρά το ότι άρχισε να βρέχει, και σε λίγο έγινε μούσκεμα, μέσα από μια διπλανή βάρκα συνέχιζε την προσπάθεια. Έμπαινε, έβγαινε και συγχρόνως της «μιλούσε». Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι της έλεγε. Λόγια παρηγοριάς και παραπονιάρικα; Ίσως. Η βροχή δυνάμωσε, αλλά αυτός εκεί. Με ένα βλέμμα απελπισίας, αλλά και λατρείας. Να μην ησυχάζει και να περιμένει το γερανό να έρθει να του τη βγάλει.
Αλήθεια, αναρωτιόμουν, μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια τέτοια αγνή και άδολη αγάπη, ακόμα και για ένα άψυχο σκαρί;…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στη μνήμη του Γιώργη Καρακώστα («Λαμαρίνας»), ενός παλιού ψαρά που ήταν ο πρωταγωνιστής του παραπάνω (φωτό).
