Σύναξις Ιωάννου Προδρόμου και Βαπτιστού προχτές και στη μνήμη του είναι αφιερωμένο το ένα από τα δύο κύρια ξωκκλήσια του χωριού μου, που το έκτισαν μια φορά κι έναν καιρό οι πελεκάνοι (πελεκητάδες) των Θυμιανών. Το άλλο είναι ο Άγιος Δημήτρης που τον έκτισε το σινάφι των κτιστών ενώ και στα δύο φιλοξενούνται τα δύο νεκροταφεία του χωριού.
Του Άι Γιαννιού, λοιπόν, το Σάββατο και, καθώς είχα να πάω και τρία χρόνια λόγω κορωνοϊού, αποφάσισα να τιμήσω τη μνήμη του και κυρίως το ουζάκι που σερβιρόταν από την Επιτροπή μετά τη λειτουργία πιο παλιά και ήταν καθιερωμένο. Και ξέρετε τα ουζάκια στα ξωκκλήσια είναι όλα τα λεφτά, που λέμε… Τελικά προσφέρθηκε καφεδάκι, κονιακάκι, γλυκάκι, αλλά δεν πειράζει.
Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου και απευθείας το βλέμμα μου σταμάτησε στον Πύργο που είναι δίπλα στην εκκλησία και χρόνια τώρα είναι στα όρια της κατάρρευσης. Ένας διώροφος Πύργος, επιβλητικός, που στηρίζεται σε καντρόνια για να μην γκρεμίσει, αφού κανείς δεν ενδιαφέρθηκε και εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Όπως με ενημέρωσε ο Βαγγέλης Χαρίτος, και τον ευχαριστώ, ο Πύργος, σύμφωνα με το Υπ.Πο (απόφαση κήρυξης ως μνημείου το 1983) χτίστηκε μεταξύ 1830-1860. Ο Αγγελής Τζιώτης του είχε πει ότι σε αυτόν είχαν εργαστεί χτίστες που έχτισαν τον Άγιο Ευστράτιο, που σημαίνει ότι είχε πάθει ζημιές στο σεισμό του 1881. Ίσως να είναι παλαιότερος από τη χρονολόγηση του Υπουργείου. Γιατί ναι μεν τα πατώματα με τα κιρίσια χρονολογούνται από τότε, όμως η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε και μετά το σεισμό κατά την επισκευή κτηρίων, ενώ οι Θυμιανούσοι μαστόροι ήξεραν να φτιάχνουν θόλους, είχαν και την πέτρα.
Τα πολλά τελευταία χρόνια, λοιπόν, ο Πύργος είναι υπό κατάρρευση παρά την επίσημη κήρυξή του ως μνημείου. Χρόνο με το χρόνο η διάβρωση της πέτρας έπαιζε άσχημο παιχνίδι με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις και να μπουν υποστυλώματα. Κατά καιρούς έγραφα τι θα γίνει με τον Πύργο, καθώς η Επιτροπή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να τον αναστηλώσει. Όμως «στου κουφού την πόρτα…».
Όταν ανέλαβε ο νυν Μητροπολίτης τον πήγα μια μέρα, το 2012, στο ξωκκλήσι να δει τα χάλια του κτηρίου. Ο κ. Μάρκος εντυπωσιάστηκε καθώς τον έβλεπε για πρώτη φορά. Και σε συνεννόησή μας απευθυνθήκαμε στον τότε αντιπεριφερειάρχη Κώστα Γανιάρη. Με στόχο και σκοπό να ενταχθεί η επισκευή του σε κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Κάτι είπαν ότι θα προσπαθήσουν να κάνουν αμφότεροι, αλλά τελικά τίποτα δεν έγινε…
Έτσι πέρασαν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια και έντεκα έτη αργότερα ο Πύργος βαστιέται δε βαστιέται. Ένα αριστούργημα κάποιων άλλων καιρών αργά αλλά σταθερά καταρρέει. Και θα έχουμε τύψεις όταν γραφεί το τέλος, πως δεν κάναμε τίποτα να τον σώσουμε. Κρίμα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
