Όταν ο επισκέπτης της Χίου, ο τουρίστας, φτάνει για πρώτη φορά στην νήσο, ενθουσιάζεται. Βλέπει ένα νησί που έχει αναπτυχθεί δίπλα σε ένα λιμάνι με κυρίαρχο στη ζωή του, την θάλασσα.
Ανηφορίζοντας προς τα βόρεια… προάστια της Χίου, αναφερόμενος βέβαια στην διαδρομή προς τα βόρεια του νησιού, βλέπει ότι δεν υπάρχει μόνο η θάλασσα που περικλείει το νησί, αλλά και βουνά πολλά, άλλοτε καραφλά, άλλοτε με… πράσινα μαλλιά, τα δάση, και με δρόμους φιδογυριστούς, νησιώτικους.
Προχωρείς στα στενοσόκακα του Βροντάδου, το επαρχιακό δίκτυο δηλαδή που πρέπει να προσέχεις και τα δύο ρεύματα της κυκλοφορίας για να μη σου πεταχτεί δίκυκλο, λεωφορείο ή κανά κατσίκι κτλ. και φτάνεις στις παρυφές του φιδίσιου δρόμου που ανεβαίνει το Αίπος. Δρόμος που αν τον συναντήσει για πρώτη φορά οδηγός φαίνεται αρκετά φόβιος, που λένε και στο χωριό μας, ήτοι εκφοβιστικός, τρομερός.
Τον ανεβαίνεις σιγά-σιγά και το πλάι του ματιού σου πέφτει στο τοιχίο που χωρίζει το αυτοκίνητό σου από τον γκρεμό. Στο τέλος του δρόμου, πλησίον των κεραιών, ο φόβος φεύγει, γιατί πλέον δεν βλέπεις το τοιχίο και το γκρεμό, αλλά ένα πράσινο τείχος από δέντρα, που καλύπτουν προστατευτικά και την θέα του γκρεμού και την ψυχολογική σου αναστάτωση, που πλέον βαίνει προς το τέλος της (;).
Ακολουθεί η πορεία ανάμεσα από τα πεύκα, τα δέντρα που φυτεύτηκαν από κάποιους Συλλόγους, συγγενείς, Τράπεζες κτλ. Δέντρα που το καλοκαίρι δίνουν την σκιά τους στο δρόμο και παρέχουν προστασία στα ζωντανά των κτηνοτρόφων, και τα οποία τον χειμώνα στέκονται κυματοθραύστης των ανέμων και της βροχής. Διαβάζεις καθώς το αυτοκίνητό σου τρέχει με χαμηλές ταχύτητες στον δρόμο «ΔΑΣΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΧΙΟΥ». Και σκέφτεσαι: «Μπράβο! Χίλια μπράβο! Αυτή η Ένωση έκανε αναδάσωση στους βράχους κι έφτιαξε αλσύλλια, άλση και δάση». Και πράγματι. Μέχρι να φτάσεις στον Άγιο Ισίδωρο, ανεβαίνοντας για τα βόρεια… προάστια (όπως είπαμε νωρίτερα) βλέπεις παντού κίτρινες ταμπέλες, άλλες σε καλή κατάσταση, κι άλλες ξεθωριασμένες και πολυκαιρισμένες. «Μπράβο και σ’ αυτούς που δωρίσανε χρήματα για να γίνουν αυτές οι φυτεύσεις των δέντρων. Στους συγγενείς για την μνήμη ενός προσφιλούς προσώπου τους κ.λπ.».
Προχωράς όμως και βλέπεις ότι το βουνό σε κάποια σημεία έχει… φαλάκρα, κι όχι πράσινα μαλλιά (ήτοι δέντρα). Τι έγινε; Σκέφτεσαι. Σταμάτησε τη δράση της αυτή η ένωση. Αργότερα σε στάση που πραγματοποιείς, κι έχοντας πλέον και σήμα στο κινητό σου ψάχνεις στο διαδίκτυο: ΔΑΣΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΧΙΟΥ. Σου βγάζει «Δασαρχείο Χίου» κι αμέσως μετά «ΦΙΛΟΔΑΣΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΧΙΟΥ». Οπότε καταλαβαίνεις ότι αυτή είναι η Ομάδα που πραγματοποιεί αυτές τις δράσεις. Διαβάζεις στο διαδίκτυο: «Η Φιλοδασική Ενωση Χίου έχει ιδρυθεί προ 60 και πλέον ετών, με σκοπό αποκλειστικά και μόνον την διάσωση των υφισταμένων δασών και την αναδάσωση του νησιού. Εργάζεται αδιάκοπα και επίμονα για την δημιουργία δασικών πυρήνων, δημιουργώντας κάθε έτος νέους, ενώ παράλληλα φροντίζει τους ήδη υφιστάμενους με κλάδεμα και πότισμα. Στην μέχρι σήμερα πορεία της έχει δημιουργήσει στο νησί της Χίου πάνω από 200 δασικούς πυρήνες και έχει φυτεύσει πάνω από 110.000 δένδρα.». ΜΠΡΑΒΟ και πάλι ΜΠΡΑΒΟ. Στην Φιλοδασική Ένωση Χίου. Όμως η προσπάθεια δεν πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να συνεχιστεί. Πρέπει η Χίος να ξαναγίνει… πράσινη.
Και δεν εννοώ κομματικά, αλλά περιβαλλοντολογικά, οικολογικά. Πρέπει, κατ’ εμέ να δενδροφυτευτεί όλη η διαδρομή από το πέρας του Βροντάδου μέχρι τις κεραίες στο Αίπος, ώστε να σταματήσει να είναι τόσο «φόβιος» ο δρόμος αυτός για μας τους επισκέπτες, τουρίστες κτλ. Επίσης πρέπει να προγραμματιστούν δενδροφυτεύσεις με όλα τα σχολεία της Χίου. Και με έξοδα που μπορεί να τα επωμιστούν οι μαθητές με ένα μικρό ποσό συμμετοχής και με το σύνθημα «φυτεύω – υιοθετώ ένα δένδρο». Έτσι θα κοπούν κάποιες άσκοπες εκδρομές - περίπατοι στις καφετέριες της πόλης, στις παραλίες, στα πάρκα ή όπου αλλού και ένας, δύο «περίπατοι» την χρονιά, μπορεί να είναι εποικοδομητικοί για τα παιδιά, για να δεντροφυτέψουν το νησί τους, να κάνουν καταπράσινη την Χίο, και το μέλλον τους πιο… καθαρό. Συν τοις άλλοις, θα μπει μία ταμπέλα στον χώρο της δενδροφύτευσης που θα αναγράφει το σχολείο που έδρασε εκεί και την συγκεκριμένη ημερομηνία.
Έτσι, στο μέλλον θα έχουν να μιλάνε τα παιδιά περήφανα για ένα από τα πολλά καλά που πράξανε για το νησί τους. Επιπλέον, μία ακόμη από τις εκδρομές των σχολείων ή και δύο (γιατί όχι;) μπορεί να «χαραμιστεί» στον καθαρισμό (εθελοντικά πάντα) κάποιας κοντινής παραλίας της περιοχής, εκεί που κάνουν θαλασσινά μπάνια τα παιδιά του σχολείου. Η προσφορά αυτή στο κοινωνικό σύνολο είναι το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά και θα τα δώσει μία ικανοποίηση που θα την θυμούνται για πάντα στην ζωή τους και θα είναι κι ένα ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ. Σας μιλάω εκ πείρας, γι’ αυτό το θέμα. Κλείνω το κείμενο αυτό με το εξής σύνθημα (που λέγαμε κάποτε και στο Κατηχητικό σχολείο): Ας κάνουμε τη Χίο μας καταπράσινη και καθαρή... αμήν.
ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ – ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΧΙΟ
