Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 1982. Είχαμε σηκωθεί γεμάτοι χαρά, τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου, αφού ξημέρωσε μια τέτοια χρονιάρα μέρα και θα ήμασταν όλοι μαζί. Ήδη τα είχαμε προετοιμάσει όλα για το γιορτινό τραπέζι, καθώς ζούσαν και οι παππούδες και οι γιαγιάδες και ετοιμαζόμασταν να ξυπνήσουμε και τα παιδιά που ήταν, βέβαια, πολύ μικρά, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη του σύρματος άκουσα την γνώριμη φωνή του Παντελή Περρή και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Μου είπε τις ευχές του και έφτασε στο «ψητό». «Ετοιμάσου, πετάς με το απογευματινό αεροπλάνο για Αθήνα και στη συνέχεια μέσω Καΐρου για Σουδάν».
Αν με χτυπούσε κεραυνός, σίγουρα θα πονούσα λιγότερο… Εν τω μεταξύ σηκώθηκαν και τα παιδιά μέσα στην καλή χαρά και άντε να ξεστομίσεις ότι σε 5-6 ώρες φεύγεις για μπάρκο. Κάθισα σε μια καρέκλα το ξεστόμισα και έπεσε νεκρική παγωμάρα… Πώς να το «χωνέψεις» ότι παραμονιάτικα τα αφήνεις όλα και όλους πίσω σου και φεύγεις…;
Δεν θα ξεχάσω τα ματάκια της Ερμιόνης -που το απόγευμα θα έλεγε και ποίημα στο Νηπιαγωγείο- που από τη μια στιγμή στην άλλη βούρκωσαν και άρχισε να κλαίει με αναφιλητά. Ο Στέφανος ήταν πολύ μικρός και έτσι κι αλλιώς δεν καταλάβαινε πολλά. Δεν θα ξεχάσω το παραπονεμένο ύφος της γυναίκας μου που μέσα στη θλίψη της προσπάθησε να μου δώσει κουράγιο, κρύβοντας ένα δάκρυ. Και πώς να ξεχάσω εκείνες τις 5-6 ώρες μέχρι το απόγευμα που θα έμπαινα στο αεροπλάνο…
Έτσι έφτασα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και αντίκρισα εκατοντάδες ανθρώπους να είναι έτοιμοι να αναχωρήσουν για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους. Και ζήλεψα. Και φτάσαμε στο Κάιρο και πήγαμε στο ξενοδοχείο, αλλά ήταν πλήρες και τη νύχτα των Χριστουγέννων τη βγάλαμε στα σαλόνια του. Και το πρωί επιβίβαση στο αεροπλάνο για το Σουδάν. Και φτάνοντας στο βαπόρι, τι μάθαμε; Ότι αυτοί που θα αντικαθιστούσαμε δεν μπορούσαν να φύγουν λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών και θα αναχωρούσαν από το επόμενο λιμάνι. Ειρωνεία της τύχης, έτσι;
Μια παραμονή που ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, μένει αξέχαστη στη μνήμη μου. Καλά Χριστούγεννα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στη φωτό το «Αταλάντη» που με περίμενε…
