Η υπόθεση της επέκτασης είναι γνωστή. Η ιστορία ήδη μιλάει, αλλά σε βάθος χρόνου κρίνει εμάς που εναντιωθήκαμε και συλλήβδην την πολιτική ηγεσία του τόπου, πλην αριστεράς και λίγων φωτεινών εξαιρέσεων, που έδωσαν άνιση μάχη και την έχασαν.
«Ο γέγονε γέγονε», λοιπόν.
Η απαλλοτρίωση έγινε, άνθρωποι ξεσπιτώθηκαν και όσοι καλλιεργούσαν στη βορινή πλευρά έχασαν τα… λαχανάκια τους. Φτάσαμε έτσι πάλι στο δια ταύτα και ακούμε «άρες – μάρες κουκουνάρες». Δεν θα προχωρήσει τίποτα, είπαν στον Δήμαρχο Χίου, αν δεν μετατοπιστεί ο δρόμος προς τα Ανατολικά. Δεν μας φτάνει η τιμωρία του βιολογικού και των μπαζωμάτων, που βγάζουν τη θάλασσα στη... Φάρκαινα θέλουμε κι άλλη.
Τι σημαίνει όμως μετατόπιση; Φυσικά μελέτες, άδειες για αλλαγές σε αιγιαλό και παραλία και μετά το έργο. Μα η χώρα είναι χρεοκοπημένη, εδώ η ΥΠΑ δεν έχει 50.000€ να ισοπεδώσει τα άδεια πια κτήρια και να κάνει μια στοιχειώδη περίφραξη.
Άρα το λογικό σενάριο είναι να μας μείνει ερειπωμένο άλλη μια εικοσαετία, ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης.
Στο μεταξύ εμείς θα φύγουμε και θα ‘χουν έρθει άλλες δύο γενιές, που όσοι μείνουν εδώ, θα ψάχνουν να βρουν τους ποδηλατόδρομους… και θα περπατούν στο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Ενώσεως με τον κίνδυνο να βρεθούν στο «Σκυλίτσειο».
Η πρότασή μας είναι ολιγόλογη και σαφής.
Στη φωτογραφία διακρίνεται το αθλητικό κέντρο Ιωαννίνων. Χωρίς κερκίδες, χωρίς κτήρια, ένας επίπεδος χώρος διαμορφωμένος σε αθλοπαιδιές, όπου ο κόσμος παίζει, χαίρεται, περπατά, ποδηλατεί, αθλείται. Να πεδίο δόξης λαμπρόν για τη νέα δημοτική αρχή, που εκτός από το να συμμαζεύει τα ασυμμάζευτα, πρέπει και να δημιουργήσει.
Με λιτό προϋπολογισμό γίνεται στο χώρο της Φάρκαινας ένα αθλητικό κέντρο με μια προγραμματική σύμβαση Δήμου – ΥΠΑ.
Ο Δήμος θα αναλάβει την ισοπέδωση, τη διαμόρφωση κ.λπ. και θα δεσμεύεται ότι μόλις ολοκληρωθούν τα πάντα, μελέτες, δρόμος κ.ά. (δηλαδή αποθανόντας με υγεία…) θα παραδώσει τον χώρο στην ΥΠΑ να προχωρήσει στην επέκταση.
Βεβαίως δεν διεκδικούμε το αλάθητο, μπορεί να υπάρχουν καλύτερες ιδέες.
Μια ιδέα πάντως πρέπει να απορριφθεί.
Να ανεχόμαστε για 20 – 30 χρόνια ακόμα, το ωραιότερο κομμάτι της πόλης να βρίσκεται σε κατάσταση βομβαρδισμένου τοπίου, κατάλληλου μόνο για γυρίσματα ταινιών με αναφορά στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
