Οί ημερομηνίες ,οι αριθμοί ,οι μήνες,οι μέρες,οι ώρες, ακόμη και τα δευτερόλεπτα μια ζωή μονίμως με κυνηγούν και με στιγματίζουν !
´Ηταν 31 ΜΑΪ́ΟΥ 2001 μεσημέρι και άφηνε την τελευταία του πνοή,μετά από τρίμηνη περίπου ταλαιπωρία στο δωμάτιο Νο 2 της Κλινικής ΑΥΓΟΥΣΤΗ ο πατέρας μου Σπύρος Πυκνής σε ηλικία 77 χρονών !
Το ένατο και τελευταίο παιδί μιάς πολύτεκνης οικογένειας της ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑΣ που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τόν πατέρα του γιατί έφυγε πολύ ξαφνικά : (λένε οτι τον ματιάσανε επειδή σήκωνε πολύ βαριές και μεγάλες πέτρες στις πελεκανιές που δούλευε στο χωριό ) .
Γεγονός ειναι οτι ο πατέρας μου δεν γνώρισε πατέρα και εμείς τα τέσσερα παιδιά του δυστυχώς κανέναν παππού ! Στην πραγματικότητα την πατρότητα ανέλαβαν τα μεγαλύτερα αδέλφια του που ήταν τότε 23 χρονών κ.λ.π.
´Απ´ οτι κατάλαβα στην παιδική μου ηλικία την αυστηρότητα που ένοιωσα από τον πατέρα μου οφειλόταν στην παιδική καταπίεση που ο ίδιος μικρός πέρασε από τους μεγαλύτερους αδελφούς του!
Ο Σπύρος Πυκνής ήταν ένας αξιαγάπητος οικογενειάρχης μέσα στην Χιώτικη Κοινωνία κάτι που φάνηκε στην εξόδιο ακολουθία του στην Παναγία Τρουλωτή !
´Ηταν ένας απλός κτίστης, δουλευταράς που έπιανε την πέτρα και την έκανε σκόνη ! Μας έμαθε και εμάς τα παιδιά του να δουλεύουμε από πολύ μικροί ειδικά τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1950 ! Παρά τις δύσκολες συνθήκες και προτίστως την οικονομική δύσκολη κατάσταση και τα τέσσερα παιδιά πήγαμε Εμπορική Σχολή και μορφωθήκαμε ανάλογα με τίς ικανότητες μας ! Μπορεί εγώ λόγω μεγάλης ζωηρότητας και ανυπακοής να έφαγα το ξύλο της αρκούδας αλλά πιστεύω οτι το χρειαζόμουν γιατί διαφορετικά δεν θα ήμουν έστω και αυτός που είμαι σήμερα !
´Ηταν πάντοτε με το χαμόγελο στα χείλη , με το γαρύφαλο, ή τήν γαρδένια ή τα διατσίντα στα χέρια ή στο πέτο και το ΚΑΛΗΜΕΡΑ άπ´ όπου περνούσε έδινε και έπαιρνε με το καλαμπούρι και τα πιπεράτα πειράγματα και αστεία !
´ΕΧΟΥΝ περάσει δέκα οκτώ χρονια και θυμάμαι την κοσμοσυρροή στην Παναγία Τρουλωτή από το πλήθος κόσμου από όλα τα στρώματα της Χιώτικης Κοινωνίας ! Τήν άλλη μέρα της κηδεία , μου είπε ο μεγάλος δάσκαλος και πνευματικός μου πατέρας ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΗΣ: Στήν δική μου κηδεία άραγε θα έχει τόσο κόσμο ; Μέσα και έξω η εκκλησία ήταν κοσμοπλημμύρα ! Γιατι είχε βρεθεί σε αντίστοιχη κηδεία μεγαλογιατρού και δεν ήταν ούτε είκοσι άτομα ! Βέβαια του είπα τότε το αμίμητο και χαμογέλασε ! Συνήθως στις χαρές γάμους ,βαφτίσεις κ.λ.π. σου στέλνουν πρόσκληση δηλαδή είσαι καλεσμένος! Ενώ στίς λύπες και κηδείες πηγαίνεις μόνος και απρόσκλητος !
Αυτή την ώρα που γράφω μου εστειλε με email ο αδελφός μου Στέφανος το σκίτσο γράφημα απο την πολύπλοκη εγχείρηση που έκανε ο πατέρας μας και ήμουν παρόν και συμετείχα που κράτησε οκτώ ώρες στο Νοσοκομείο Παπαδημητρίου Πεντέλης του ΙΚΑ στις 26-7-1988 ! Από τόν Χειρουργό Νικόλαο ΔΟΡΚΟΦΥΚΗ ο οποίος και έκανε το γράφημα της χειρουργικής πολύπλοκης ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ! Του το ζητούσα πολύ καιρό να το βρεί γιατί θελω να το συμπεριλάβω στο νέο μου βιβλίο για την περιρρέουσα ιατρική Υγειονομική ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ από το 1963 έως το 1980 στην Χίο !
Παραδόξως έζησε ακόμη 13 χρονια ! Η φωτογραφία με την γιαγιά μου Ελένη ! Μόνος ο,πατέρας μου και το ΠΑΣΧΑ 1990 με παρέα τον Ντέμη Ρούσσο ,τον Κώστα Μπαρμπαγιάννη ,τον πεθερό μου Νικόλαο Πίττα και την μητέρα του Ντέμη ΟΛΓΑ που σήμερα ειναι 95 χρονών ζεί και βασιλεύει και μιλάμε καθε εβδομάδα τηλεφωνικώς ! Τόσο χρονών θα ήταν και ο πατέρας μου εάν ζούσε !
Ο Μήνας Μάιος δυστυχώς για μένα ειναι πολύ βαρύς και ασήκωτος ! Έχω χάσει ολα τα αγαπημένα και προσφιλή μου πρόσωπα ! Αυτά τα λίγα λόγια αντι ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ !!! ΑΙΩΝΙΑ όλων η ΜΝΗΜΗ !!! Χίος 31 Μαΐου 2019
Λευτέρης Πυκνής ( Μαλλιάς ) Καλλιμασιώτης
