Μεστούσης... θα είναι από το Σάββατο ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, με την έννοια ότι εικόνα αφιερωμένη σ' αυτόν θα προσφέρει στο χωριό του, στην Εκκλησία παμμεγίστων Ταξιαρχών ο συμπατριώτης μας Κώστας Λυμπουσάκης.
Η εικόνα αφιέρωμα θα φτάσει στα Μεστά το απόγευμα του Σαββάτου 10 Ιουνίου, παραμονή της εορτής μνήμης του Αγίου και στις 6.30 μ.μ. θα γίνει σ' αυτήν Αρχιερατική υποδοχή στην είσοδο του χωριού.
Ακολούθως θα τελεστεί Αρχιερατική δέηση από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκο.
Η εικόνα θα τοποθετηθεί ως μόνιμο προσκύνημα στην Χωριοεκκλησιά των Μεστών.
Ο άγιος Λουκάς, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, κατά κόσμον Βαλεντίν Φέλιξοβιτς Βόινο-Γιασενέτσκι γεννήθηκε στις 27/4/1877 και εκοιμήθη στις 11/6/61, ήταν Καθηγητής Χειρουργικής.
Σπούδασε το 1898 στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο του Αγίου Βλαδιμήρου στο Κίεβο.
Το 1920 εξελέγη καθηγητής της ανατομίας και χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Νυμφεύτηκε τη νοσοκόμα Άννα Βασίλιεβνα Λανσκάγια, με την οποία απέκτησαν 4 παιδιά. Σε ηλικία 38 ετών έχασε τη σύζυγό του από φυματίωση. Δεν ξαναπαντρεύτηκε και επισκεπτόταν τον τάφο της συχνά, όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες της ταραχώδους ζωής του. Εργαζόταν αδιάκοπα όλη τη διάρκεια της ημέρας επάνω στην επιστημονική του μελέτη, βαθιά προσηλωμένος στο όνειρό του: Να σώζει ανελλιπώς ολοένα και περισσότερες ζωές, ανακουφίζοντας τον άνθρωπο από τον πόνο και το κακό.
Στην προσπάθειά του αυτή πολλές φορές έφτανε στην υπερκόπωση, όμως δεν τα παρατούσε, αφού αντλούσε δύναμη μέσα από την πολύωρη προσευχή και την αγάπη του για τον Χριστό. Ο ίδιος υπέστη φοβερά μαρτύρια, φυλακίσεις, εξορίες και διωγμούς εξαιτίας της βαθιάς πίστης και ανυποχώρητης ομολογίας της ορθόδοξης πίστης ενώπιον δικαστηρίων ή κρατικών αξιωματούχων της Σοβιετικής Ρωσίας.
Ο άγιος Λουκάς ως ιατρός δημοσίευσε σαράντα επιστημονικά έργα. Τα πρώτα 12 χρόνια της δραστηριότητάς του είχε ήδη δημοσιεύσει τα δεκαεννέα από τα σαράντα έργα του. Τον απασχολούσε πολύ η γενική αναισθησία, που, όπως έλεγε, την εποχή εκείνη «ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από την ίδια τη χειρουργική επέμβαση». Γύρω στο 1909 κατάφερε να βρει έναν απλό και ταυτόχρονα σίγουρο τρόπο τοπικής αναισθησίας. Με τη δική του μέθοδο έκανε 538 εγχειρήσεις με μεγάλη επιτυχία. Τότε ήταν 33 ετών.
Ένα κλασικό έργο του, το οποίο εκδόθηκε το 1934, είναι το βιβλίο "Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων" έθεσε τα θεμέλια για μια ολόκληρη ιατρική ειδικότητα με το έργο του αυτό να συνεχίζει να χρησιμοποιείται στην ιατρική έως και σήμερα.
To 1946 τιμήθηκε με το Βραβείο Στάλιν, την κορυφαία διάκριση της προπολεμικής Ρωσίας, για όλες τις επιστημονικές δημοσιεύσεις του. Ο ίδιος απείχε από την απονομή (αντίδραση αδιανόητη για εκείνη την εποχή) χαρίζοντας, όμως, το χρηματικό ποσό από το βραβείο στους πτωχούς.
Εκτός της Ιατρικής διακρίθηκς για την πίστη του. Σύμφωνα με τους βιογράφους του, δεν έχανε λειτουργία και παρακολουθούσε όρθιος όλους τους Εσπερινούς και τους όρθρους, τα Σάββατα, τις Κυριακές και τις ημέρες των ορθοδόξων γιορτών. Στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα της Παναγίας, μπροστά στην οποία προσευχόταν για λίγα λεπτά πριν από κάθε επέμβαση. Έπειτα, μ' ένα βαμβάκι ποτισμένο στο ιώδιο, έκανε το σημείο του σταυρού στο σώμα του ασθενούς, εκεί που θα γινόταν η τομή. Μόνο μετά από αυτά έλεγε με επισημότητα «το νυστέρι». Οι άθεοι συνάδελφοί του γρήγορα τον συνήθιζαν και δεν έδιναν σημασία, ενώ οι θρησκευόμενοι τα έβρισκαν αυτά πολύ φυσικά.
Όμως στις αρχές του 1920, μία από τις επιτροπές ελέγχου του νοσοκομείου όπου εργαζόταν τότε, έδωσε εντολή να ξεκρεμάσουν την εικόνα της Παναγίας, με αποτέλεσμα ο άγιος Λουκάς να αρνείται να μπει στο χειρουργείο. Παράλληλα η σύζυγος ενός από τα στελέχη του κόμματος εισήχθη στο νοσοκομείο ως έκτακτο περιστατικό, και ζητούσε να χειρουργηθεί μόνο από τον Βόινο-Γιασενέτσκι, και έτσι ο σύζυγός της του υποσχέθηκε ότι αν η εγχείρηση γινόταν, την επόμενη ημέρα η εικόνα θα ήταν στη θέση της. Η εγχείρηση έγινε και ήταν επιτυχής, και ο σύζυγος της άρρωστης κράτησε την υπόσχεσή του.[
Το 1921 ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι χειροτονήθηκε ιερέας και αργότερα (1923) επίσκοπος Τασκένδης. Από τότε συνδύαζε ποιμαντικά και ιερατικά καθήκοντα. Παρέμεινε αρχίατρος του Γενικού Νοσοκομείου Τασκένδης, χειρουργούσε καθημερινά και παρέδιδε μαθήματα στην Ιατρική Σχολή, πάντα με το ράσο και τον σταυρό του. Από το 1922, και μέχρι την τελευταία του πνοή, γνώρισε συλλήψεις, βασανιστήρια, εξορίες και κακουχίες. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε συνολικά έντεκα χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα εξασκούσε την ιατρική, βοηθώντας όσους είχαν ανάγκη.
Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου διεύθυνε το στρατιωτικό νοσοκομείο του Κρασνογιάρσκ, ενώ υπήρξε και επίσκοπος της πόλης αυτής. Από το 1946 μέχρι το 1961 που πέθανε, υπήρξε μητροπολίτης της Συμφερόπολης. Παράλληλα, το 1947, του απαγορεύθηκε να μιλά στους φοιτητές, σταμάτησαν να τον καλούν στα ιατρικά συμβούλια και τον απέλυσαν από ιατρικό σύμβουλο, επειδή «γνώριζαν ότι δεν είχε καθαρό παρελθόν: φυλακές, εξορίες, κηρύγματα» αλλά και επειδή πεισματικά αρνιόταν να πηγαίνει χωρίς το ράσο και το σταυρό του στην εργασία του και σε αυτές τις εκδηλώσεις. Καθώς όμως εκείνος ενδιαφερόταν για τον ανθρώπινο πόνο, έβγαλε ανακοίνωση ότι «δέχεται καθημερινά εκτός Κυριακών και εορτών, κάθε άνθρωπο που θέλει τη βοήθειά του» με αποτέλεσμα να καταφθάνουν στο διαμέρισμά του καθημερινά αμέτρητοι άνθρωποι απ' όλη την Κριμαία.
Εκοιμήθη στις 11 Ιουνίου 1961. Η σορός του Αρχιεπισκόπου τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Οι αρχές αρχικά απαγόρευσαν την εκφορά του νεκρού από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης μέχρι το κοιμητήριο του Ναού των Αγίων Πάντων, γεγονός που προκάλεσε λαϊκή αγανάκτηση. Τελικά, οι αρχές υποχώρησαν και η εκφορά έγινε στις 13 Ιουνίου. Στις 17 Μαρτίου 1996 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του από τον αρχιεπίσκοπο Λάζαρο και μέλη της ερευνητικής επιτροπής που ασχολείτο με τη ζωή, τα έργα και τα θαύματα του, και στις 20 Μαρτίου μεταφέρθηκαν στον Ναό της Αγίας Τριάδας. Αναφέρεται ότι την ανακομιδή παρακολούθησαν 40.000 άτομα.
Λέγεται επίσης ότι κατά την ανακομιδή σταμάτησε αμέσως και με θαυματουργό τρόπο ο δυνατός άνεμος που φυσούσε εκείνη την ώρα· αλλά μαρτυρούνται και θεραπείες πασχόντων κατά το τριήμερο μεταξύ 17 και 20 Μαρτίου. Στις 24-25 Μαΐου 1996 έγιναν μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, προς τιμήν της ανακήρυξής του σε άγιο, από το Πατριαρχείο της Ρωσίας. Η μνήμη του τιμάται στις 11 Ιουνίου.
Πηγή, βιογραφικών στοιχέιων: https://el.wikipedia.org/
