Τον παππού μου Γιώργη Κοντογιάννη και τη γιαγιά μου Ελένη Κοντογιάννη δεν τους γνώρισα, γιατί έφυγαν πριν γεννηθώ. Όμως νιώθω ότι τους έζησα, ότι τους αγκάλιασα, ότι τους αγάπησα, ότι το αίμα τους κυκλοφορεί στις φλέβες μου, ότι τους έχω στην καρδιά μου και στο μυαλό μου.
Η γιαγιά μου γέννησε 12 παιδιά, έζησαν όμως τα δέκα και μεγάλωσαν με πολλή αγάπη. Ο παππούς και η γιαγιά δούλευαν καθημερινά από το πρωί ως το βράδυ για να κουβαλούν στο σπίτι όλα τα καλά και να τρέφουν τόσα στόματα.
Ο παππούς τις περισσότερες μέρες του χρόνου ήταν στο χωράφι μας στον Άγιο Χαραλάμπη, σκάβοντας με το τσατάλι ή οργώνοντας με το αλέτρι, που έσερναν δυο βόδια με τον ζυγό στον λαιμό τους.
Θα μπορούσαν να φανταστούν τότε ότι κάποια μέρα τα χώματα που καλλιεργούσαν με τόση επιμέλεια θα έρχονταν μια Περιφερειακή Αρχή, χωρίς ίχνος ευαισθησίας να τα καταλάβει ως στυγνός κατακτητής, για ένα έργο παράκαμψης του Χαλκειούς αχρείαστο; Θα περνούσε ποτέ από το μυαλό τους, ότι κάποιοι πολιτικοί που επαγγέλλονται την εφαρμογή αρχών δικαιοσύνης και προστασίας των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων των πολιτών, θα έφταναν στον ηθικό κατήφορο να φέρουν τις μπουλντόζες, για να καταστρέψουν τον τόπο που αγαπούμε;
Τους βλέπω στην φωτογραφία και αισθάνομαι την ανάγκη να τους υποσχεθώ, ότι μαζί με τους συμπαραστάτες μας δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να βεβηλώσει τη γη που μας κληροδότησαν.
Ως ελάχιστη έκφραση σεβασμού στις ψυχές των νεκρών μας θα αγωνιστούμε με όλη τη δύναμη που διαθέτουμε για να κρατήσουμε αλώβητα τα προγονικά μας εδάφη.
Χρ. Κοντογιάννης
