Πώς περνούν 20 χρόνια, σαν το νερό... Το τι κουβαλούν όμως το ξέρει όποιος σηκώνει το σταυρό και η Αγγελική Παναγυφτόπουλου το κάνει αυτό από τότε που με ένα μωρό στην αγκαλιά, παίρνει την είδηση - μαχαιριά στην καρδιά και όμως πρέπει να ζήσει για το παιδί τους, την ίδια και για τη μνήμη του συζύγου της. Το μαύρο μαντάτο λέει ότι ο υποσμηναγός Στυλιανός Παναγυφτοπουλος, πιλότος Μιράζ 2000, στις 7 Νοεμβρίου 1994, το μεσημέρι, την ώρα άσκησης στο αεροδρόμιο της Χίου, χάνει τον έλεγχο του πολεμικού του αεροπλάνου και όπως αποδεικνύει η έρευνα, που ακολούθησε, αντί να κάνει χρήση του εκτινασσόμενου καθίσματος και να σωθεί, επιδιώκει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο να πιλοτάρει το αεροσκάφος στη θάλασσα, γνωρίζοντας πως αν το εγκατέλειπε σωζόμενος αυτό θα έπεφτε στην… Ευαγγελίστρια. Έτσι θυσιάζεται για να γλυτώσει η πόλη ένα ολοκαύτωμα. Συγκινημένη η Αγγελική Παναγυφτόπουλου ευχαρίστησε τις αρχές που διαχρονικά δεν λησμονούν τη θυσία του συζύγου της, νιώθοντας μόνο μια έντονη επιθυμία χρόνια τώρα, που όμως δεν μπορούσε και δεν μπορεί να υλοποιηθεί. “Ήθελα”, μας είπε, “να τον βοηθήσω εκείνη την ώρα, να κάνω κάτι, εν ανάγκη να πέσω μαζί του…” Το κλίμα χαλάρωσε ο Μητροπολίτης, που σε προσωπικό επίπεδο της ευχήθηκε ο 20χρονος πια γιος της, που δεν απέφυγε την αεροπορία, αλλά της έκανε το χατήρι να μην είναι ιπτάμενος, όταν παντρευτεί και αποκτήσει γιο να τον βαφτίσει στη Χίο, με ανάδοχο τη Μητρόπολη, δίνοντάς του το όνομα του ηρωικού παππού του.