Συντάκτης: Γρηγόρης Κεντητός Χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά
Ήταν οι αρχές του 15ου αιώνα και τα Βιβλία Ωρών ήταν το πολυτιμότερο αντικείμενο σε ένα ευσεβές ευρωπαϊκό σπίτι. Όμως ένα βιβλίο δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Είχε χρυσό, βαθύ μπλε, φιγούρες με σκιές και προοπτική, λεπτομέρειες αόρατες σχεδόν στο γυμνό μάτι. Το Βιβλίο Ωρών του Τορίνου-Μιλάνου. Το αποκορύφωμα της μικρογραφικής τέχνης. Και εκεί μέσα, εμφανίστηκε ο Καλλιτέχνης Ζ’.
Δεν ξέρουμε το όνομά του. Ξέρουμε όμως τι έκανε. Ζωγράφιζε πάνω σε φύλλα χαρτιού με τέτοια τεχνική και ρεαλισμό που χρειάστηκε αιώνας για να καταλάβουμε πώς το έκανε. Δεν ήταν μόνο χρώμα. Ήταν φως, ήταν χώρος, ήταν ζωή. Ζωγράφισε δωμάτια με ακριβή αρχιτεκτονική, σκιές που ακολουθούσαν το φως, κουρτίνες που ανεμίζουν. Και όλα αυτά, όχι πάνω σε τοίχο ή καμβά, αλλά μέσα σε μικρά ορθογώνια σελίδων που χωρούσαν στην παλάμη.
Ο Βέλγος ιστορικός Ζωρζ Χούλιν ντε Λόο περιέγραψε τα έργα του Καλλιτέχνη Ζ’ ως «το καταπληκτικότερο έργο στην ιστορία της τέχνης για την εποχή του». Ορισμένοι πιστεύουν ότι ήταν ο Γιαν βαν Άικ ή ο αδερφός του Χούμπερτ. Κανείς δεν είναι σίγουρος. Η λεπτομέρεια όμως που υπάρχει στα έργα του —τόσο φυσική, τόσο φωτεινή, τόσο μαγική— είναι αδιανόητη.
Εκεί που άλλοι έβαζαν συμβολισμούς, εκείνος έβαλε προοπτική. Εκεί που άλλοι έκαναν πρόσωπα με ένα πινέλο, εκείνος ζωγράφιζε βλέμματα με υγρασία. Ήταν σαν να πήρε την τέχνη που ως τότε υπήρχε μόνο σε πάνελ και να τη σμίκρυνε χωρίς να χαθεί τίποτα. Αντίθετα, πρόσθεσε κάτι: μυστήριο.
Δεν άφησε υπογραφή. Δεν ξέρουμε την ηλικία, την πατρίδα, το εργαστήριο ή το τέλος του. Αλλά ξέρουμε ότι σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν όμοια, εκείνος έκανε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Και το έκανε για ένα βιβλίο.
sportime.gr.