Δεν είμαι Ψυχολόγος, δεν έχω καμιά ειδίκευση, που να μου επιτρέπει να κάνω επιστημονική ανάλυση, αν και… Έλλην δημοσιογράφος, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να είμαι από… Δικαστής μέχρι… λοιμωξιολόγος τουλάχιστον, αλλά ομολογώ την… αδυναμία μου.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής αναρωτιέμαι φωναχτά. Τι γίνεται αδέλφια με τα νέα παιδιά και ειδικά τα αγόρια; Δεν πέρασε ένας μήνας που νεαρός πέρασε θηλιά στον λαιμό του στην περιοχή του Βροντάδου και τώρα ένας 19χρονος, έφυγε από το Πρακτορείο στου Βάγια, έβαλε το χαμένο δελτίο του στοιχήματος στην τσέπη, ανέβηκε στην Πολυκατοικία που είναι δίπλα στην Alpha Bank και έπεσε στο κενό.
Τώρα γιατί διάλεξε την συγκεκριμένη Πολυκατοικία λίγη σημασία έχει, αν και μπαίνει ένα ζήτημα για λόγους ασφαλείας οι πόρτες στις ταράτσες των Πολυκατοικιών να είναι κλειστές.
Θα μου κανείς εδώ, έχει περάσει δίμηνο και, από την ημέρα που δημοσιεύσαμε την πόρτα εξόδου κινδύνου των γραφείων της Περιφερειακής Ενότητας (πρώην Νομαρχία) να είναι κλεισμένη με λουκέτο (!) και το λουκέτο είναι εκεί ακόμα, και εσύ ζητάς να κλείνουν οι ταράτσες των Πολυκατοικιών, αλλά να τόφερε ο λόγος.
Αυτό ακριβώς πρέπει να ψάξουμε παιδιά, τον… λόγο που υπάρχει μια μαλθακότητα στους νέους ανθρώπους, που εύκολα βρίσκουν το κουράγιο να τερματίσουν την ζωή τους. Διότι εν τέλει, για σκεφτείτε το, η αυτοκτονία απαιτεί και κουράγιο. Αντί λοιπόν αυτό το κουράγιο και η δύναμη να διοχετευτεί σωστά, βρίσκει διέξοδο εκεί που δεν υπάρχει… έξοδος.
Θα πρότεινα στον Σύλλογο Ψυχολόγων του νησιού μας να ψάξει παραπάνω το θέμα και να μας προσφέρει τις επιστημονικές του γνώσεις. Εκτός και αν τα δύο γεγονότα είναι συμπτωματικά και εύχομαι να κάνω λάθος και να μην βρισκόμαστε μπροστά σε… μόδα, που στην πρώτη μεγάλη δυσκολία, γιατί δεν ξέρουμε πως αντιλαμβάνεται κανείς την δυσκολία, βάζει τέλος στην ζωή του, τερματίζοντας μαζί και άλλες ζωές.
Αυτό γιατί μερικές φορές στεκόμαστε στο δράμα μιας αυτοκτονίας και δεν βλέπουμε τους γονείς, τα αδέλφια, το συγγενικό περιβάλλον, που οι αυτόχειρες παίρνουν μαζί τους.
Άσχετο με τις αυτοκτονίες αλλά σχετικό με τους νέους.
Τα ξημερώματα οι Καταδρομείς μας θα αποχαιρετίσουν για τελευταία φορά στο πλοίο, το καλό παιδί, τον 29χρονο Υπολοχαγό, στο τελευταίο του ταξίδι για τον τόπο καταγωγής του.
Και στην Λαγκάδα, πάλι σε όχι μεγάλο χρονικό διάστημα χάνουμε δεύτερο Καταδρομέα από ψαροντούφεκο, χόμπι μεν, άθλημα βεβαίως, πλην όμως επικίνδυνο.
Θα μου πεί κανείς, αυτό δεν το ξέρει ένας απόφοιτος των ΟΥΚ; Το ξέρει και το… παρά ξέρει και εδώ μερικές φορές καραδοκεί η στραβή, που γίνεται μοιραία.
Υ.Γ.: Eπιτρέψτε μου λίγο να… παραφράσω την Δώρα Σαβοπούλου, που είπε σε συνέντευξη της, πως τα Καρδάμυλα έχουν εφοπλιστές αλλά υπάρχει και το κράτος. Το αυτόν ισχύει και για το Γηροκομείο Χίου, αναφέρομαι στο ωραίο ρεπορτάζ της Βαγγελίτσας Αμέντα. Βεβαίως υπάρχουν και εκεί δωρητές αλλά το κράτος που στα γκρέμια είναι;
