Διάβαζα στην Εφημερίδα των Συντακτών ότι μπορεί οι ευρωεκλογές να θεωρούνται «δεύτερης τάξης», αφού το διακύβευμα δεν είναι η διακυβέρνηση της χώρας, ωστόσο πολλά είναι τα διακυβεύματα της ευρωκάλπης. Όπως πολλά είναι και τα μηνύματα που θα στείλουν οι πολίτες τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Μαξίμου, στην Κουμουνδούρου, στη Χαριλάου Τρικούπη και στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Προσωπικά θα έλεγα ότι δεν μας συγκινούν ιδιαίτερα, αλλά υπάρχει και ένα «αλλά»…
Έτσι, ακόμα κι αν η πρωτιά του κυβερνώντος κόμματος από πολλούς θεωρείται προδιαγεγραμμένη, το ποσοστό που η Νέα Δημοκρατία θα καταγράψει έναν χρόνο μετά τον εκλογικό της θρίαμβο θα δείξει το εύρος της αμφισβήτησης της κυριαρχίας της. Όπως πολύ σημαντικό είναι το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη θα καταφέρει να συγκρατηθεί στη δεύτερη θέση αυτού του πολιτικού συστήματος του «ενάμισι κόμματος», αν το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης θα κάνουν άλμα προς τα εμπρός, αν η Νέα Αριστερά θα κερδίσει το στοίχημα να γίνει μια ηχηρή φωνή στα αριστερά και, φυσικά, πώς θα κινηθεί η ακροδεξιά στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Ηχηρά ωστόσο θα είναι και τα μηνύματα όσων θα στρέψουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία και θα είναι λάθος του πολιτικού συστήματος να ερμηνεύσει την αποχή τους με όρους «χαλαρότητας» και καλοκαιρινής ραστώνης. Το κύμα αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες μαρτυρά πολλά για το δημοκρατικό έλλειμμα, την κρίση αντιπροσώπευσης και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, το αίσθημα ματαίωσης από την πολιτική και τη βαθιά απογοήτευση που βιώνουν οι πολίτες.
Οι ευρωεκλογές είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το ολοένα και πιο θαμπό είδωλο της κάποτε ελπιδοφόρας και οραματικής Ευρώπης, αλλά και την ταλαιπωρημένη Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Που εδώ και καιρό εκπέμπει SOS, γυρεύοντας μια δημοκρατική, αξιόπιστη, κοινωνικά δίκαιη διέξοδο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Λόγω ατομικών υποχρεώσεων θα απουσιάσω για λίγες ημέρες.
