30 χρόνια στη ζωή ενός εντύπου δεν ξέρω αν είναι πολλά ή λίγα, ξέρω πως τα ζήσαμε όλοι μαζί και μ’ αυτά μεγαλώσαμε.
Επιφορτισμένος να γράψω αυτό το επετειακό σημείωμα για τα 30χρονα της έντυπης ΑΛΗΘΕΙΑΣ, αναλογίζομαι αυτό ακριβώς, όσους έφυγαν σ’ αυτό το διάστημα, όσους ήρθαν κι όσους πορευτήκαμε μαζί και ωριμάσαμε μέσα από τα λάθη μας. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι μέρος πια της νεώτερης ιστορίας του νησιού, μέσα από τις σελίδες της αναδείχθηκαν προβλήματα, πλάστηκαν χαρακτήρες, ας μην ξαναγράψω το τετριμμένο, που δεν είναι δικό μου, ότι στη Χίο υπάρχουν δύο εποχές ενημέρωσης π.Α. και μ.Α., προ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ δηλαδή και μετά από αυτήν. Επιπρόσθετα δεν μπορεί να λησμονηθεί ότι σε μικρή απόσταση από τη γέννησή της, προέκυψαν εμβληματικά για την εποχή και τη λειτουργία Mέσα όπως το «Ράδιο-Αλήθεια», η «ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV» και τελευταία η ιστοσελίδα www.alithia.gr.
Στα 30 αυτά χρόνια δεν μεγαλώσαμε απλά μαζί, άλλαξε και ο κόσμος της ενημέρωσης. Θυμάμαι τη διστακτικότητα με την οποία είδα στην αρχή την ηλεκτρονική ενημέρωση, από ένστικτο όμως δεν είπα ποτέ όχι στην προσαρμογή μας σ’ αυτήν, άρχισα μάλιστα να μαθαίνω τα… μυστικά της, ώσπου είδα κατάματα μπροστά μου τον… θάνατο.
Ήταν μια πυρκαγιά σε ένα κατάστημα, έγινε πρωί, κάναμε το ρεπορτάζ για το ραδιόφωνο, ετοιμάσαμε τα πλάνα για την τηλεόραση, γράψαμε το θέμα για την εφημερίδα για να το διαβάσουν οι αναγνώστες την… άλλη μέρα το μεσημέρι, άντε το πρωί και την ίδια στιγμή το ανέβασα στο διαδίκτυο και θυμάμαι πήγα στην τουαλέτα, από την οποία δεν άργησα να γυρίσω.
Σημειώνω αυτές τις λεπτομέρειες, για να πω ότι με την επιστροφή στον υπολογιστή, ο οποίος όσοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει είναι ο μεγαλύτερος ρουφιάνος που έχουν σπίτι τους ή πάνω τους με το κινητό τηλέφωνο, είδα ότι το είχαν διαβάσει 900 άνθρωποι. Τότε είπα ό,τι και ο συγχωρεμένος Διευθυντής της «Ελευθεροτυπίας», Σεραφείμ Φυντανίδης, στη σύσκεψη συντακτών, όταν ετοίμαζαν την εφημερίδα που θα έβγαινε να ενημερώσει για τον πόλεμο στον Κόλπο και το CNN τον μετέδιδε… απ’ ευθείας.
«Αυτό που βλέπετε θα μας φάει», τους είπε. Έτσι κι εγώ βλέποντας ότι η εφημερίδα πήγαινε στο τυπογραφείο και στην οθόνη του υπολογιστή οι αναγνώστες είχαν ξεπεράσει τις 5.000 είπα αντίο… εφημερίδα.
Δεν μου αρέσει να στρογγυλεύω τα λόγια μου, ούτε και σε μια επετειακή αναφορά, όπως αυτή. Αν κάποιον πονά αυτή η εξέλιξη είναι έναν εφημεριδά σαν εμένα, άλλο όμως το συναίσθημα, άλλη η πραγματικότητα.
Και αυτή λέει ότι μας απέμεινε η εβδομαδιαία έντυπη ΑΛΗΘΕΙΑ μέχρι να φύγουμε από τη ζωή και οι τελευταίοι που έχουμε συνδέσει την ενημέρωση με το χαρτί. Δεν με παίρνει ο χώρος, αλλά με την όποια δημοσιογραφική εμπειρία κουβαλάω πια, επιτρέψτε μου να κάνω την… Πυθία χωρίς να είμαι διφορούμενος. 30 χρόνια περάσαμε και μεγαλώσαμε μαζί με την ΑΛΗΘΕΙΑ, δεν έχετε παρά να θυμηθείτε ενδεικτικά κάποια πρωτοσέλιδα της ανά χρονιά, στο σχετικό επετειακό αφιέρωμα. Τα επόμενα 30 χρόνια, που εγώ δεν θα ζω, δεν θα υπάρχουν εφημερίδες γιατί δεν θα υπάρχει… χαρτί, την επόμενη δεκαετία -και πολύ περιθώριο δίνω- δεν θα υπάρχει και τηλεόραση με τη μορφή που την ξέρουμε σήμερα. Η ενημέρωση θα είναι πλήρως διαδικτυακή και οι σημερινοί υπολογιστές θα φαντάζουν σαν κάτι ασπρόμαυρες τηλεοράσεις, που χρησίμευαν για να στολίζονται πάνω... σεμεδάκια. Τι δεν θα αλλάξει; Η ανάγκη των σοβαρών ανθρώπων να ενημερώνονται υπεύθυνα από δημοσιογράφους και εδώ είναι το στοίχημα της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και για μας που συνεχίζουμε και για την επόμενη γενιά που ακολουθεί.
Υ.Γ.: Τίποτα δεν θα είχε γίνει αυτά τα 30 χρόνια χωρίς τους συνδρομητές της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, τους διαφημιζόμενους, τους εργαζόμενους σ’ αυτήν και στην αφανή ηρωίδα που ακούει στο όνομα Ειρήνη Αναγνώστου.
