Παρακολουθώντας τους αγώνες του Ευρωμπάσκετ (έχω και αυτό το… «χούι») το μυαλό μου γύρισε πολλά χρόνια πίσω, ίσως πολύ πριν τον βίαιο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας (σίγουρα όταν πήγα σε κάποιο συνέδριο στο Βελιγράδι η Γιουγκοσλαβία ήταν ακόμα… Γιουγκοσλαβία, δηλ. δεν είχε διαμελισθεί σε κρατίδια). Αργότερα βρέθηκα στη Σλοβενία καλεσμένος από τον εκεί Καθηγητή της Αγγειοχειρουργικής.
Το συνέδριο έδρα είχε το Porto Rose (λιμάνι… τριαντάφυλλο) το οποίο ήταν επίνειο της Λιουμπλιάνας (δεν γνωρίζω την προέλευση του ονόματος) και ήταν, σαν να λέμε σήμερα, η «Βουλιαγμένη» της περιοχής. Οι Σλοβένοι, ένας λαός Ορθόδοξος, σεμνός και χαμηλών τόνων, έκαναν το παν για να μας ευχαριστήσουν. Για κάποιους λόγους δεν τα πάνε καλά με τους γείτονές τους τούς Κροάτες, οι οποίοι είναι Καθολικοί, και για άγνωστους λόγους βοήθησαν τους Γερμανούς (εν αντιθέσει με τους Σλοβένους, οι οποίοι τους πολέμησαν – αντάρτικο), με τους οποίους και τα έχουν καλά μέχρι και σήμερα.
Το κομμάτι γης λοιπόν που λέγεται Σλοβενία, έχει έξοδο στη Αδριατική Θάλασσα μόνο 46 ναυτικά μίλια και γειτονεύει προς τα βόρεια με την Τεργέστη. Έχει πληθυσμό 2.200.000 άτομα και – καθώς θα γνωρίζετε οι περισσότεροι – πήρε το Πρωτάθλημα στο Ευρωμπάσκετ, παίζοντας στον τελικό με τη Σερβία και κέρδισε με 83-75. Εμφύλιος πόλεμος; Πείτε το κι έτσι γιατί μοιάζουν πολύ με τους Σέρβους.
Παρακολουθώντας τον αγώνα έβλεπα έναν καλό παίκτη της Σλοβενίας (εβραβεύθη στο τέλος) να παίζει με αυταπάρνηση (τραυματίσθηκε σε κάποια στιγμή) και όταν πετύχαινε πόντους (καλάθι) κάποια νεαρή κοπέλα που του έμοιαζε να τον χειροκροτεί με θαυμασμό. Τελικά οι σχολιαστές μας… έλυσαν… τον γρίφο: η κοπελίτσα ήταν αδελφή του!...
Τελειώνοντας με τη Σλοβενία (που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τη Σλοβακία – το έτερον ήμισυ της Τσεχοσλοβακίας) δεν μπορώ να μην πω ένα ευχαριστώ στην Εθνική μας ομάδα του Μπάσκετ για το ωραίο θέαμα που μας προσέφερε και που μόνο η ατυχία (ιδίως στο ματς με τη Ρωσία) της στέρησε κάποιο μετάλλιο. Και για να… χαμογελάσουμε: κάποιος φίλος εδικαιολόγησε τη «σχετική» αποτυχία μας από το γεγονός ότι οι… μισοί παίκτες μας ήσαν… παπάδες (Παππάς, Παπαγεωργίου, Παπανικολάου κλπ. κλπ.)! Αυτό μου θύμισε ότι όταν ήμουν στο «Λαϊκό» (πρώην – τότε – Βασιλεύς Παύλος) επειδή είχα συνάδελφο με το επίθετο Αρχιμανδρίτης, κάποιοι με φώναζαν Μητροπολίτη όχι Τριπολίτη. Δυστυχώς η ομάδα μας δεν είχε… Μητροπολίτη, εν αντιθέσει με τη Σλοβενία που είχε… τον Ντράγκιτς (35 πόντους).
Χαμογελάστε παρακαλώ (το χαμόγελο και το ευχαριστώ δεν μας το φορολογούν ακόμα).
Πάντα με ΑΓΑΠΗ,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Αγγειοχειρουργός
[1] Το κείμενο ήταν επίκαιρο, όμως (για τεχνικούς λόγους) δεν δημοσιεύθηκε εγκαίρως).