12 Μαΐου: Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτή. Οι αφανείς ήρωες της Υγείας
Ακόμα ηχεί στα αφτιά μου η πρόσφατη, αγοραία φράση του υπουργού Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη προς τους διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές –γιατρούς, νοσηλευτές - ενάντια στη διαλυτική πολιτική στο χώρο της Υγείας, «θα σας πω εγώ τι εστί βερίκοκο…». Τελικά χρειάζεται πολύ θράσος και αγνωμοσύνη για να μιλήσει έτσι, ακόμη και ένας υπουργός-που είναι η φωνή της δικομματικής κυβέρνησης- προς τους στυλοβάτες της Υγείας.
Ως νοσηλευόμενη επί μακρόν στη Χειρουργική Κλινική του «Σκυλίτσειου», σε μεγάλα δημόσια νοσοκομεία των Αθηνών όπως ο «Αγ. Σάββας», αλλά και στο σπίτι, μπορώ να έχω ιδίαν άποψη για το ρόλο του νοσηλευτή ο οποίος αναδεικνύεται σε βάθος χρόνου μέσα από την καθιέρωση αυτής της παγκόσμια ημέρας.
Ασφαλώς και ο γιατρός έχει το γενικό πρόσταγμα, είναι ο «στρατηγός» στη μάχη για την αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς, ωστόσο ο νοσηλευτής είναι εκείνος που θα σταθεί στο πλάι του μέρα-νύχτα. Από τη στιγμή που θα δοθούν οι οδηγίες από τον θεράποντα ιατρό μετά το επισκεπτήριο, αρχίζει ο αγώνας δρόμου για τους λίγους- σε σχέση με τους ασθενείς- νοσηλευτές. Αλλαγή σεντονιών, εικόνα δωματίων, προετοιμασία ασθενών για χειρουργεία, αλλαγή καθετήρων, ορών, νοσηλεία, αντικατάσταση «σπασμένων» φλεβών, μέτρημα πιέσεων, πυρετού, καθάρισμα ή άλλαγμα ηλικιωμένων, χορήγηση παυσίπονων κλπ. Ενέσεις, πόνοι, φάρμακα, σωματικές εκκρίσεις… « Μα με αυτά τα «ταπεινά» πράγματα, θα ασχολούμαστε μια εβδομάδα πριν τις εκλογές για τους δήμους και τις περιφέρειες;» Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς όταν μάλιστα οι περισσότεροι υποψήφιοι κλίνουν τη λέξη «ανάπτυξη» σε όλες τις κλίσεις…
«Τα πάντα είναι πολιτική» είχε πει ο Δ. Γληνός. Το να εγκαταλείπονται τα δημόσια νοσοκομεία με ανεπαρκέστατο νοσηλευτικό- σε αρκετές περιπτώσεις και ιατρικό- προσωπικό αυτό μεταφράζεται για τους ασθενείς σε μεγαλύτερη ταλαιπωρία σωματική και ψυχική αλλά και τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειάς τους. Εκτός του ότι καθημερινά ελλοχεύει ο κίνδυνος του λάθους πχ στη χορήγηση φαρμάκων, μέσα σε συνθήκες εντατικοποίησης της δουλειάς γιατρών και νοσηλευτών. Ξέρετε τι είναι να «καίει» το φάρμακο τη φλέβα σου, ή να έχει τελειώσει ο ορός με κίνδυνο αυτή να φράξει και να σε ξανατρυπήσουν, να ζητάς απεγνωσμένα παυσίπονο, να πατάς το κουδούνι και ο νοσηλευτής να έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση; Όχι γιατί τεμπελιάζει αλλά γιατί κυριολεκτικά τρέχει από θάλαμο σε θάλαμο και από κρεβάτι σε κρεβάτι, καθώς οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν στο χώρο της Υγείας- πολλά χρόνια πριν από τα Μνημόνια- δεν κάλυψαν τις δεκάδες χιλιάδες κενές θέσεις νοσηλευτών. Ξέρετε πόσο πλήττεται η αξιοπρέπεια του ανήμπορου ή καθηλωμένου ασθενούς που περιμένει να του βάλουν την «πάπια» ή να τον αλλάξουν αν έχει λερωθεί, όταν ο νοσηλευτής αργεί να τον φροντίσει επειδή δεν μπορεί να «διακτινιστεί» για να καλύψει όλες τις κλήσεις των ασθενών μια κλινικής όπως π.χ. της Χειρουργικής όπου υπάρχει μεγάλη πληρότητα και αυξημένες ανάγκες των χειρουργημένων.
Μπορεί ο υπουργός Υγείας να κομπάζει από κανάλι σε κανάλι για την «επιτυχία» της σφαγιαστικής πολιτικής του στο χώρο, την οποία βαφτίζει «νοικοκύρεμα», όμως ο μόνος λόγος που οι ασθενείς φεύγουν ευχαριστημένοι- στην πλειοψηφία τους - από τις παρεχόμενες νοσηλευτικές και ιατρικές υπηρεσίες στα δημόσια νοσοκομεία, είναι ότι όσοι τα στελεχώνουν υπερβάλλουν εαυτόν ή πιο απλά δίνουν τη ψυχή τους. Το δημόσιο Νοσοκομείο δουλεύει όχι χάρη στον «τσαμπουκά» του Άδωνη Γεωργιάδη, αλλά χάρη στο φιλότιμο, την ανθρωπιά των εργαζομένων σε αυτό. Των ανθρώπων που έχουν συναίσθηση του λειτουργήματος που καλούνται να υπηρετήσουν. Παρά τις εξουθενωτικές συνθήκες εργασίας και τα κυλιόμενα ωράρια, τα νυκτερινά, τους κουτσουρεμένους μισθούς, καταφέρνουν με το χαμόγελο, το χιούμορ, την προθυμία τους, την ευαισθησία τους να απαλύνουν το βάρος της αρρώστιας, του πόνου, του φόβου που νιώθει ένας ασθενής, να τον εμψυχώσουν ώστε να αντέξει τη δοκιμασία που υφίσταται.
«Συγνώμη που σας πόνεσα» έχω ακούσει αρκετές νοσηλεύτριες και νοσηλευτές να λένε όταν ανεπιτυχώς προσπαθούν να βρουν φλέβα στον ασθενή ή του χορηγούν με ένεση κάποιο φάρμακο. Συμπάσχουν μαζί του.
Το σήκωμα των ασθενών, η καθημερινή καταπόνησή των νοσηλευτών που τους επιβαρύνει τη μέση, τα χέρια, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για να ελπίζουν ότι θα αντέχουν να εργάζονται μέχρι τη συνταξιοδότησή τους δηλαδή λίγο πριν τον τάφο…
Όχι, δεν αρκεί ένα απλό «ευχαριστώ» στους ανθρώπους που μας νοσήλευσαν, μας φρόντισαν, άγγιξαν το σώμα και τη ψυχή μας, γλύκαναν τον πόνο μας, φώτισαν τα σκοτάδια μας με το χαμόγελό τους. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για αυτούς πρέπει-υποψήφιοι και μη- να παλέψουμε μαζί τους για την έμπρακτη αναγνώριση του ρόλου τους από τη Πολιτεία με αυξήσεις μισθών, με ικανοποίηση των θεσμικών αιτημάτων τους και φυσικά με την κάλυψη όλων των κενών θέσεων.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν! Τα προβλήματα Υγείας στο Νομό είναι γνωστά και καταγεγραμμένα. Στις επόμενες συγκεντρώσεις που θα κάνουν οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό τους διεκδικώντας αναβάθμιση της παρεχόμενης Υγείας στο Νομό με αύξηση των δαπανών και κάλυψη των κενών θέσεων. Τους το χρωστάμε!
Τέλος, πρέπει και ως κοινωνία, ως εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι, γυναίκες, να κατανοήσουμε ότι «ανάπτυξη» δεν είναι οι δρόμοι, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, κάθε είδους μεγαλεπήβολα σχέδια που θα σωρεύσουν πολλά χρήματα στα χέρια λίγων. Πραγματική «ανάπτυξη» είναι σύγχρονα δημόσια νοσοκομεία, πλήρως στελεχωμένα από- καλώς αμειβόμενο- ιατρικό και νοσηλευτικό κλπ προσωπικό. Νοσοκομεία που θα διασφαλίζουν τη διάρκεια, την ποιότητα ζωής και την αξιοπρέπεια του ασθενούς. Εκεί όπου ο ασθενής συνεχίζει να νιώθει ότι είναι Άνθρωπος… Για αυτή την ΑΝΑΠΤΥΞΗ παλέψαμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε!