Της κουρασμένης, της φοβισμένης, της παραφορτωμένης, της καταπιεσμένης, της πονεμένης, της αποπροσανατολισμένης, της θλιμμένης, της απελπισμένης, της ξεχασμένης, της υποτιμημένης, της τσακισμένης, της παρατημένης, της προδομένης, της αδικημένης, της θυμωμένης, της παραδομένης.
Της παραζαλισμένης, της μασκαρεμένης, της πεινασμένης για νόημα στη ζωή της, για δουλειά, δικαιώματα, αγάπη.
Αυτής που νομίζετε ότι την ξέρετε γιατί την έχετε δίπλα σας
. Επειδή σας γέννησε, σας μεγάλωσε, σας δίδαξε, σας παντρεύτηκε, σας άνοιξε την πόρτα της καρδιάς της που δεν ενδιαφερθήκατε να διαβείτε.
Αυτής που αγγίξατε το σώμα αλλά όχι την ψυχή της.
Αυτής που ποθήσατε το κορμί της αλλά όχι τον την ελευθερία της.
Αυτής που της είπατε "Σε αγαπώ", ενώ εννοούσατε " Είσαι ιδιοκτησία μου". Αυτής που χρόνια κοιτάτε τα μάτια αλλά όχι το Φως που αυτά εκπέμπουν.
Αυτής που ακούγατε τι σας ζητούσε να πάρετε από σούπερ- μάρκετ, αλλά κλείσατε τα αυτιά όταν ζητούσε βοήθεια για να σηκώσει τους σταυρούς που η ζωή της φόρτωσε στους ώμους.
Αυτής που κρατήσατε το χέρι όταν γεννούσε αλλά την εγκαταλείψατε μόλις ανακαλύψατε ότι το παιδί σας ήταν ΑμεΑ. Αυτής που μοιραστήκατε το μεσημεριανό φαγητό, όχι όμως τα όνειρά της.
Αυτής, που είναι τόσο εύκολο να της μιλάτε τρυφερά μία μέρα το χρόνο- το πολύ- και να την αγνοείτε, να την προσβάλλετε, να τη ζηλεύετε, να την απαξιώνετε, να της ασκείτε ψυχολογική βία, να την προδίδετε, να θεωρείτε δεδομένη, να της επιβάλλεστε, όλες τις υπόλοιπες. Αυτής...
Από "Το ημερολόγιο μιας γυναίκας"
Για την αντιγραφή
Ευγενία Κώττη