«Σκέπτομαι και γράφω»… Το θυμάμαι από τα παιδιά μου ως μάθημα έκθεσης στο Δημοτικό.
Το κακό ή καλό είναι ότι εμείς γράφομε συνέχεια και το… κακό είναι ότι σκεφτόμαστε.
Αίφνης χθες έβλεπα τους εργάτες στην Προκυμαία να… ξανασπάνε τους μπαβέδες.
Αν δεν κάνω λάθος είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά. Στην αρχή τους βάλαμε, ύστερα ήτανε τραχείς και τους λειάναμε, μετά λείοι και τους τραχύναμε, μετά οι αρμοί ήταν μικροί και τους μεγαλώσαμε, μετά μεγάλοι και τους μικρύναμε. Τώρα τους… ξαναμεγαλώνουμε.
Κοντολογίς, αν είμαστε σε μια οικογένεια και βάζαμε κάτω πόσα μας στοίχησαν μέχρι σήμερα, ακόμα θα τρώγαμε ξύλο από τους υπόλοιπους.
Βλέποντας που λέτε τους εργάτες, σκεπτόμουνα ότι εκτελούν λάθος οδηγίες. Κακώς σκαλίζουν τις πέτρες προ του κύματος. Κανονικά έπρεπε με τα κομπρεσέρ να σηκώνουν την άσφαλτο.
Τι θα γίνονταν τότε; Θα… χαμήλωνε η παραλία 20 πόντους και δεν θα πνιγόμαστε… προ του κύματος. Θα αποκαλύπτονταν οι περίφημοι μπαβέδες της Προκυμαίας, που κάποιοι έξυπνοι, έχουμε διαχρονικότητα σ’ αυτό, τους σκέπασαν με άσφαλτο, για… εκσυγχρονισμό. (Στις ένθετες φωτογραφίες πως ήταν η Προκυμαία και πως την καταντήσαμε)
Τέλος, αυτό θα αποτελούσε ένα ακόμα λόγο, να κάνουμε την παραλία μας χώρο περιπάτου και ξεκούρασης.
Και μετά σκεπτόμουνα, μια Χίο τελείως διαφορετική. Ελκυστική, όμορφη, με το ιστορικό κέντρο όλο πεζοδρομημένο, με λωρίδες για ποδηλάτες, με το παζάρι γεμάτο ταβερνάκια, το ίδιο και το Κάστρο, με τα αυτοκίνητα εκτός κέντρου, μια Χίο χωρίς θορύβους, ιδανική για ξεκούραση και ήπιο τουρισμό, με ζηλευτή ποιότητα ζωής.
Και ύστερα… ξύπνησα από την πολύ σκέψη.
Και λέω ρε πανίβλακα, δεν βλέπεις τη χολή γύρω σου; Χθες ήρθε ένας φίλος να μου πεί ότι θα βάλει μια πινακίδα για μια επένδυση που ετοιμάζει. Τον συμβούλευσα να το καθυστερήσει. Άσε λέω, ξεκίνα και μετά, θα σε… φάνε.
Έτσι είναι τα πράγματα και αν δεν το βλέπουμε, κακό του κεφαλιού μας, εμάς των… μειοψηφούντων υπολοίπων.
Δεν υπάρχει μόνο η Χίος που θέλει να ξεφύγει, υπάρχει και η Χίος του φρένου, που θέλει να πάει, τι θέλει, πάει ήδη άπατη.
Το προσωπικό μου παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Ένα χώρο καραντίνας έψαχναν να βρούν, είδαν και μέρος του κτιρίου της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και λόγω απομόνωσης τους έκανε. Σηκώθηκαν να με κατασπαράξουν 1000 τόσοι λέει κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής. Συνάδελφοι μου δημοσίευσαν μέχρι και πόσα θα… πάρω, ανεξάρτητα αν θα τα πάρει η Εφορία, υπέγραψαν ακόμα και ιδιοκτήτες καταλυμάτων, που ζούν κατ’ αποκλειστικότητα χρόνια τώρα από το προσφυγικό.
Το θέμα έφτασε μέχρι και το Δημοτικό Συμβούλιο, που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Και εκεί που την μια, οι ίδιοι άνθρωποι ζητούσαν Δομή απομόνωσης, από την άλλη, οι ίδιοι πάλι, υιοθέτησαν το ψήφισμα λέει των… 1000, που όριζαν τι θα κάνω την ιδιοκτησία μου!
Τέτοια σοβαρότητα.
Και φυσικά δεν είμαι ο μοναδικός. Ανέφερα το προσωπικό μου παράδειγμα για να μην αναφέρω αμέτρητα άλλα.
Χρόνια εδώ στο νησί, δεν συγκρούονται ιδεολογίες και συμφέροντα. Συγκρούεται η Χίος της δουλειάς, του ιδρώτα και της προκοπής, με τη Χίο της μιζέριας, της ξάπλας, του φθόνου και της μάσας. Υπάρχει η Χίος που δεν βολεύεται και αυτή που δεν χαλάει το ραχάτι της για το είπε ο Θεός.
Όσοι έχουν απορία πιά κυριαρχεί ας διαβάσουν το υστερόγραφο.
Υ.Γ. Ρώτησε λένε τον… Χιώτη ο Βασιλιάς. Λέγε τι θές, θα στο κάνω, αλλά να ξέρεις πως ότι σου κάνω θα το κάνω εις διπλούν στον γείτονα σου. «Ε, τότε Βασιλιά μου, βγάλε μου το ένα μάτι».
