Στις 10.00 π.μ. της Τρίτης είναι το ραντεβού του Δήμου με όσους θα συμμετάσχουν στον καθαρισμό των ακτών στον ΝΟΧ, με την συμμετοχή της εθελοντικής ομάδας «Ποσειδώνας» με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρα περιβάλλοντος.
Τον… Ποσειδώνα τον γνώρισα ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, που με την σκύλα μου την Ήρα τελειώναμε το καθημερινό μας μπάνιο στην θάλασσα της Λευκωνιάς.
Εκεί είδα μια σειρά συμπολίτες μας, που μάζευαν σκουπίδια, τα τοποθετούσαν σε μεγάλες σακούλες, για να ειδοποιήσουν τον Δήμο να τα πάρει την επομένη. Μου εξήγησαν ότι λειτουργούν αθόρυβα, από οικολογική συνείδηση και πραγματοποιούν καθαρισμούς όλο το χρόνο από συνεννόηση μέσω facebook.
Το βράδυ την ίδια μέρα αντιλήφθηκα μια μεγάλη παρέα, που μαζεύτηκαν στην παραλία για ένα νεανικό προφανώς πάρτι. Την επομένη το απόγευμα, η Ήρα δεν έκανε μαζί μου μπάνιο, γιατί έχει την μανία να συγκεντρώνει ότι πλαστικό μπουκάλι βρεί γύρω μας. Πράγματι στην παραλία που μόλις πριν μια μέρα καθάρισε ο Ποσειδώνας, οι απόγονοι του… Διονύσου είχαν παρατημένα τουλάχιστον ενός κάδου σκουπίδια.
Σκέφτηκα τότε αυτό μου έλεγε ο Δάσκαλος την πρώτης μου κόρης, ότι με τα Οικολογικά προγράμματα στα Σχολεία, τα παιδιά ως αυριανοί ενήλικες θα αποκτήσουν οικολογική συνείδηση και σιγά – σιγά κ.λ.π.
Επειδή όμως το κοριτσάκι μου είναι πλέον… 32 χρόνων και επειδή μόλις προσφάτως σε ανάλογο νεανικό πάρτι μετά κορωνοϊού στο Πετροκάραβο, ο Δήμος μάζεψε σκουπίδια ενός απορριμματοφόρου, σκέφτηκα πως κάπου ο Δάσκαλος, αλλά και εγώ που συμφώνησα κάνουμε λάθος.
Και θυμήθηκα την γιαγιά μου την Μαριγώ, που με κοίταζε με θαυμασμό ως απόφοιτο τουλάχιστον του Χάρβαρντ, γιατί μια… σκατούλα πράμα και της διάβαζα τα γράμματα, που έρχονταν απ’ το καράβι, που δεν είχε ιδέα περί Οικολογίας και μια μέρα μάλιστα με ρώτησε με ολίγην ενοχή, ποιοι είναι γιέ μου αυτοί οι… κολόγοι, να μαζεύει το τραπέζι και να μην πετάμε τίποτα.
Τα τσόφλια από τις πατάτες τα πήγαινα στις κότες και της έφερνα με χαρά ότι αυγό έβρισκα, να μου το κάνει ταραχτό με μια κουταλιά ζάχαρι. Σήμερα η ζάχαρη απαγορεύεται γιατί περιέχεται σε όλα τα προϊόντα και ειδικά στα αναψυκτικά, απαντώντας δε σε σχετικό ερώτημα τα παιδιά δηλώνουν με σιγουριά ότι τα αυγά τα κάνουν τα super market.
Τα τσόφλια από το αυγό δεν τα πετάγαμε, γιατί η γιαγιά τα κοπανούσε στο γδί, να γίνουν γιέ μου σκόνη να τα ρίξομε στις ντοματιές. Σήμερα τρώμε ντοματοσαλάτα όλο το χρόνο, παραπονούμενοι γιατί ο τάδε γνωστός έφυγε στα 50 του απ’ το… κακό. Προφανώς όχι από το κακό μας το κεφάλι, που νομίζει ότι κυριαρχεί στη φύση. Απλούστατα οι μισοί εξ ημών… κοπρίζουν την φύση γρηγορότερα.
Τα κόκκαλα απ’ το τραπέζι τα πήγαινα στον Αράπη το σκύλο μας, που ήταν πετσί και κόκκαλο, όπως λεπτοί ήταν και οι άνθρωποι. Σήμερα τα κόκκαλα απαγορεύονται από αρκετούς κτηνιάτρους, διότι υπάρχει έτοιμη ξηρά τροφή, όπως υπάρχει και η φυσιολογική γέννα, αλλά για να έχουμε μηδενικό ρίσκο, κάναμε τις καισαρικές ρουτίνα και κόψαμε το μητρικό γάλα δίνοντας στα βρέφη σκόνες και μετά φυράματα.
Άλλα οι σκύλοι άλλα εμείς, ενίοτε γίνεται και… μπέρδεμα αλλά τότε έχουμε και κανένα σκάνδαλο να παίζουμε.
Και έτσι δεν μιλάμε για το σκάνδαλο των σκανδάλων, ότι δηλαδή η οικολογική συνείδηση είναι τρόπος ζωής και δεν περνάει μόνο με ημερίδες και καθαρισμούς ακτών.
Γιατί δεν μπορούμε να γυρίσουμε το ρολόϊ πίσω, ούτε να ξαναγεννήσουμε την γιαγιά μου. Μπορούμε όμως και σήμερα να κάνουμε ότι και εκείνη, που δεν κάθισε σε κανένα θρανίο, να ερμηνεύσουμε την Οικο – λογία, την λογική δηλαδή στον οίκο μας.
Και τι λέει αυτή; Δεν πετάμε τίποτα, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα σκουπίδια. Όλα τα υπόλοιπα τα επαναχρησιμοποιούμε, κάνοντας οικονομία και στην τσέπη μας και στο περιβάλλον.
Υ.Γ.: Και τι κάνατε τις άδειες κονσέρβες, μου λέει η τέταρτη στη σειρά μικρή μου κόρη για να με… ταπώσει.
Έσκαβε η γιαγιά ένα λακουβάκι στο χώμα, της έχωνε μέσα με το στόμιο προς τα πάνω και εγώ τις γέμιζα με νερό. Να πίνουν γιέ μου τα πουλιά που κυνηγούν τους κουνούπους, να πίνουν και οι γάτες να κυνηγούν τους ποντικούς να πίνουν και οι ποντικοί να μη μας χαλάνε τα καρπούζια γιατί διψάνε και αυτά τα ζωντανά.
