Μετρήθηκε ως ένας από τους πρόσφυγες και μετανάστες που αποβιβάστηκαν στο νησί μας το προηγούμενο διάστημα, ένας από τους αιτούντες άσυλο.
Πως να χωρέσει η απίστευτη ιστορία του σε έναν άψυχο αριθμό;
Ποτέ δεν θα μάθουμε την απόγνωση της οικογένειας του που τους οδήγησε στην ασύλληπτα δύσκολη απόφαση να στείλουν με την αδελφή του σε αυτό το ταξίδι απελπισίας και ελπίδας μαζί, το τετραπληγικό παιδί τους, χιλιάδες μίλια μακρυά από το σπίτι του! Μάλιστα να ταξιδέψει με μία βάρκα, που αν βούλιαζε, η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη…
Οι οικογένειες παιδιών ή ενηλίκων ΑμεΑ, ειδικά με τετραπληγία, γνωρίζουν ότι κάθε, έστω και μικρή μετακίνηση τους είναι εξαιρετικά δύσκολη και απαιτεί ιδιαίτερη συνεχή φροντίδα. Μέσα στο σπίτι του, όπου βρεθεί…
Πόσο ανηφορικό δρόμο ανέβηκε αυτό το παιδί μέχρι να φτάσει μέσα σε μια βάρκα στην Χίο; Αλλά η προσφυγιά, το να βρεθεί χωρίς τους γονείς του σε έναν άγνωστο τόπο, δεν ήταν το τέλος αυτού του δρόμου. Ακόμη και όταν πλέον βρέθηκε στον ειδικό χώρο όπου φιλοξενούνται δεκάδες ασύνοδευτα παιδιά στην ΒΙΑΛ, η ταλαιπωρία του συνεχίστηκε. Για να μετακινηθεί στο χώρο που βρίσκονται οι τουαλέτες, έπρεπε να τον σηκώσουν στα χέρια! Τα υπάρχοντα διαθέσιμα αναπηρικά αμαξίδια εκεί, τα απλά, δεν ήταν κατάλληλα για τις αυξημένες, ιδιαίτερες ανάγκες του…
Έτσι, το κοντέινερ φιλοξενίας των ασυνόδευτων στην ΒΙΑΛ έγινε για τον 16 Σομαλό, μια «μικρή φυλακή» αφού δεν μπορούσε να μετακινηθεί όπως τα υπόλοιπα παιδιά, έξω από αυτό. Για να πάρει λίγο αέρα. Μόνο στις τουαλέτες και στα χέρια άλλων…
Χωρίς πατρίδα, χωρίς γονείς και…
Αρχικά για το θέμα, ευαισθητοποιήθηκε ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, στον οποίο υποβλήθηκε το αυτονόητο αίτημα για την παραχώρηση ειδικού αναπηρικού αμαξιδιού.
Στην συνέχεια, αυτό αγκαλιάστηκε τοπικά από τον υπάρχοντα μηχανισμό ΜΚΟ και εθελοντών που αναζήτησαν τρόπο να προσφέρουν εστιασμένα, ξεχωριστά σε αυτό το ξεχωριστό παιδί! Ως εκπρόσωπος της ΜΚΟ και ομάδας εθελοντών που συνδράμουν στο έργο του Οργανισμού «Οffene Arme e. V (Οpen Arms), η κυρία Ποθητή Κιτρομιλίδη, αναζήτησε αμέσως δωρητή όπως και το κατάλληλο για τις ανάγκες του 16χρονου παιδιού, αναπηρικού αμαξιδίου. Ο δωρητής βρέθηκε, επέλεξε να διατηρήσει την ανωνυμία του και το αμαξίδιο παραγγέλθηκε σε χιώτικο ειδικό κατάστημα. Την περασμένη εβδομάδα, έφθασε στην Χίο και ένα ηλιόλουστο μεσημέρι παραδόθηκε από την ίδια και τους εθελοντές που συνδράμουν στο έργο του Οργανισμού, στην ΒΙΑΛ, το οποίο και παρέλαβε η αδελφή του. Τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στα πρόσωπα όσων προσπάθησαν για να εξασφαλιστεί το αναπηρικό αμαξίδιο στον 16χρονο, αλλά και στο πρόσωπο του ίδιου και της αδελφής του, η πραγματική «ανταμοιβή», για την συλλογική προσπάθεια. Ανοιχτά χέρια, ανοιχτή αγκαλιά για τους αιτούντες ασύλου, ειδικά τα ασυνόδευτα παιδιά, πρόσφυγες και μετανάστες.
Τώρα πιά ο 16 χρονος, είναι «ελεύθερος», μπορεί με αυτό να κάνει μια βόλτα έξω από το κοντέινερ, να πάει με αξιοπρέπεια στην τουαλέττα, όχι στα χέρια άλλων… Αυτό θα είναι πιά το «όχημα» του σε μια, ελπίζουμε καλύτερη ζωή…
Περιμένοντας, μαζί με τα άλλα ασυνόδευτα παιδιά, και είναι αρκετά, όλο και πιο μικρά, κοντά στα 10 έτη, που καταφθάνουν με βάρκες στο νησί, την πολυπόθητη έγκριση της αίτησης ασύλου…
Ευγενία Κώττη
