Ο Γιώργης Μουστρίδης είναι αυτό που λέμε αεικίνητος. Ακόμα και όταν κάθεται δουλεύει το… μυαλό του. Γεννημένος στα Μεστά το 1960, πρώτη τύχη για την ζωή του, γιατί έχει και μια δεύτερη, να έχει πατέρα τον Θεοδόση Μουστρίδη, ένα εργάτη γης, που η εργατικότητα και εξυπνάδα του, τον έκανε να ασχοληθεί με αυτήν επαγγελματικά.
Το συνέχισε αυτό ο Γιώργης ξέροντας από γεννησιμιού του, πως όλα γίνονται με τίμιο ιδρώτα και μυαλό, αξιοποιώντας τα πάντα. Την ώρα που οι άλλοι έβαζαν μέσο να πάνε στα… γραφεία, ο Γιώργης στο Στρατό έβαλε μέσο να πάει στο Μηχανικό και μετά την θητεία του να έχει διπλώματα για όλα τα βαριά μηχανήματα συν την δυνατότητα εκρήξεων. Το αξιοποίησε αυτό αμέσως επαγγελματικά ασχολούμενος εργολαβικά με εκσκαφές, άνοιγμα δρόμων, διαμόρφωση χωραφιών, συν την καλλιέργεια της γης, η οποία τον δίδαξε με μια φιλοσοφία ζωής, την οποία αναλύει την Πέμπτη στον Γιάννη Τζούμα στις 7.00 και στην 11.00 μ.μ. στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV στην εκπομπή «Αυτοπροσώπως».
Ποια λύση υπάρχει για το ζωντάνεμα των χωριών μας; Πάει μακριά. «Ο αναδασμός συν η εξασφάλιση ανέσεων, που δίνουν οι πόλεις». Δεν αρκεί η ποιότητα ζωής, μας λέει, προσθέτοντας. «Η ίδια η γη μας μιλάει, δεν μπορείτε να παίρνετε μόνο από το χωράφι, πρέπει και να μου δίνετε. Φροντίδα, σημασία, χρόνο.»
Ποια λύση υπάρχει με τις φωτιές; Τον ρωτάμε και η απάντηση του επίσης εκπλήττει με την απλότητα της. «Η φωτιά δεν σβήνει, ειδικά όταν υπάρχει αέρας. Για να σταματήσει η φωτιά πρέπει να μην έχει φαϊ. Ή λοιπόν έχουμε τα χωράφια καθαρά, ή θα καιγόμαστε».
Υπάρχουν θαύματα τον ρωτάμε. «Ναι μας απαντά, το αμπέλι. Εκεί που το βλέπεις ξερό, ζωντανεύει, δίνει καρπό, δίνει κρασί, υπάρχει κάτι πιο ευλογημένο;» Και η σούμα τον προβοκάρομε; «Ε, την σούμα την ευλογούμε εμείς».
Ο Γιώργης εκτός τα της γης που παλεύει έχει και άλλες «λόξες». Δεν πετάει τις ελιές από τα χωράφια, που του δίνουν να καθαρίσει. «Ότι μου λένε να ξεριζώσω εγώ το μεταφυτεύω, ειδικά τις ελιές, θέλω σε όλα να δίνω δεύτερη ευκαιρία ζωής». Το ίδιο ισχύει και με τα μηχανήματα, που έχει μεταφέρει και συντηρήσει σε ένα κτήμα, που διατηρεί στα Σταυριά, ένα ύψωμα μεταξύ Μεστών και Ολύμπων, παίρνοντας στην ουσία ένα λόφο από πέτρες μετατρέποντας τον σε παράδεισο. Εδώ και εκεί απλωμένα αμπέλια, σχίνοι και πεύκα. Στο βάθος τμήματα από ελαιοτριβεία, τα οποία εκθέτει. «Γκρέμιζα οικήματα και αντί για λεφτά έπαιρνα παλιά εξαρτήματα. Αυτά έχουν δώσει ψωμί σε εκατοντάδες ανθρώπους, έχουν φάει από εδώ πολύτιμο λαδάκι, πολλαπλάσιοι». Το ίδιο ισχύει και για τα παλιά μηχανήματα έργων. «Αυτό μας δείχνει είναι το πρώτο τρακτέρ των Μεστών. Κάθονταν μπροστά ο πατέρας, η μάνα μου Ευγενία Μουστρίδη και πίσω πλάτη με πλάτη, εγώ, η αδελφή μου Μαρίνα και ο αδελφός μου Ηλίας.» Απόσταση Χίου – Μεστών τότε με το… τρακτέρ τρείς ώρες. Και τρείς για την επιστροφή έξι. Κι’ αυτό κάθε Σαββατοκύριακο για να μετοικήσει για τις ανάγκες μόρφωσης των παιδιών η οικογένεια στη Χίο. Για να θυμάται ο μικρός Γιώργης πως είναι να κοιτάς τον δρόμο… ανάποδα, για να μπορεί να λέει στα δικά του παιδιά σήμερα, τον Θεοδόση, τον Νίκο, την Ευγενία και την Μαρία, πως για τον ίσιο δρόμο χρειάζονται υπομονή, επιμονή, τιμιότητα, σεβασμός και σκληρή δουλειά.
