Τη συνοδεύει με το παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο της Μαριέττας Πεπελάση.
«Γιατί να συμβεί σ’ εμένα αυτό» «Τι έχω κάνει στη ζωή μου;» «Γιατί αυτό το βάσανο σ’ εμένα;»
Αυτές είναι οι πρώτες απορίες μιας γυναίκας στην ανακοίνωση του γιατρού της ότι πάσχει από καρκίνο στο μαστό. Αυτή είναι η πρώτη της αντίδραση και τη χαρακτηρίζει το Σοκ.
Ακολουθεί το στάδιο της Άρνησης: «Δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό», ενώ ακολουθεί το στάδιο του Θυμού και του Πόνου: Η ασθενής παίρνει αρνητική κι επιθετική στάση στο θέμα ενώ έντονα είναι τα ερωτηματικά που την κατακλύζουν.
Οι γυναίκες που κάνουν μαστεκτομή βιώνουν την απώλεια ενός μέρους του σώματός τους. Αυτό είναι μια τραυματική εμπειρία: 1)πληγώνεται η σωματική τους ακεραιότητα, 2)η θηλυκότητά τους: το στήθος είναι το κατ’ εξοχήν αισθησιακό μέρος του σώματός τους που γέννησε τον πόθο, 3)η μητρότητα αφού με αυτό έθρεψε τα παιδιά της κι έρεε από μέσα του Ζωή – Δύναμη – Ενέργεια.
Για τους άντρες η μαστεκτομή είναι λιγότερο τραυματική εμπειρία αφού το στήθος δεν αποτελεί πόλο έλξης της σεξουαλικότητάς τους και δεν έθρεψε Ζωή. Επομένως, ο Πόνος είναι γι’ αυτούς μικρότερος και δε βιώνουν την ίδια ποιότητα τραυματισμού.
Οι νοσούντες πέρα απ’ το ιατρικό κομμάτι πρέπει ν’ ανακαλύψουν και το Συναισθηματικό τους κομμάτι στον Τρόπο Ζωής τους: Πρέπει να σκεφτούν πώς ζουν, πώς συμπεριφέρονται. Να λειτουργήσει δηλαδή η ασθένεια σαν καμπανάκι για τα λάθη που έχουν πράξει προς τον εαυτό τους.
Η μαστεκτομή είναι ακρωτηριασμός. Η γυναίκα δε θα πρέπει ν’ αρκεστεί μόνο στη θεραπεία της νόσου, αλλά να προχωρήσει και πέρα από αυτή: δηλ. να προχωρήσει το κομμάτι της Αυτογνωσίας της.
Όσες ανακαλύψουν τη λανθασμένη στάση ζωής τους, ζουν μια πιο ποιοτική ζωή στη συνέχεια. Το κοινωνικό περιβάλλον Γονείς- Αδέλφια– Σύζυγοι– Παιδιά ευαισθητοποιείται απέναντί τους και γίνεται δεκτικό στις όποιες αλλαγές θελήσουν οι ασθενείς.
Ο καρκίνος μπορεί ν’ αποτελέσει την ευκαιρία ν’ αλλάξουν στάση ζωής κι εν τέλει να συγκεντρώσουν το σεβασμό και την αγάπη που πάντα ζητούσαν.
Θα τολμούσαμε να πούμε πως ο «τραυματισμός» μπορεί να γίνει η σωτήρια εμπειρία για τη συνέχιση της ζωής σε αρμονία με το περιβάλλον και τον εαυτό. Ο άνθρωπος αποκτά νέα κι ουσιαστικά ενδιαφέροντα και κάνει επιλογή στα πρόσωπα που θέλει να επικοινωνεί ουσιαστικά!
Ας μην ξεχνάμε πως σε μεγάλο ποσοστό οι «παθητικές» προσωπικότητες είναι αυτές που συνήθως νοσούν. Όσοι δεν εξωτερικεύονται, δε δείχνουν θάρρος και δεν κάνουν κουράγιο, όσοι δεν προχωρούν σε τομές στη ζωή τους πιθανόν ν’ αποκτήσουν τομές στο σώμα τους.
ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΠΕΠΕΛΑΣΗ
ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
