Eίναι πηγαίος και απλός όπως το τραγούδι του.
Είναι ένας μύθος επί της γής, προσγειωμένος όμως πλήρως, σε αναντιστοιχία με την απογείωση των τραγουδιών που βγήκαν από τα χείλη του.
Ο Μανώλης Μητσιάς, αυτός ο μύθος του λαϊκού και του έντεχνου τραγουδιού βρίσκεται από σήμερα στο νησί μας για την μεγάλη συναυλία του ΝΟΚ στα Καρδάμυλα το βράδυ της Παρασκευής.
Συνοδευόμενος από τον επιστήθιο φίλο του, τον δικό μας Κώστα Μαρδά, μας έσφιξε φιλικά το χέρι, κοίταξε την κάμερες σαν να μην υπήρχαν και μας ξεδίπλωσε τις σκέψεις του, όχι απλά χωρίς φόβο και πάθος, αλλά με τον αέρα του φτασμένου καλλιτέχνη, που όμως από την πρώτη μέρα της καριέρας του έκανε αυτό που ήθελε και τον γέμιζε, γι’ αυτό ακριβώς και δεν καβάλησε ποτέ κανένα καλάμι εφήμερης δόξας.
Γιατί ο Μ. Μητσιάς ξεκίνησε από εκεί που κατά τη γνώμη του έπρεπε να περνούν όσοι θέλουν να τραγουδήσουν σωστά. Απ’ το… ψαλτήρι της Εκκλησίας και της Βυζαντινής μουσικής, μέχρι την μπουάτ και την συνέχεια τα Στούντιο των δισκογραφικών Εταιρειών, εκεί που ποτέ στο πόδι, όπως γίνεται σήμερα, γράφονταν οι σκέψεις και το συναίσθημα γιγάντων, αφού μέχρι να μπεί στα χείλη του λαού το τραγούδι θέλει πάντα τρείς, τον στίχο την μουσική και την φωνή.
Γεννημένος το 1946 στην Δουμπιά της Χαλκιδικής ο Μανώλης Μητσιάς, όπως είπε στον Γιάννη Τζούμα, μεγάλωσε με τα Δημοτικά μας τραγούδια, τα… μοιρολόγια των προσφύγων και τον καημό του Καζαντζίδη, που θεωρεί ως τον πρώτο των μεγάλων.
Σε μια συνέντευξη στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV, που θα μεταδοθεί την Πέμπτη στις 7.00 και στις 11.00 μ.μ. ο άνθρωπος που ευτύχησε να τραγουδήσει τον τρισμέγιστο Μάνο Χατζηδάκη, είδε τον Μίκη Θεοδωράκη να κλαίει μετά την απόδοση τραγουδιού του, διδάχθηκε από την τελειότητα του Σταύρου Ξαρχάκου, έσφιξε το χέρι του ποιητή Νίκου Γκάτσου αποδίδονταν πάνω από 100 τραγούδια του, έβαλε στα χείλη του λαού στοίχους ενός Μάνου Ελευθερίου και ενός Λευτέρη Παπαδόπουλου, δεν μίλησε μόνο για την αξία του τραγουδιού, αλλά και για πολύ πολιτική σε μια συνέντευξη που θέλησε να ξεφύγει από τα καθιερωμένα.
Ο γιός του Καφετζή και άμισθου Προέδρου για μια δεκαετία στη Δουμπιά της Χαλκιδικής, απολυμένου από την Χούντα για την ΕΑΜική του δράση, ο Μανώλης Μητσιάς που τραγουδούσε όχι μόνο στις μπουάτ αλλά και στις πορείες για τα δίκαια των εργαζομένων, δηλώνει απογοητευμένος από την πορεία της διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά, εξανίσταται όταν νοιώθει ότι ο Μακεδονομάχος παππούς του προδόθηκε απ’ αυτούς που σε μια νύχτα χάρισαν το όνομα της Μακεδονίας, θεωρεί πως φοβάται στα ελληνοτουρκικά πως θα επιβεβαιωθεί ο Νίκος Γκάτσος, που έγραψε το 1970 πως… «με γείτονα χυδαίο θα το χάσεις το Αιγαίο».
Ο καλλιτέχνης που έβαλε στα χείλη του λαού δια του Δήμου Μούτση το τραγούδι «Στην Ελευσίνα μια φορά» θεωρεί πως όχι μια, αλλά πολλές φορές πρέπει πιά να λέμε την αλήθεια.
Να γιορτάσουμε μας λέει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, αλλά να πούμε για όλα τα 200 χρόνια, να πούμε για τα λάθη μας, τις χρεωκοπίες, για τον Εμφύλιο πόλεμο, για την Κύπρο που χάσαμε και με δική μας υπαιτιότητα, να πούμε πως οι Ρώσσοι, που όλοι μας κάποτε θεοποιήσαμε, δεν μας βοήθησαν ποτέ και πουθενά, να πούμε για τα όχι μόνο του χθές αλλά και του σήμερα.
Ο δικός σας ο ποιητής, μας είπε ο Μ. Μητσιάς, γιατί αυτό είναι πρώτα απ’ όλα και ας νομίζει ό ίδιος πως είναι πασίγνωστος δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής και συγγραφέας, ο Κώστας Μαρδάς, γράφει σε ένα ποίημα του, που έχω τραγουδήσει, γιατί με εκφράζει, σε ένα C.D.που κυκλοφορεί «Πουλάνε αεροδρόμια, λιμάνια, πεζοδρόμια, πουλάνε τις ιδές, πουλάνε τις σημαίες» ε, αυτό το τραγούδι δεν παίζεται πουθενά γιατί είναι γροθιά στο στομάχι.
Και όμως θα δείτε την αξία του αύριο, γιατί όπως έλεγε ο σοφός Μάνος Χατζηδάκης, τα τραγούδια δεν κυκλοφορούν, ανακαλύπτονται.
Τα υπόλοιπα την Πέμπτη στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV και εννοείται κυρίως την Παρασκευή στον χώρο της απογείωσης ενός καλλιτέχνη του επιπέδου του Μανώλη Μητσιά, στην συναυλία του στα Καρδάμυλα.
