''Το Μεγάλο μας Τσίρκο'' ένα μνημειώδες Θεατρικό Έργο που πρωτοπαίχτηκε στην Αθήνα το 1973 εν' μέσω Δικτατορίας, σε μια απαγορευμένη παράσταση η οποία έκοψε τετρακόσιες χιλιάδες εισιτήρια (ήταν η μεγαλύτερη μαζική αντιστασιακή κίνηση εναντίον της Χούντας εκτός του Πολυτεχνείου), αναβίωσε το ΕΠΑ.Λ. Βροντάδου στο Ανοιχτό Θέατρο της Δασκαλόπετρας(κάτω από την Πέτρα του Ομήρου)την Πέμπτη το βράδυ 12 Ιουλίου 2018.
Το έργο είναι του Ιάκωβου Καμπανέλλη και στην παράσταση του 1973 είχαν λάβει μέρος σχεδόν όλοι οι μεγάλοι μας ηθοποιοί του Θεάτρου και του Ελληνικού Κινηματογράφου, ενώ η φωνή του αθάνατου Νίκου Ξυλούρη ηχεί ακόμα στα αυτιά των παλαιοτέρων με το '' Άκρα του τάφου σιωπή '' και ξανακούστηκε στη Δασκαλόπετρα το βράδυ της Πέμπτης μαζί με τις φωνές του Διονύση Παπαγιαννόπουλου, της Τζένης Καρέζη, του Κώστα Καζάκου και άλλων σε ηχογραφημένα αποσπάσματα που προβλήθηκαν στο '' μπακράουντ '' των ηθοποιών (παιδιά του ΕΠΑ.Λ. Βροντάδου).
Ο Καθηγητής του ΕΠΑ.Λ. Βροντάδου Νίκος Νύχτας που προλόγισε την εκδήλωση ευχαρίστησε τα παιδιά που πλαισίωσαν το έργο με τόση θέρμη, την Ελπίδα Γεωργαντή (που το σκηνοθέτησε για την εν' λόγω παράσταση και το δίδαξε στα παιδιά του ΕΠΑ.Λ.), τον Διευθυντή του Σχολείου Μιχάλη Τσατσαρώνη (που χωρίς τη δική του στήριξη το έργο δεν θα είχε παιχτεί τέσσερις φορές ούτε θα είχε πάει ταξίδι εκτός Χίου), το ΦΟΒ την ΠΕΚΕΒ και όλους όσους βοήθησαν στην όμορφη αυτή και ουσιαστική συλλογική δράση.
Παράλληλα με το έργο και πριν ξεκινήσει η παράσταση, προβλήθηκε το Ντοκυμαντέρ του ΕΠΑ.Λ. Βροντάδου ''Η φωνή του ναύτη'' που δικαίως βραβεύθηκε στη φετινή ''cineμάθεια''. Το δεκάλεπτο αυτό βίντεο περιγράφει με επιτυχία τη ζωή και την ψυχολογία του ναυτικού και της οικογένειάς του, ''είναι πικρός ο μισεμός μα και γλυκύ το νόστιμον ήμαρ''. Ανάμεσα στα άλλα που έδειξε το βίντεο πολύ ουσιαστική ήταν η δήλωση του Εκπαιδευτικού κ. Μάρκου Σκούφαλου(που έχασε τον πατέρα του μέσα στα κύμματα)ο οποίος είπε με λίγα λόγια ότι δεν υπάρχει κανένας ναύτης που να είναι αφανής γιατί όλοι είναι πολύ εμφανείς, όπως επίσης πολύ εμφανές είναι και το πολυσήμαντο έργο τους, η προσφορά τους και ο αντίκτυπος της απουσίας ή της παρουσίας τους στις οικογένειές τους και στην κοινωνία...''κι εγώ να τρέχω στα 'ξωκλήσια όταν ο άνεμος φυσά να κάνω τάματα στον άγιο να γαληνέψει τα νερά''...λέει ένας χαρακτηριστικός στίχος ενός τραγουδιού που μιλά για τη γυναίκα του ναυτικού.
Αμέσως μετά το Ντοκυμαντέρ η Θεατρική Παράσταση του ΕΠΑ.Λ. Βροντάδου ''Το Μεγάλο μας Τσίρκο'' ξεκίνησε. Όλοι οι Ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί, έπαιξαν με πάθος και σαφήνεια τους ρόλους τους και έμπασαν γρήγορα το κοινό(που ήταν πολύ)στο πνεύμα και το μήνυμα του έργου. Οι αφηγητές τα είπαν καλά, μα πάρα πολύ καλά, αυτά τα τόσο σοβαρά και πάντα επίκαιρα λόγια που έβαλε στο στόμα τους ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Διότι πράγματι ''φωνή λαού, οργή Θεού'' και ''ξύπνα ραγιά'' και ''που είσαι Γέρο του Μοριά''(να δεις τη χώρα που λευτέρωσες)αλλά και οι συζητήσεις των ''Μεγάλων Δυνάμεων '' που τις ζωντάνεψαν στη σκηνή τέσσερις μικρές κυρίες, είναι θέματα και ζητήματα που έχουν τη θέση τους και στη σημερινή πραγματικότητα.
Μιλώντας για την Επανάσταση του 1821 η αφηγήτρια είπε στην αρχή του έργου...''Εκείνα τα χρόνια η Ελλάδα ήταν πολύ σκλαβωμένη''. Δηλαδή όχι λίγο. Ήτανε ''φάτσα-φόρα'' σκλαβωμένη και το ξέρανε όλοι...''και ήρθε ο Αγγλικός στόλος, ήρθε ο Γαλλικός στόλος, ήρθε ο Ρώσικος στόλος και πολεμήσανε με τους Τούρκους (και κατασκοτώθηκαν οι άνθρωποι!) κι έτσι βοηθήσανε και λευτερωθήκαμε...Μάλιστα...κι έτσι όλοι αυτοί έγιναν προστάτες μας και σύμμαχοί μας...κι ύστερα ήρθαν άλλοι(οι Αυστριακοί και η Ιερά Συμμαχία)...Κι έτσι από τότε... Έχουμε(πρώτης τάξεως!) συμμάχους και δεν μπορεί να μας πειράξει κανένας''...εκτός απ' αυτούς και εμάς τους ίδιους.
Και στο τέλος του έργου πάλι η αφηγήτρια είπε ότι, ''τότε άνθρωποι που δεν τους πιάνει το μάτι σου αγωνιστήκανε για μια ελευθερία που φαινότανε πολύ πιο πλατιά και για την ειρήνη που ακόμα αγωνιζόμαστε''. Η φωνή της Τζένης Καρέζη (σε ηχογραφημένο απόσπασμα) ολοκλήρωσε την παράσταση λέγοντας ότι '' όσο κι αν ο δράκος είναι εκεί ...τίποτα δεν έχει πεθάνει...η γη χτυπά με ογδόντα παλμούς...κάτι γίνεται!''.
Κάτι γίνεται, όσο γίνονται τέτοιες παραστάσεις κάτι γίνεται.
