«Αγαπητοί φίλοι και φίλες καλησπέρα. Καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω το φίλο Γιάννη Τζούμα για την τιμή να να μιλήσω για το βιβλίο του» αναφέρει σε επιστολή του προς την Αλήθεια ο Στρατηγός ε.α. Χρ. Δρίβας, σημειώνοντας:
«Με το Γιάννη γνωριζόμαστε από το 2009. Θυμάμαι ότι από τότε τον απασχολούσε η ιστορία του τόπου και αυτό βέβαια το έχετε διαπιστώσει και εσείς οι ίδιοι από τις αμέτρητες ιστορικές αναφορές του στις εκπομπές του στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και την εφημερίδα του.
Εδώ και πέντε χρόνια ο συγγραφέας έγινε τακτικός θαμώνας της ιστορικής βιβλιοθήκης Κοραή αναζητώντας μανιωδώς, μέσα από της εφημερίδες και αλλά ιστορικά έντυπα της εποχής, αναλυτικά στοιχεία για την ιστορική διαδρομή της Χίου. Τότε μου εκμυστηρεύτηκε τι είχε βάλει στο μυαλό του. Τον θυμάμαι σαν χθες:
Έχω ένα χρέος στον τόπο μας, στην κοινωνία της Χίου, στα παιδιά μας στα παιδιά των παιδιών μας… Θέλω να γράψω ένα βιβλίο για την ιστορία αυτού του τόπου. Το πόνημα του Γιάννη αποτελεί την εκπλήρωση ενός χρέους προς την αγαπημένη του πατρίδα, τη Χίο, αλλά και την αλησμόνητη πατρίδα της Μικρασίας. Αυτό είναι “Η Σταγόνα ιστορίας της Χίου” κυρίες και κύριοι. Σταγόνες που ξεπήδησαν μέσα από ένα χείμαρρο αγάπης και χρέους για τη Χίο…
Είναι όμως και κάτι ακόμα… Το βιβλίο αυτό είστε εσείς, είναι οι πρόγονοι σας, είναι ο παππούς είναι η γιαγιά σας, η ζωή τους, η καθημερινότητα τους, είναι η εικόνα της πατρίδας μας αγαπητοί φίλοι. Ένα βιβλίο που η θεματολογία του μας αφορά όλους! Ένα βιβλίο που ο κάθε αναγνώστης ταυτίζεται και νιώθει ότι γράφτηκε για εκείνον!
Ο συγγραφέας στον πρώτο τόμο καλύπτει σε εικοσιτέσσερις ενότητες - μια για κάθε χρόνο - την περίοδο από το 1911 μέχρι και το 1934.
Ξεκινώντας το ταξίδι του, μας γυρίζει στο 1911 και μας θυμίζει την ένταξη του θρυλικού ΑΒΕΡΩΦ στο στόλο, και τη χρήση αεροπλάνου, για πρώτη φορά, σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στη Λιβύη από την Ιταλία.
Ο συγγραφέας με ακρίβεια κινηματογραφικής απεικόνισης και λόγο απλό, ευχάριστο, ξεκούραστο και γλαφυρό και συνάμα καταιγιστικό μας μεταφέρει στην καθημερινότητα των - 100.000 και πλέον - κατοίκων του νησιού, που αποτελούσε ακόμη τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατοίκων που ζούσαν από τη θάλασσα και τη γεωργία, κυκλοφορώντας στους χωματόδρομους του νησιού πεζοί ή με τη χρήση ζώων. Στο νησί τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, τα ευτράπελα όμως περισσεύουν και γεμίζουν τα μονόστηλα των εφημερίδων της εποχής. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση με Καρδάμυλα Οινούσσες και Βολισσό με το ατμόπλοιο “Ομόνοια¨ χαρακτηρίζεται από τις εφημερίδες ¨υπερατλαντική”. Ο συγγραφέας στο κεφάλαιο αυτό κάνει ιδιαίτερη μνεία στις ακμάζουσες Εβραϊκή και Καθολική κοινότητες.
Το σωτήριο 1912, ξεκινά ο Α΄ βαλκανικός και ο χορός των απελευθερώσεων. Εδώ ο συγγραφέας αναφέρεται εκτενώς στα επιτεύγματα του στρατού μας, στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας και βεβαίως των νησιών του Αρχιπελάγους. Με εκτενείς, γλαφυρές αναφορές περιγράφει την περιρρέουσα, πριν την απελευθέρωση, καθημερινότητα. Αμέτρητες οι επώνυμες αναφορές, γνωστά τα μέρη στα οποία μας μεταφέρει και βεβαίως προσφιλή τα ονόματα, αφού πρόκειται για τους άμεσους συγγενείς σας.
Όμως ήδη τα σύννεφα του πολέμου συσσωρεύονται… Στις 11 του Νοέμβρη απελευθερώνεται η Χίος και η Καστοριά ενώ η Σάμος κηρύσσει την ένωση της με την Ελλάδα. Στη Λιβύη και τη Μέση Ανατολή συνεχίζεται ο ακρωτηριασμός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η Αλβανία ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της. Στις 7 Δεκεμβρίου ο στρατός μας απελευθερώνει την Κορυτσά. Η τελευταία μεγάλη είδηση της χρονιάς έρχεται στις 16 Δεκ με την κατανίκηση του Οθωμανικού στόλου στη ναυμαχία της Έλλης. Ειδική και εκτεταμένη αναφορά κάνει βεβαίως ο συγγραφέας στα της απελευθέρωσης του νησιού, αφού παραθέτει συγκλονιστικές, άγνωστες λεπτομέρειες, στα της διεξαγωγής του αγώνα, το μπαράζ ναυτικού πυροβολικού, την απόβαση στο Κοντάρι και βέβαια τις ηρωικές επιχειρήσεις στο Αίπος.
Το 1913 το ενδιαφέρον μονοπωλεί η συνέχιση του Βαλκανικού, με την Κρήτη να ενσωματώνεται στην πατρίδα. Στο Βουνάκι 20.000 Χιώτες διαδηλώνουν με αίτημα τι άλλο?? Την ένωση με την Ελλάδα. Το νησί αποκτά την πρώτη δύναμη χωροφυλακής και ειρηνοδίκη για την τήρηση του νόμου και της τάξης. Εκτενείς οι υγειονομικοί έλεγχοι με τα αποτελέσματα τους να εκτίθενται απροκάλυπτα στις εφημερίδες. Γενικά η Χίος ζει στιγμές εθνικής παλληγενεσίας.
Σε εφημερίδα των Αθηνών δημοσιεύεται η τελευταία συνέντευξη του Ζιχνή Μπέη. Στο νησί φθάνει ο Υπολοχαγός Πλαστήρας επικεφαλής αποσπάσματος του 5ου Συντάγματος Πεζικού και αρχίζει την αμυντική οργάνωση του νησιού.
Το επόμενο κεφάλαιο, το 1914 δικαίως χαρακτηρίζεται ως ¨Η πρώτη χρονιά της προσφυγιάς¨, αφού σαν συνέπεια των εξελίξεων η Κάτω Παναγιά εξανδραποδίζεται, το χωριό εκκενώνεται και η Χίος δέχεται το πρώτο ισχυρό σόκ.
4.000 οι πρόσφυγες από Κάτω Παναγιά, Αγία Παρασκευή, Μελί και τα Αλάτσατα που καταφθάνουν στο νησί. Και σαν να μη φτάνει η τραγωδία του ξεριζωμού, σύμφωνα πάντα με την εφημερίδα ¨Τα Νέα¨, στο νησί “παρατηρείται εγκληματική αισχροκέρδεια κατά προσφύγων που είναι ελληνικότεροι των Ελλήνων¨. Τον Οκτ οι πρόσφυγες ανέρχονται στις 29.000 και η πρόκληση της διαχείρισης τους είναι τεράστια. Η χρονιά πάντως κλείνει ευχάριστα με την είδηση ότι η Αγγλία αναγνωρίζει την ελληνική αρχή στο νησί.
Στο επόμενο κεφάλαιο - αυτό του 1915- ο συγγραφέας αναφέρεται στα του εθνικού διχασμού, αλλά επικεντρώνει στο κυρίαρχο πρόβλημα για το νησί που είναι ο επισιτισμός των 30.000 προσφύγων. Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημα που απεστάλλει στις 15 Ιουν από την Επιτροπή Προσφύγων στη Βασίλισσα Σοφία:
"Ονόματι 30.000 προσφύγων Χίου, ευρισκομένων τελευταίας πνοής ζωής εκ πείνας, καταθέτομε εις πόδας θρόνου τελευταία ικεσία πεποιθότες υψηλήν συναντίληψην".
Χρονιά της επιστράτευσης λοιπόν το 1915 με 1.348 Χιώτες να επιστρατεύονται και 500 άλογα, μουλάρια και άμαξες να επιτάσσονται. Συγκροτείται το Χιακό Σύνταγμα που στο μέτωπο ανταμώνει με τα αδερφά Συντάγματα Λέσβου και Σάμου υπό το Μέραρχο Κοντογιάννη. Χαρακτηριστική η ανταπόκριση από το μέτωπο:
"Είμεθα όλοι καλά πλην τεσσάρων ημιόνων του κ. Τσιτσίλια θανόντων εκ ψύξεως και ταφέντων ου".
Πολλά και συνταρακτικά τα γεγονότα της επόμενης χρονιάς με το Βενιζέλο να μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη τη νέα κυβέρνηση, τον Οκτώβριο του 16, και τον εθνικό διχασμό να είναι θλιβερή πραγματικότητα. Ακολουθεί το “Ανάθεμα” του Βενιζέλου και η άρνηση του βασιλιά να παραδώσει τα αντιτορπιλικά, τους σιδηρόδρομους και το λιμάνι του Πειραιά στην Αντάντ, πράγμα που οδηγεί στη μάχη Αθηνών ανάμεσα σε Γάλλους και τακτικό στρατό και φιλοβασιλικούς επίστρατους.
Πολλές και γλαφυρές οι ιστορίες από το αστυνομικό δελτίο και σημαντικά τα γεγονότα στο νησί αφού ο δήμαρχος Κούβελας επιβάλλει φόρους σχεδόν στα πάντα και εγκαθιστά διόδια στην περιοχή ¨Φόρος΄΄ ενώ ταυτόχρονα εν μέσω λιμοκτονίας του λαού αυξάνεται ο μισθός του δέκα φορές. Ο νομάρχης Μητσάκος μας αποκαλεί Τουρκογεννημένους γιατί το δημοτικό συμβούλιο δεν ενέκρινε το ποσό που απαίτησε ο ίδιος για δώρο στη γιορτή του. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος του γιατί ούτε δώρο πήρε και η κυβέρνηση τον ξεκούμπισε νύχτα με τις εφημερίδες του νησιού να τον περιφρονούν επιδεικτικά και να μην γράφουν λέξη.… Το δημοτικό συμβούλιο με ψήφους 8 έναντι 6 εγκρίνει την ηλεκτροδότηση της πόλης. Το χιακό Σύνταγμα γυρίζει από το μέτωπο, στο Βουνάκι 10.000 χιώτες διαδηλώνουν κατά της εισβολής των Βουλγάρων στη Μακεδονία και στις 26 Σεπ έρχεται στο νησί η Τριανδρία. Η Χίος έχει προσχωρήσει στο Βενιζελικό κίνημα. Στις 3 Νοεμβρίου έρχεται στο νησί ο ΑΞΙΟΣ της πατρίδας, ο Νικόλαος Πλαστήρας, ως Διοικητής του Χιακού Συντάγματος.
Το 1917 ο Βενιζέλος ανακαλεί το διάταγμα διάλυσης της βουλής, δεν διεξάγει εκλογές και η ανασυσταθείσα βουλή χαρακτηρίζεται ειρωνικά “Βουλή των Λαζάρων”. Η Ελλάδα στις 15 Ιουν μπαίνει καθυστερημένα στον πόλεμο. Ακολουθούν εξορίες πολιτικών αντιπάλων, καθαιρέσεις δεκάδων μητροπολιτών, απολύσεις κρατικών λειτουργών, εξευτελισμοί χιλιάδων κληρικών και βεβαίως λογοκρισία. Οι δημοφιλείς βουλευτές του νησιού Ροδοκανάκης και Καλβοκορέσης τηλεγραφούν στην Αθήνα:
"Πείνα φοβερά λυμαίνεται λαό τόσον της πόλεως όσο και της υπαίθρου νήσου"
Το νερό δυσεύρετο. “Κρα φωνάζει ο κόσμος εις μερικές ενορίας για νερό”… Ο νομομηχανικός Μεϊμάρης παίρνει εντολή να κατασκευάσει το δρόμο Χίος - Μεστά. Οι εφημερίδες βρίθουν από ειδήσεις αστυνομικού περιεχόμενου και άλλα ευτράπελα. Ο Διοικητής Γεώργιος Παπανδρέου αναχωρεί με τρόπο περιπετειώδη για την Αθήνα. Οι επώνυμες περιγραφές του συγγραφέα για την καθημερινότητα του νησιού καθηλωτικές.
Το 1918 επανέρχεται στο νησί ο Γεώργιος Παπανδρέου ως κυβερνητικός αντιπρόσωπος. Το Χιακό Σύνταγμα, υπό τον Πλαστήρα πολεμάει στο Σκρα και νικά τους Βούλγαρους, ενώ η Χίος σύσσωμη συνδράμει με έρανο για τη φανέλα του στρατιώτη και με κάθε τρόπο τα παιδιά της, που μάχονται στο μέτωπο. Πολυβολείο της Αγίας Ελένης καταρρίπτει τουρκικό αεροσκάφος που υπερίπτατο της περιοχής. Το φορτηγό “Ευγενία” του Λιβανού βυθίζεται και παίρνει μαζί του 19, οι περισσότεροι Καρδαμυλίτες. Η λογοκρισία στις εφημερίδες καλά κρατεί. Στο ζαχαροπλαστείο Μέλισσα έφθασε μεγάλη ποσότητα λικέρ…
Το 1919 είναι η χρονιά της Μικρασιατικής εκστρατείας που έγινε με εντολή της Αντάντ. Ο συγγραφέας αναφέρεται στην αρνητική εισήγηση του επιτελάρχη Μεταξά στο Βενιζέλο που εξηγεί με λεπτομερή ανάλυση πως η εκστρατεία δεν έπρεπε να γίνει γιατί στρατιωτικά ήταν καταδικασμένη. Ο Βενιζέλος όμως ρίχνει τη ζαριά της Μεγάλης ιδέας. Στο κεφάλαιο αυτό ο συγγραφέας με ζωντανές περιγραφές μας μεταφέρει στο κλίμα της εποχής.
Στη Ρωσία επικρατούν οι μπολσεβίκοι και οι πρώτοι 265 πρόσφυγες καταφθάνουν από την Κριμαία στο νησί. Ο ελληνικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη και απελευθερώνει το ένα μετά το άλλο τα χωριά. Τα στοιχεία και οι περιγραφές που παραθέτει ο συγγραφέας συγκλονιστικά. Ύπατος αρμοστής στη Σμύρνη ορίζεται από το Βενιζέλος ο Αριστείδης Στεργιάδης, μια διφορούμενη, ιδιαζόντως απεχθής στους Μικρασιάτες προσωπικότητα, με δικτατορικές εξουσίες που έρχεται σε σφοδρή αντιπαράθεση με τον μετέπειτα εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Χρυσόστομο. Η επάνοδος των προσφύγων στον τόπο τους δυσχερής έως αδύνατη λόγω απαγόρευσης εισόδου από το Στεργιάδη. Η εφημερίδα ¨Νέα Χίος” γράφει χαρακτηριστικά “δεν αναδημοσιεύουμε τη διαταγή γιατί ντρεπόμαστε τους πρόσφυγες”. Τέλος της χρονιάς επιστρέφουν οι άνδρες της Μεραρχίας Αρχιπελάγους από την Κριμαία και τη Θράκη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου γεννιέται στη Χίο.
Το 1920 είναι μια συγκλονιστική χρονιά αφού υπογράφεται η Συνθήκη των Σεβρών, ενώ σημαδεύται από τη δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, το θάνατο του βασιλιά Αλέξανδρου και την εκλογική πανωλεθρία του Βενιζέλου, που κατηγορήθηκε ότι έβαλε την Ελλάδα στον πόλεμο. Ο Βενιζέλος φεύγει στο εξωτερικό και επανέρχεται ο Κωνσταντίνος στο θρόνο, πράγμα που ενοχλεί τις μεγάλες δυνάμεις που αντιπαθούν σφόδρα το νέο καθεστώς και αρχίζουν να εξοπλίζουν τον Κεμάλ.
Πίσω στο νησί έχουμε πολιτική εισβολή από την Αμερική και την ευρώπη αφού οι γυναικείες φούστες ψηλώνουν και εκθέτουν τώρα τη μισή γάμπα. Τα έργα οδοποιίας συνεχίζονται, βρέφη αβάφτιστα αφήνονται έξω από εκκλησίες και στο φρούριο, οι εφημερίδες διαφημίζουν δρομολόγια για παλιννόστηση οικογενειών προσφύγων της Ερυθραίας. Αποφασίζεται ηλεκτροφωτισμός από τον Κάμπο έως τα Λιβάδια. Ο Γ. Παπανδρέου αναχωρεί από το νησί αφού είναι υποψήφιος με τον Βενιζέλο. Στη στρατιά ο Παρασκευόπουλος αντικαθίσταται από τον Παπούλα.
Το 21 ο νικητής των εκλογών και κήρυκας του “Οίκαδε” κάνει τα αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε. Το Μάρτιο γίνεται πάνδημος δοξολογία και η εφημερίδα “Νέα Χίος” με τον τίτλο “Εμπρός Γενναίοι” αποχαιρετά τα παιδιά της από Χίο, Τσεσμέ και Αλάτσατα για το μέτωπο. Στο νησί το νερό διανέμεται τώρα με υδροφόρα κάρα για 20 λεπτά ο τενεκές. Όμως τα άσχημα μαντάτα αρχίζουν να φθάνουν στο νησί μαζί με τον κατάλογο των νεκρών και τραυματιών. Στις 9/9 εξετάζεται η επίταξη αλόγων και ημιόνων και στο λιμάνι επικρατεί το αδιαχώρητο.
Το 1922 είναι η χρονιά της καταστροφής. Σε αυτό το κεφάλαιο ο συγγραφέας επικεντρώνει στην εθνική συμφορά και το τεράστιο ζήτημα διαχείρισης της προσφυγιάς των 1.500.000 συμπατριωτών μας και όσα τραγικά επακολούθησαν. Οι εφημερίδες της εποχής μας πληροφορούν:
"Στο νησί φθάνουν αλλόφρονες χιλιάδες Μικρασιάτες πρόσφυγες. Ο υπερήφανος ελληνικός στρατός αποβιβάζεται και αυτός στο λιμάνι ρακένδυτος και διωγμένος".
Ο Ταγματάρχης Μούτσουλας μπροστά σ’ αυτή την εικόνα αυτοκτονεί με το περίστροφο του πέφτοντας στο λιμάνι. Την ίδια στιγμή φθάνει το μόνο συντεταγμένο Σώμα του ελληνικού στρατού, αυτό του Πλαστήρα. Στο ξενοδοχείο ΚΥΜΑ Στρατός και Στόλος κηρύσσουν επανάσταση. Οι συνέπειες της προσφυγιάς τεράστιες. Ο συγγραφέας περιγράφει τις αγωνιώδεις προσπάθειες και τη σίτιση ντόπιων και προσφύγων και την στέγαση και φροντίδα 1.000 ορφανών.
Το 1923 είναι η χρονιά της Συνθήκης της Λωζάνη. Η ελληνική επαναστατική κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει επείγοντα και σοβαρά προβλήματα. Η επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης των πολεμιστών μας που πολέμαγαν για 10 και 12 χρόνια και των προσφύγων οδήγησαν στην απαλλοτρίωση γης σε πρόσφυγες και γηγενείς ακτήμονες. Τα πάντα στη Χίο, που τώρα έχει διπλασιάσει τον πληθυσμό της, κινούνται γύρω από τους πρόσφυγες. Παντού στο νησί τοποθετούνται κυτία προσφύγων, αφού χιλιάδες άνθρωποι λιμοκτονούν. Ο συγγραφέας μας μεταφέρει:
“Εν μέσω ψύχους φρίκη παντού, όπου και να γυρίσεις βλέπεις βρέφη στους δρόμους και επαίτες”. Και από πού να ζητήσει βοήθεια το νησί;
7 Απριλίου του 23, Αθήνα: “Οι πρώτοι αιχμάλωτοι αποβιβάσθηκαν στον Πειραιά. Η κατάστασις των είναι οικτρά, εμπνέουσα φρίκη. Φαντάσματα μάλλον ανθρώπων, ανυπόδυτοι, ρακένδυτοι, ημίγυμνοι.
Το 1924 είναι η χρονιά της δημοκρατίας. Η ρημαγμένη πατρίδα αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της κρατώντας στην αγκαλιά της 1.500.000 πρόσφυγες. Ο βασιλιάς κηρύσσεται έκπτωτος, ο Τσαλδάρης με μερίδα των βασιλοφρόνων δεν αναγνωρίζει τη λαϊκή ψήφο, την αναγνωρίζει όμως ο Μεταξάς και έτσι διασπάται η φιλομοναρχική μερίδα. Στον Άγιο Γεώργιο Σηκούση η διαμάχη ανάμεσα σε κατοίκους και μοναχούς για το νερό καλά κρατεί.Το ιατρείο Στακιά δέχεται κάθε Σάββατο απόγευμα δωρεάν πρόσφυγες και απόρους.
Το 1925 μέχρι και το 1934 είναι περίοδος κατά την οποία σημειώνεται σημαντική για εκείνα τα χρόνια ανάπτυξη. Ιδρύεται ο Ολυμπιακός που είναι ομάδα προσφύγων, ο Πάγκαλος αναλαμβάνει να σώσει την πατρίδα και με αστυνομική διάταξη του μακραίνουν οι φούστες μέχρι τον αστράγαλο. Το Πάσχα το έθιμο με τα βαρελότα καλά κρατεί και τα ατυχήματα πολλά και σοβαρά. Η αστυνομία λαμβάνει δραστικά μέτρα. Ο μεγάλος δημοτικιστής Ψυχάρης επισκέπτεται το νησί του όπου “θα διαλέξει μια γωνία για να συχάσει”. Η κατάσταση στην ακτοπλοΐα βελτιώνεται σημαντικά.
Το 26 φεύγει από τη ζωή η ευεργέτιδα Φανή Αργέντη, το γένος Σκυλίτση. Το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει με θέμα τη λειψυδρία. “Πιό εύκολα βρίσκεις μια συναγρίδα παρά ένα τενεκέ νερό” γράφουν οι εφημερίδες.
Η απογραφή του 28 βρίσκει την Ελλάδα με 6.204.684 κατοίκους, με το 30%, δηλαδή 1.400.000 να είναι πρόσφυγες. Οι Χιώτες διενεργούν έρανο για τους σεισμόπληκτους της Κορίνθου. Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ παραχωρεί το κτήμα της Γεωργικής Σχολής. Το 29, χρονιά του κράχ αποβιώνει ο Λεωνίδας Μίχαλος, μέγας ευεργέτης, αφού έφτιαξε μεταξύ άλλων το ορφανοτροφείο και το προικοκοδότησε με 8.000 λίρες. Τον επόμενο χρόνο χάνεται ο Εμμανουήλ Μπενάκης, γαμπρός των Χωρέμηδων και ο δημοτικιστής Γιάννης Ψυχάρης γιός Χιωτών.
Τα επόμενα χρόνια χαρακτηρίζονται από βελτίωση της ποιότητα της ζωής των κατοίκων, βελτίωση των υποδομών του νησιού, με σχέδιο πόλεως σε εξέλιξη το 1931, τα Λουτρά στα αγιάσματα να λειτουργούν, αλλά και την πτώχευση της πατρίδας με τις συνέπειες της το 32 να είναι γεγονός.
Κυρίες και κύριοι, εφοδιασμένο με καταιγισμό στοιχείων, πλούσια σχόλια, εικόνες και παραπομπές μέσα από το ερευνητικό δημοσιογραφικό μάτι , απευθύνεται στον απλό, φιλίστορα αναγνώστη αλλά και στον ειδικό ιστορικό ερευνητή, που θέλει να γνωρίσει καλύτερα την πλούσια και γοητευτική ιστορία του τόπου μας.
Για ποιό λόγο είναι σπουδαίο το βιβλίο του Γιάννη Τζούμα;
Γιατί όπως έλεγε ο Descartes:
“Η ανάγνωση όλων των καλών βιβλίων είναι σαν τη συνομιλία με τους καλύτερους (ανθρώπους) των περασμένων αιώνων” και ακόμη γιατί όπως διετείνετο ο William Stairon
«Ένα σπουδαίο βιβλίο πρέπει να σε αφήνει γεμάτο εμπειρίες και ελαφρά εξαντλημένο στο τέλος γατί έχεις ζήσεις αρκετές ζωές διαβάζοντάς το.»
Γι' αυτούς τους λόγους…
“Μελετώντας το “Μία Σταγόνα Ιστορίας της Χίου” ή καλύτερα το “ΜΙΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ της Χίου” θα συναντήσετε τους προγόνους σας, θα γνωρίσετε και θα λατρέψετε ακόμη περισσότερο, τον τόπο σας, την καταγωγή σας, τον ίδιο σας τον εαυτό.
Φίλε Γιάννη θερμά συγχαρητήρια για το αριστούργημα σου. Έχεις εκπληρώσει κατά το ήμισυ το χρέος σου. Αναμένουμε εναγωνίως την αποπληρωμή του.…
Κυρίες και κύριοι σας ευχαριστώ».
