Την κάτωθι ιστορία μου τη διηγήθηκε, το 1976, ο Ανθυποπλοίαρχος Ε. Ν. Σταμάτης Τσαγκιάς, που ήταν φίλος του γαμπρού του Φώτη Αγγουλέ Αναστάση, συζύγου της αδελφής του Ευαγγελίας και τη διασταύρωσα πέρσι με κάποιον κύριο από το Κάστρο της Χίου, που αναφέρθηκε στο θέμα, μια και ο θείος του ήταν φίλος του Φώτη, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του. (Αν διαβάσει το παρών, ας παρέμβει.)
Γύρω στο 1958 λοιπόν, ο Φώτης κάνοντας τον περίπατό του αισθάνθηκε την ανάγκη να αφοδεύσει. Κατευθύνθηκε προς τα δημόσια ουρητήρια, μια και τότε δεν είχε ιδιωτικά, επειδή τα μαγαζιά και μαγαζάκια, που άρχιζαν, από του Αναστάση το ποδηλατάδικο, που βρίσκονταν εκεί που είναι το παρκάκι του περιπτέρου, δεξιά της Νομαρχίας και επεκτείνονταν έως το σημερινό του ΒΕΝΈΤΗ ήταν παράγκες ή υπαίθρια, όπως βλέπετε στις φωτογραφίες και τα περισσότερα, για να μην πω όλα (στη θέση τους στην ουσία έγινε το ΟΜΗΡΕΙΟ) δεν διάθεταν "χρεία" όπως έλεγαν τότε τη τουαλέτα μια και αυτή η λέξη (τουαλέτα) τότε σήμαινε...καλοπισμός! ("Κάνω την τουαλέτα μου", έλεγαν οι κυρίες και κάθονταν μπρος στο καθρέφτη για να χτενιστούν και να βάλουν το κραγιόν τους.)
Τότε τα ουρητήρια βρίσκονταν στη δεξιά πίσω γωνία του ΟΜΗΡΕΙΟΥ (που φυσικά, όπως προειπώθηκε δεν υπήρχε τότε, αφού κτίστηκε το 1980), κοιτώντας το από τον Δημοτικό Κήπο. Περιττό να σας πω ότι σχηματιζονταν ουρά στα ουρητήρια (που μπορεί να είχαν 4-5 σιδερένια χωρίσματα για τους κατρουλάδες, αλλά για αυτούς που ήθελαν να αφοδεύσουν λειτουργούσαν, εκείνη την χρονική περίοδο της ιστορίας, μόνο οι 2 από τις 4 "τουρκικές" - χωρίς λεκάνη - τουαλέτες επειδή οι άλλες δύο ήταν φραγμένες), μια και εκεί ήταν η μεγαλύτερη εμπορική ζωή της Χίου. (Εκεί ήταν σχεδόν όλα τα μαγαζιά, τα επονομαζόμενα "παραγκάκια", αλλά γίνονταν και παρελάσεις, όπως βλέπετε σε φωτογραφίες που παραθέτω!)
Πλησιάζοντας στην μεγάλη ουρά ο ποιητής, ακούει κάποιον μέσα από τις τουαλέτες να τραγουδάει έναν αμανέ με στεντόρεια φωνή και μεγάλο σεβντά!
- Τι γίνεται εδώ; τους ρωτάει ο Αγγουλές.
- Να, Φώτη είναι κάποιος μέσα πολύ ώρα που χέζει και λέει αμανέδες!
Ο ποιητής, που ήθελε την ανάγκη του και αυτός και βιάζονταν, τους λέει "σε ένα λεπτό θα τον βγάλω έξω" και πηγαίνοντας κοντά στην πόρτα, για να τον ακούει ο... τραγουδιστής, του απήγγειλε το εξης τετράστιχο...
"Ποιός είναι αυτός ο μερακλής, που τραγουδά και χέζει;! Ή πόνο έχει στη καρδιά, ή το πουλί του παίζει...!"
Περιττό να σας πω, ότι ο χέστης πετάχτηκε αμέσως, σχεδόν αβράκωτος, έξω για να δουν ότι δεν έπαιζε τίποτα, ψελίζοντας.
"Όχι ρε Φώτη, απλώς... παραλόγιασα και ποξεχάστηκα..." Για να λάβει την απάντηση από κάποιον που περίμενε αρκετή ώρα...
"Φαντάσου πόση ώρα θα εμενες αν είχαν και λεκάνη Ευρωπαϊκή και καθόσουν στη τουαλέτα!"
(Οι περισσότερες φωτογραφίες μου προσφέρθηκαν από τον γιατρό Νίκο Μακρίδη, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ. Όπως βλέπετε στις φωτογραφίες (του 1956 - 1958) γίνονταν και παρελάσεις μπροστά από τα καλοπισμένα παραγκάκια και τους μερακλήδες... χέστες!). Αργότερα οι παρελάσεις μεταφέρθηκαν από την οδό Ηρώων Πολυτεχνείο, ΟΜΡΕΙΟ, στην οδό Δημοκρατίας ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ.
