Στα Ανω Καρδάμυλα έχομε τα Σπήλια που αποτελούν τον Μυστρά του τόπου μας.
Αποτέλεσαν τον πρώτο σταθμό των Καρδαμυλιτών που ήλθαν από τα Κοίλα μεταξύ 1650-1880.
Κατά μια έννοια αποτελούν τα δεύτερα Καρδάμυλα με πρώτα τα Κοίλα.
Στα Σπήλια έχομε δεκάδες πανέμορφα σπιτάκια που κτίστηκαν με πόνο και μεράκι έχοντας μια εκπληκτική αρχιτεκτονική.
Όλα αυτά χάνονται και δυστυχώς μαζί με αυτά χάνεται και η ιστορία μας.
Το κτίριο που φωτογράφησα είναι ένα δείγμα της κληρονομιάς που έχομε και που αφήνομε να χαθεί.
Κτίστηκε το 1865 και κατοικείτο μέχρι το 1960 όπου κάηκε.
Σαν κτήριο έχει μοναδικό κτίσιμο με εσωτερική καμάρα και η Νοτιοανατολική πλευρά του μου θυμίζει πλώρη Καραβιού.
Οι δε πλάκες που βλέπετε στο εξωτερικό μέρος αποτελούσαν το ...ψυγείο της εποχής.
Εκει έβαζαν το φανάρι με τα τρόφιμα για να είναι ευάερα και να μην τα πιάνει ο κάττης και ο σκύλος.
Θυμάμαι σαν τώρα την φωτιά και τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να την σβήσουν.
Ήμουν σε ηλικία των 5 ετών. Δίπλα σε αυτό το σπίτι έμενε η γιαγιά μου.
Τα Σπήλια σήμερα νοιώθουν την πλήρη αδιαφορία της πολιτείας και αν ζούσαμε σε μια καλύτερη κοινωνία θα είχαν αναστηλωθεί και θα τα εκμεταλλευόμασταν.
Φαντάζεστε τα Σπήλια αναστηλωμένα και μεταμορφωμένα σε ξενώνες;
Θα γινόταν ανάρπαστα από τους τουρίστες που απολαμβάνουν το παρελθόν.
Μοναδική όαση τα 4 σπιτάκια που αναστήλωσε ο Δημήτρης Ψωμαδάκης.
Τελευταία αναστηλώθηκαν και τα περιβόητα Καπετανόσπιτα που έδωσαν μεγάλη αίγλη στην περιοχή.
Επίσης και ένα αρχοντικό.
Καλά όλα αυτά αλλά είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Οταν μιλάμε για Καρδάμυλα μιλάμε για την Μέκκα του χρήματος και πού οι κάτοικοι της μετέτρεψαν ένα βάλτο της Χαλκιδικής σε θέρετρο παγκοσμίου εμβέλειας.
Ακούει κανείς;
