Απόσπασμα από ένα βιωματικό του κείμενο στο ιστολόγιο Λογοτεχνίας Fractal (γεωμετρικός όρος που σημαίνει αυτοομοιότητα ), που αναρτήθηκε και στο Alithia,gr , ξεχώρισε ο Κώστας Μαρδάς, αναρτώντας το…αναρχοαυτόνομα στο facebook και τεκμηριώνοντάς το φωτογραφικά με Μίκη Θεοδωράκη , Γιάννη Μαρκόπουλο , Δήμο Μούτση. Μανώλη Μητσιά :
- Θητεύοντας στο κοινοβουλευτικό και πολιτικό ρεπορτάζ κατάφερα –ξεστρατίζοντας- να γνωρίσω από κοντά τα μυθικά ονόματα του τραγουδιού που ανθοβολούν ποίηση. Με πρώτον τον Μίκη. Επεδίωξα, μέσω κοινής γνωστής μας συναδέλφου, να καλύψω δημοσιογραφικά, ως απεσταλμένος της εφημερίδας «Έθνος» και του περιοδικού «Εικόνες», μια συναυλία του το καλοκαίρι του 1988 στο θέατρο της Αρχαίας Εφέσου με Φαραντούρη και Πανδή. Με τα πρώτα λόγια αρχίσαμε ατελείωτες… υπερρεαλιστικού χιούμορ συζητήσεις. Αυτός ο άνθρωπος είχε εντός του χίλιους δεκατρείς. «Μίκης προς Εφεσίους», ο τίτλος της ανταπόκρισής μου. Το 1992, όντας υπουργός Επικρατείας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με πήρε μαζί του στο ταξίδι του στην Άγκυρα, όπου συνάντησε τον Τούρκο Πρόεδρο Τουργκούτ Οζάλ: «Δεν θέλω ποίηση! Τώρα θέλω μόνο πολιτική, για να μην γεμίσει αίμα το Αιγαίο!». Γι’ αυτόν τον μέγα πολύ-άνθρωπο έγραψα το ποίημα «Ουρανο-Μίκης Α-θανάτου».
Τον ποιητικό Γιάννη Μαρκόπουλο, το 1998 τον επισκεπτόμουν στο απέριττο στούντιό του στην οδό Εφέσου, στου Παπάγου, κατεβαίνοντας μετά τη δουλειά μου από την εφημερίδα προς το Παλαιό Φάληρο – όπου το σπίτι μου. Μου εκμυστηρεύτηκε πως τη μουσική για τα «Μαλαματένια λόγια» την είχε γράψει 13χρονος, καθώς στην Ιεράπετρα άκουγε από το ραδιόφωνο αραβικούς σκοπούς που ερχόταν από το Λιβυκό Πέλαγος με τα κύματα «από καρσί». Τιμή μου που μελοποίησε το ποίημά μου για το πλοίο «Αβέρωφ» που απελευθέρωσε την πατρίδα μου Χίο το 1912:
«Το θωρηκτό που φορτωμένο ελευθερία περιπολεί τους θαλασσίους ουρανούς θα αδειάσει μνήμες με σημαίες και βιβλία και στο πηδάλιο τους Έλληνες Θεούς».
Τον Μανώλη Μητσιά, τραγουδιστή των ποιητών, τον γνώρισα όταν ήμουν στον ALPHA, φιλοξενώντας τον σε εκπομπή το 2002. Μου διηγήθηκε με καμάρι, στο σπίτι του στην Εκάλη, ανάμεσα σε πίνακες με Φασιανό, σε βραβεία, σε αφιερώματα εφημερίδων και φωτογραφίες του Χατζιδάκη, την άρνησή του στην αντιποιητική διασκέδαση. Επανειλημμένως το 1970 και μετά, έλεγε όχι στις δελεαστικές προτάσεις των επιχειρηματιών να κατέβει από το ποιητικό «Ζουμ» της Πλάκας στις πίστες της παραλίας: «Προτίμησα να χάνω 25.000 δραχμές τη βραδιά, παρά να μαγαριστούν τα λόγια του Σεφέρη, του Γκάτσου, του Λόρκα, μέσα σε ήχους σερβίτσιων…». Το 2012, μεσούντος του αντιμνημονιακού αγώνα, ευτύχισα να τραγουδήσει στο CD «Πατρίδα Δανεισμένη» το ποίημά μου «Μαστίγωναν τ’ αγάλματα / Μ’ αυτά ούρλιαζαν Όχι!».
Συζήτησα ώρες για τον σεφερικό λόγο με τον Δήμο Μούτση στο νεοκλασικού στυλ σπίτι του στο Νέο Ηράκλειο. Καλεσμένος μόνο εγώ με τη γυναίκα μου Καίτη. Την ημέρα της γιορτής του και της γυναίκας του, φιλολόγου Δήμητρας, του Αγίου Δημητρίου, 2007. Μου διηγήθηκε το τι τράβηξε από την Μαρώ, τη γυναίκα του νομπελίστα Σεφέρη, όταν της ζητούσε την άδεια να μελοποιήσει το «Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι…». Λέγοντάς του αυστηρά: «Θέλω να προσέξεις πολύ το έργο του αντρός μου, γιατί…». Όταν του είπα πως αυτό το ποίημα έχει τίτλο «FOG, Say it with a ukulele» και είναι γραμμένο το 1925, όπως είναι η σημείωση του ποιητή στην έκδοση του Ίκαρου, μου απάντησε με τον ωραίο τρελό του τρόπο: «Κώστα! Δεν σε πιστεύω!.. Εγώ νόμιζα ότι γράφτηκε… αύριο!».
