Τώρα γιατί ο Λιωνής Αλάτζης από τη Χίο, έγινε Λέων Αλλάτιος, εκείνος ξέρει, άλλωστε η εποχή τα είχε τα… φιλολογικά της ψευδώνυμα. Μιλάμε βεβαίως για τον 17ο αιώνα όπου ο διαπρεπής συμπατριώτης μας Λόγιος, με σπουδαίο Φιλολογικό και όχι μόνο έργο, φεύγοντας από την ζωή το 1669 στη Ρώμη, άφησε κληρονομιά από την περιουσία του, πού ήταν κάμποση, να σπουδάζουν Χιωτάκια με υποτροφία στο εξωτερικό.
Καθολικός το θρήσκευμα και Θαλαμηπόλος του Πάπα, ο Δήμος Χίου όχι τυχαία, αφιέρωσε α’ αυτόν μια από τις κεντρικότερες οδούς, που γειτνιάζει με τον Καθολικό Καθεδρικό Ιερό Ναό.
Η οδός ξεκινάει απέναντι από τον Δημοτικό κήπο και αρχίζει με ένα κατάστημα στη γωνία, απέναντι από έναν κήπο, που ενημερώνει τους περιπατητές ότι δεν είναι… σκουπιδοτενεκές, ενώ ακριβώς απέναντι δίνει το ιδιαίτερο χρώμα του στον δρόμο μια ζωγραφική σύνθεση του Γιώργη Ζυμαράκη.
Αριστερά και δεξιά δύο ωραίες οικίες πασχίζουν να ξεχωρίσουν στην σκιά των Πολυκατοικιών, με το ιδιαίτερο χρώμα τους, τον πεύκο, τις πορτοκαλιές και τις περίτεχνες σκάλες τους, ενώ στο σημείο αυτό ο οδός συναντάται με την πρώτη διασταύρωση της με την οδό Ερμοφάντους.
Ένα παλιό σπίτι στη γωνία, ένας κολλημένος στο Νοτιά δείκτης καιρού, μια μαρμάρινη αρχαία κολώνα, ενσωματωμένη στον τοίχο, μαρτυρά εδώ ιστορία υπό… κατάρρευση, ενώ με μια άχρωμη κατοικία απέναντι και τα πρώην γραφεία της Καθολικής Επισκοπής, οδηγεί στην δεύτερη συνάντηση της με την οδό Ιουστινιάνι, που εδώ ο γραφέας τον θέλει με η, από το… Γιάννης.
Η οδός συνεχίζεται με μια οικία με ιδιαίτερο χρώμα στο μπαλκόνι της, και ένα χαρακτηριστικό ξύλινο πράσινο εξώστη, απέναντι από τον χώρο στάθμευσης των πρώην αποθηκών της ΕΜΧ και την Εκκλησία της Αγίας Σκέπης, που είναι ο Μητροπολιτικός Ναός για όσους Ορθόδοξους Χριστιανούς ακολουθούν τον τύπο του Παλαιού Ημερολογίου.
Μια Αροκάρια με φόντο μια σημαία, ένας ελεύθερος χώρος αποθήκη οικοδομικών υλικών και μια μεγάλη διώροφη οικία στη γωνία, είναι η συνάντηση της οδού με την Μιχαήλ Μελέκου, που από την μία πλευρά της είναι… χειρόγραφη και αδιέξοδη.
Το αδιέξοδο στενό έχει ενδιαφέρον γιατί συναντάται και αυτό με τον χώρο στάθμευσης της ΕΜΧ, μέσω ωραίων σπιτιών με κήπους, λεμονιές και κίτρινες μαργαρίτες.
Βγαίνοντας ξανά στην Αλλατίου συναντάμε δεξιά ένα μπλέ σπίτι με κακτοειδή… εν παρατάξει, που καμαρώνει πάντως η γειτόνισσα Παρασκευή Κοκολιά από απέναντι, που μένει στην δική της γωνία εδώ και 45 χρόνια και φυσικά γκρινιάζει για τον μόνιμο βραχνά της περιοχής και της οδού, που είναι ο χώρος στάθμευσης, που διαθέτει στο τέλος της.
Ο δρόμος που είναι φαρδύς και υποτίθεται σταθμεύουν εναλλάξ τα οχήματα σε αυτόν, συναντάται στο ανέβασμα προς το πάρκιγκ με την αδιέξοδη και από τις δύο μεριές οδό Βασιλέως Έκτορος, που κρύβει μια… αθέατη τετραώροφη πολυκατοικία, ενώ στην έξοδο της εν μέσω μιας οικίας με ξύλινα κάγκελα και ενός ελεύθερου περιφραγμένου χώρου, συναντάται με άλλο ένα διπλό αδιέξοδο αφιερωμένο στο όνομα του Μοσχίονος, που πάντως φυλάσσεται από συμπαθή τετράποδα.
Στην έξοδο γίνεται άλλη μια συνάντηση με μια Αροκάρια, μπλεγμένη με ένα κισσό, ένα σπίτι με ωραίο κήπο, που το πλησίασμα θέλει προσοχή, καθώς στον δρόμο υπάρχει ένα αυλάκι απορροής ομβρίων, ειδικά κατασκευασμένο για… Ορθοπεδική χρήση, αφού βγάζεις εύκολα μόνο τον αστράγαλο σου και αυτό είναι μικρός πονοκέφαλος, αφού όπως επισημαίνει και ο Δημήτρης Βασιλάκης, που στην έξοδο βρίσκεται το σπίτι της πεθεράς του η σκόνη ειδικά το Καλοκαίρι πνίγει όλη τη γειτονιά.
Η οδός τελειώνει με άλλο ένα αδιέξοδο στενό στο όνομα του αρχαίου Μάκρωνος, με μια χαρακτηριστική άσπρη οικία, που από την μεριά του πάρκιγκ έχει μπλέ χρώμα για να αποφύγει προφανώς να γίνει... καφέ, από το χώμα του χώρου στάθμευσης, που τερματίζει η οδός Αλλατίου, που ξεκινάει από τον Δημοτικό κήπο και καταλήγει στο πάρκιγκ που φέρει το όνομα της.
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Κάμερα - Φωτογραφίες: Κώστας Μιλτ. Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
