Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία…
Ταιριάζει τέλεια στην οδό 28ης Οκτωβρίου, έτσι ξεκίνησε ως ονομασία, αφού εδώ στον κεντρικό δρόμο του Βαρβασιού στις 17 Ιανουαρίου 1946, την δύσκολη εποχή του Εμφυλίου, μια ομάδα νεαρών στην επιστροφή τους από την Μέση Ανατολή, τραγουδούσαν απαγορευμένα τραγούδια της Αντίστασης.
Η τότε Χωροφυλακή είχε διαφορετική… μουσική γνώμη, ακολούθησε συμπλοκή και στην οδό 28ης Οκτωβρίου και Κιόστε, δυό νεαροί, οι Μαυράκης και Πίτας δεν ξανατραγούδησαν ποτέ! Η Αρχιερατική κηδεία τους, με Μητροπολίτη τότε τον Ιωακείμ Στρουμπή εξελίχθηκε μια μέρα μετά την δολοφονία τους σε… διαδήλωση και ο Δήμος Χίου αποφάσισε προς τιμήν τους να αλλάξει όνομα στην οδό, δίνοντας της τα επώνυμα τους.
Στην οδό Μαυράκη - Πίτα μπαίνουμε από την οδό Γ. Βερίτη και στην ουσία βρισκόμαστε στην κεντρική οδό του νεοσύστατου μετά την Μικρασιατική καταστροφή, προσφυγικού Συνοικισμού του Βαρβασίου.
Χαρακτηριστικό του ότι είναι ευθής και αρκετά φαρδύς δρόμος για την εποχή του, και έτσι παραμένει, παρά το γεγονός ότι και από τις δύο μεριές βρίσκονται σταθμευμένα οχήματα.
Άλλο επίσης χαρακτηριστικό του, ότι από εδώ ξεκινούν πάροδοι ένθεν και ένθεν της οδού, είτε μικροί και στενοί πεζόδρομοι, είτε κανονικές μικρού μεγέθους οδοί, όλες με προσφυγικά ονόματα.
Στο πρώτο αδιέξοδο στενό υπάρχει και πινακίδα, που απαγορεύει την δεξιά στροφή αφού η Μαυράκη – Πίτα είναι μονόδρομος, αλλά οι πρασινάδες που θέλουν καθάρισμα έχουν διαφορετική γνώμη, αν και εμείς πετύχαμε συνεργείο του Δήμου, που περιποιούνταν τα δένδρα.
Η πρώτη βατή για οχήματα οδός που συναντάμε είναι αυτή της Κάτω Παναγιάς, ενώ στον κεντρικό δρόμο κυριαρχεί ακόμα και σήμερα το πρώην Καφενείο Πρωτόπαπα, σήμερα Coffee place, που ο ιδιοκτήτης του Σταμάτης Κουκής, έχει πλήρη επίγνωση της ιστορικότητας της οδού και της περιοχής.
Οδού που κάποτε έσφυζε από ζωή όπως θυμάται ο παραγωγός και πλανόδιος πωλητής Νίκος Κορωναίος.
Απέναντι ακριβώς οι προσφυγικές οικίες που υπήρχαν, έγιναν ένα ελεύθερος χώρος της καφετέριας, που ξεκουράζονται οι εναπομείναντες Βαρβασιώτες.
Οι Δημήτρης Παπακωσταντίνου και Κώστας Χριστοδούλου θυμούνται μια προσφυγική γειτονιά στις δόξες της.
Η οδός συνεχίζεται με μια σκιερή πάροδο στα Βόρεια ενώ απέναντι ακριβώς βρίσκεται η οδός Ερυθρών με ένα σπίτι «ζούγκλα» στην γωνία, άλλο ένα χαρακτηριστικό της περιοχής, αφού τα σπίτια που δεν έγιναν διώροφα, απλά… πωλούνται εν σειρά.
Το ίδιο ισχύει και στην οδό Κιόστε, ενώ την κάποτε θαλερή οδό μαρτυρά και μια πινακίδα της πρώην τοπικής Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στην περιοχή.
Η Αγγελική Μπουλαζέρη στην οδό Αλατσάτων λίγο πιο πάνω, απαριθμεί και εκείνη τα Καφενεία και την ζωή, που είχε κάποτε η οδός Μαυράκη – Πίτα.
Στη μέση ακριβώς της οδού και στο Νότιο μέρος της βρίσκεται η εμβληματική εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, που θα την δούμε σε ξεχωριστή εκπομπή, ενώ εδώ ακριβώς βρίσκονταν παλιά και το κεντρικό πηγάδι, που ύδρευε την περιοχή και το εμβληματικό περίπτερο, με τελευταίο ιδιοκτήτη τον Μαν. Παπαδόπουλο, που δεν υπάρχει πιά.
Απέναντι από την πάροδο που οδηγεί στον Άγιο Χαράλαμπο, υπάρχει και το μοναδικό ίσως παραδοσιακό σπίτι, που διατηρείται στο ίδιο ύφος με το έτος κατασκευής του Προσφυγικού Οικισμού του 1930.
Ασβέστης και κληματαριά, μπροστά μικρή αυλίτσα και πίσω το σπίτι, σε μια γειτονιά, που όπως θυμάται η Μαρία Κογιαλού διοργάνωνε μέχρι και πανηγύρια!
Η οδός συνεχίζεται μέχρι και με τριώροφα, μια τσικουδιά κρύβει επιμελώς ένα ερείπιο ενώ έξω από το σπίτι του αείμνηστου ρολογά Κυριάκου Σιδεριάδη υπάρχει μια χαρακτηριστική «δίδυμη» μουριά, που ο 80χρονος σήμερα Γιώργης Ψύλλος την θυμάται από... νεαρός.
Η οδός ολοκληρώνεται σε μια φαρδιά κατάληξη σε ένα σπίτι με κισσό, όπου και το τέλος της οδού Μαυράκη – Πίτα, στην οποία από την οδό Βερίτη ξεκινήσαμε και διανύοντας μια μεγάλη φαρδιά ευθεία στην οδό Αεροπόρου Περρίκου «Φτου και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Κάμερα - Φωτογραφίες: Κωστής Μιλτ. Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
