Ο Στυλιανός Παναγυφτόπουλος συγκαταλέγεται στην συνείδηση των πολιτών στην χορεία των ηρώων.
Υπηρετούσε με τον βαθμό του Υποσμηναγού στην 342 Μοίρα Παντός Καιρού της 114 Πτέρυγας Μάχης. Στις 7 Νοεμβρίου 1994, το αεροσκάφος του (Mirage F-1CG) στη διάρκεια ασκήσεως πάνω από το αεροδρόμιο της Χίου, παρουσίασε βλάβη.
Ο Στυλιανός Παναγυφτόπουλος, την κρίσιμη στιγμή και ενώ το αεροσκάφος του έπεφτε προς το κέντρο της πόλης, αντί να το εγκαταλείψει κάνοντας χρήση του αυτόματου συστήματος εκτόξευσης πιλότου, προτίμησε να το καταρρίψει λίγα μέτρα μακρύτερα από τη στεριά και συγκεκριμένα λίγο πριν τις εκβολές του ποταμού Παρθένη, σώζοντας τις ζωές δεκάδων συμπολιτών μας και θυσιάζοντας τη δική του.
Η Χίος τον τίμησε με ένα μνημείο στον χώρο της θυσίας του αλλά και με μια οδό, γειτνιάζει με αυτό.
Στην οδό Στυλιανού Παναγυφτοπούλου, μπαίνουμε από την Λεωφόρο Ενώσεως, με πρώτη υποδοχή ισόγεια καταστήματα από την μια πλευρά και μια σειρά κάδους απορριμμάτων από την άλλη, κατά μήκος ενός μεγάλου μαντρότοιχου, πού όλα μαρτυρούν ότι ήταν τοίχος ενός από τα Εργοστάσια κυρίως Μακαρονοποιϊας, που υπήρχαν παλιά στην περιοχή. Σιδερένια κιρίσια, κρικέλια και κτισμένες πόρτες, μας ακολουθούν σε όλο το αρχικό μήκος της οδού, ενώ από την άλλη πλευρά βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης των οχημάτων των καταστημάτων.
Αριστερά παρατηρούμε την έξοδο της οδού Σαμουήλ, ενώ στο τέλος του μαντρότοιχου ανοίγει μπροστά μας η Παναγυφτοπούλου, με μια οικία με οικοδομή στο ισόγειο και ένα οικόπεδο από την άλλη.
Ένα σπίτι με τέσσερα ελατάκια στην είσοδο, ένα οίκημα που φιλοξενεί ένα Κέντρο Αισθητικής, μια αυλή γκαράζ με βοτσαλωτό διάκοσμο στην μέση και μια γάτα που… λιάζεται και φτάνομε στο σημείο που η οδός συναντάται με την παπά Γιάννη Γκιάλα, με το σπίτι της Πηνελόπης Γαϊτάνου στην γωνία, που μας περιμένει ακριβώς εκεί για να κάνει τα παράπονα της στον… Δήμαρχο, γιατί της υποσχέθηκαν επισκευή του οδοστρώματος και δεν έγινε.
Απέναντι από το σπίτι της κυρίας Πηνελόπης, η Παναγυφτοπούλου, προεκτείνεται πλάγια σε ένα αδιέξοδο με τρείς πανομοιότυπές σύγχρονες κατοικίες με αυλές, γκαράζ και κήπους.
Επιστρέφοντας στην κύρια οδό, παρατηρούμε ότι μια πινακίδα ειδοποιεί για το αδιέξοδο της, ενώ άλλη μια, και… μοναδική μας δείχνει την ονοματοδοσία της.
Αριστερά και δεξιά υπάρχουν εδώ εν μέσω λεμονιών μεγάλες διώροφες οικίες, με τα χαρακτηριστικά μιας ήσυχης γειτονιάς, με το ψωμί κρεμασμένο στην πόρτα, με πουλάκια σε κλουβιά να κάνουν παρέα στο κελαϊδισμα σε δεκάδες άλλα, που ακούγονται παντού, σκιαζόμενα μόνο από τον θόρυβο των αεροπλάνων, που είναι ο μόνος που ακούγεται στην περιοχή.
Μπροστά μας ξεπροβάλλει στο βάθος το Καμπαναριό της Παναγίας Φάρκαινας και οδός συνεχίζεται με ωραίες μονοκατοικίες με κήπους με ανάκατα λουλούδια και ζαρζαβατικά, ωραίες σκιερές εισόδους, αδιέξοδα ιδιωτικά στενά που χρησιμεύουν και ως χώροι στάθμευσης και ένα τεράστιο μαντρότοιχο, που οδηγεί ίσια σε μια στροφή με μια παράξενη περίφραξη μιας σύνθεσης βαρελιού και… αλυσίδων.
Εδώ μια πινακίδα ειδοποιεί ότι υπάρχουν κατοικίδια ζώα, που εμείς πάντως δεν είδαμε ίσως γιατί η περιήγηση μας τελειώνει… άδοξα, αφού ας μην ξεχνάμε ότι είχαμε προειδοποιηθεί για το αδιέξοδο της οδού Στυλιανού Παναγυφτόπουλου, που από την Λεωφόρο Ενώσεως την ξεκινήσαμε και σε μια κλειδωμένη πόρτα με λουκέτο «Φτού» και… τερματίσαμε.
Ρεπορτάζ: Γιάννης τζούμας
Κάμερα – φωτογραφίες: Κωσταντίνος Μιλτ. Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
