Ο Δημήτριος Βικέλας, που γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1835 και πέθανε στην Αθήνα το 1908 ήταν Έλληνας λόγιος, ποιητής και πεζογράφος. Ως λογοτέχνης μνημονεύεται για το μυθιστόρημά του Λουκής Λάρας (1879), έργο πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της νεοελληνικής πεζογραφίας, που αναφέρεται και στον απόηχο των Σφαγών της Χίου. Είναι επίσης γνωστός για τη συμμετοχή του στην επιτροπή διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας το 1896. Μάλιστα ήταν και ο πρώτος πρόεδρος της ΔΟΕ.
Ο Δήμος Χίου αφιέρωσε μια οδό στο όνομα του, ξεχνώντας το… μικρό του όνομα.
Στην οδό Βικέλα… σκέτο, εισερχόμαστε από την οδό Δημητρίου Βαμβούρη, που βρίσκεται απέναντι από την παλιά είσοδο του Νοσοκομείου.
Αριστερά μας η οδός ξεκινάει ως αδιέξοδη σε ένα οικοπεδικό χώρο, με μια πινακίδα, που επισημαίνει, μάλλον ματαίως την απαγόρευση στάθμευσης και συνεχίζεται Βόρεια, με μια οικία με ένα φύκο δένδρο στην γωνία, απέναντι από μια διώροφη οικία.
Άλλη μια με γκαράζ στον αριθμό 4, ενώ παρατηρούμε απέναντι το καλάθι, που παίζει ρόλο μικρού ανελκυστήρα, μεταξύ των ορόφων του απέναντι σπιτιού.
Η Αργυρώ Γλαράκη, μας εξηγεί τα χαρακτηριστικά του δρόμου, η μόνη που βρήκαμε να αντιλαμβάνεται ότι η γειτονική Μαρίνα, που κατασκευάζεται θα αναβαθμίσει άκρως την περιοχή τους.
Συνεχίζουμε με μια προσφυγική οικία δεξιά, άλλη μια προσφυγική οικία απέναντι με ένα κλειστό παράθυρο και μια χαρακτηριστική της εποχής αυλή.
Η γνωστή σε πολλούς Καντινομανία, σταθμευμένη εδώ, έτοιμη πάντα για νέες εξορμήσεις, δίπλα σε μια απλωμένη μπουγάδα, ένα τριώροφο σπίτι απέναντι από ένα άλλο με μια πράσινη αψίδα στην είσοδο, μια ροδιά στην αυλή και ωραία χωνάκια στην αρτάνα.
Απέναντι μας μια άλλη αυλή σπιτιού με μια νερατζιά, που αντικρύζει ένα διώροφο σε άσπρα και μπλέ χρώματα.
Οι προσφυγικές οικίες συνεχίζονται μέχρι που η οδός Βικέλα συναντά την οδό Κωνσταντινουπόλεως.
Συνεχίζεται με ένα κρυμμένο στην γωνία άγαλμα στην γωνία μια αυλής και μια ειδοποίηση ότι ΔΕΝ ΠΑΡΚ. ΕΔΩ, ενώ στα σπίτια που συνεχίζονται είναι εμφανής η ύπαρξη γκαράζ.
Εδώ η οδός γίνεται… παραθαλάσσια, αφού αντί οχήματος βρίσκουμε σταθμευμένο το… Μαράκι, που πάντως δεν μπορεί να δεί την θάλασσα, που φράζεται από χαμηλές προσφυγικές οικίες και άλλες νεόκτιστες.
Εδώ τερματίζεται και η οδός Βικέλα, στην οποία από την οδό Δημητρίου Βαμβούρη μπήκαμε και σε ένα αδιέξοδο «Φτου» και τερματίσαμε.
Ρεπορτάζ Γιάννης Τζούμας. Εικονοληψία – φωτογραφίες Κωστής Αναγνώστου, επεξεργασία εικόνας Νέλο Μέσι.
