Στην μεγάλη σε μήκος οδό του Αγίου Σπυρίδωνα μπαίνουμε ανεβαίνοντάς από την οδό Κ. Μίχαλου, στην μικρή πλατεία που σχηματίζεται, με κυρίαρχο ένα σπίτι σε σομόν σκούρο χρώμα, με μια ανθισμένη Οξιά, έντονα διακοσμητικά στοιχεία και δυό Στέπες στην είσοδο.
Μια τούβλινη παλιά οικία στον αριθμό 4 και η οδός γίνεται αμέσως κατηφορική ενώ ψηλά ατενίζει μια σημαία με κόκκινους κρίνους στη βάση της, διώροφες οικίες και από τις δύο πλευρές, ένα κυπαρίσσι στο βάθος, ένα ανθισμένο δέντρο με ξερούς τους οξούς πάνω του, αμπέλια και μια ανηφορική πάροδο, πριν προβάλλει η πλατεία της Αγίας Αικατερίνης.
Στο βάθος η Εκκλησία, το κελί της, ένα προσκυνητάρι, δυό σκιερά παγκάκια δημιουργούν μια μικρή όαση ξεκούρασης ενώ απέναντι τρείς λεμονιές και ένα σπίτι με πιθάρια δίνουν συνέχεια σε μια οδό, που όλο και κατηφορίζει.
Αριστερά μας ένα «δάσος» από ελιές και απέναντι ένα Ξυλουργείο, ενώ ακολουθούν οικίες με τριανταφυλλιές, που με καμάρι μας δείχνει η Ειρήνη Τέττερη «ξεναγώντας» μας στο συντριβανάκι που φροντίζει να έχει πάντα μέσα νούφαρα και στους κρίνους της, που μοσχοβολούν στο φροντισμένο μπαλκόνι της.
Λίγο πιο κάτω η οδός Μακκάδων Ιατρών, μια καταπράσινη είσοδος σε ένα σπίτι με περίτεχνο τοξοτό φράκτη, μια στροφή με κήπους γεμάτους τριανταφυλλιές και μια πινακίδα, που βάζει μια γάτα «μέσα στην καρδιάς μας» ενώ η ίδια, αν είναι αυτή, δροσίζεται κάτω από τον ίσκιο μιας πέργκολας.
Εδώ αρχίζει και η οδός Αγίου Νεκταρίου με μια πινακίδα, που ενημερώνει ότι στο βάθος βρίσκεται ο Ναός των Αγίων Σαράντα και εδώ η οδός αποκτά πιά αγροτικό χαρακτήρα με δύο δυνατές σκιές μιας μιάς Συκαμινιάς και ενός αμπέλου.
Δεξιά μας εδώ ανηφορίζει η 2η πάροδος της Αγίου Σπυρίδωνος, ενώ αριστερά μας φαίνεται πλέον το δασάκι του Μονοδεντρίου.
Σκιεροί κήποι, στο βάθος το Πηγάνιο Όρος, χωράφια και αριστερά ένα ροζ διώροφο σπίτι, δύο ανθισμένα δέντρα και στο βάθος ο Περιφερειακός δρόμος που ξεχωρίζει.
Ο δρόμος συνεχίζεται με μια έκταση με κακτοειδής θάμνους, σπίτια με λιονταράκια στην είσοδο, ένα σκιερό πάρκιγκ για τρία ΙΧ, ένα πετρόκτιστο φράκτη και ένα ευκάλυπτο, που σηματοδοτεί αλλαγή του τοπίου αφού εδώ ο δρόμος στρίβει σχηματίζοντας μια πλατεία.
Ένας άλλος ευκάλυπτος και ένα ανηφορικό μονοπάτι απέναντι και η Βασιλική Λεμάνη επισημαίνει ότι παρά την φαινομενική ησυχία της οδού δεν τις λείπουν ούτε οι… κόντρες.
Πίσω μας ένα πέτρινο γεφύρι πάνω από ένα ρυάκι, ενώ στη στροφή ακούμε την συναυλία των πουλιών, γευόμαστε ένα τσάγαλο και βρίσκουμε άλλη μια… χρησιμότητα στον καθρέπτη της γωνίας, πριν ο δρόμος μας οδηγήσει σε ένα σπίτι με λιονταράκια πάντα στην είσοδο, κισσούς φράκτες, λεμονιές, κρίνους και πορτοκαλιές, μέχρι που εμφανίζεται το εργαστήριο Κουφωμάτων Γεωργούλη, ένα σπίτι με μια βουκαμβίλα στην είσοδο και το καμπαναριό του Αγίου Σπυρίδωνα στο βάθος.
‘Ένα σπίτι με διακοσμητικά πουλιά στις γωνίες και σκιερές αυλές ακόμα και για τα γατάκια του Δημ. Γιαλούρη, που φιλοσοφώντας σωστά την ζωή, στο ερώτημα μας αν ο Περιφερειακός δρόμος που περνάει κάτω από το σπίτι του κουβαλάει θορύβους, μας απαντά ότι έχει την… υγεία του.
Δεξιά μας ακολουθεί μια παιδική χαρά, το κελί της Εκκλησίας, χωράφια και στο βάθος απέναντι από το καμπαναριό ο λόφος του Κορακάρη πάνω από τον Καστρομηνά.
Εδώ στην… σκιά του Καταστήματος Χοντρικής του ΕΝΑ, ολοκληρώνεται και η οδός Αγίου Σπυρίδωνα, που από το τρίστρατο στην κορυφή της Κ. Μιχάλου την ξεκινήσαμε και στον Περιφερειακό δρόμο της πόλης στο ύψος του Καστρομηνά «Φτού και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Εικονοληψία - Φωτογραφίες: Κώστας Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
