Το έβλεπα στην οδό Βουπάλου, την ώρα της απεργιακής συγκέντρωσης και θυμήθηκα ότι παλαιότερα, που διημέρευε εκεί ένα Φαρμακείο, μας ρωτούσαν στο τηλέφωνο, αν είναι το τάδε στην οδό… Βουβάλου.
Τέλος πάντων, όσο ζώ ελπίζω να δώ κάποτε μια αναθεματισμένη φράση, δυό λέξεις κάτω από κάθε τιμώμενο όνομα, για παράδειγμα Βούπαλος, διάσημος γλύπτης στην αρχαιότητα και πάμε παρακάτω γιατί παρασύρθηκα.
Εκεί που λέτε που αναρωτιούμουνα αν ένας συνδικαλιστής ονειρεύονταν να ξεπεράσει τον Κάστρο, που μίλησε το 1960 στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ 4 ώρες και 29 λεπτά, ενώ το ρεκόρ το έχει ό ίδιος στην Εθνική Επιτροπή Κούβας το 1998, που μιλούσε ασταμάτητα 7 ώρες και 30 λεπτά, ο δικός μας μιλούσε μόνο 40 λεπτά, να εξηγήσει ΕΛΕΟΣ τους λόγους της κινητοποίησης, ήρθα μούρη με μούρη, όπως λέμε στα ελληνικά Face to face, με το δέντρο αυτό, που όσο το κοίταζα τόσο επιβεβαίωνα το όνομα του.
Αγαπόδενδρο.
Γιατί τι άλλο από αγάπη έχει αυτή η σύλληψη των Οδηγών, που έγινε πράξη με αυτή την κατασκευή σε έναν από τους πολυσύχναστους πεζόδρομους της πόλης, τον πρώτο αν δεν με απατά η μνήμη μου, που έκανε τότε ο αείμνηστος Δήμαρχος Γιάννης Μπουμπάρης, που για την τόλμη του αυτή είχε απειληθεί από τους μαγαζάτορες ότι θα φάει… ξύλο.
Τέλος πάντων, το είχαμε αυτό ανέκαθεν σαν τόπος, να βλέπουμε… μπροστά.
Σε αυτόν λοιπόν τον πεζόδρομο υπάρχει αυτό το περίεργο… δένδρο, που για να μην έχουμε και καμιά αμφιβολία για τα… φρούτα που παράγει, μας το εξηγεί μια ευανάγνωστη πινακίδα. Μπορούμε να κρεμάσουμε σε αυτό ότι μας περισσεύει, όχι ότι έχουμε για ξεφόρτωμα εννοείται, αλλά ότι έχουμε ως περίσσευμα αγάπης.
Από ένα ζευγάρι κάλτσες για παράδειγμα, μέχρι ένα σκεύος, ελληνικά λέγεται… τάπερ, που να περιέχει φαγητό.
Δεν θα περάσει πολύ ώρα και μια Οδηγός θα περάσει, θα το ξεκρεμάσει και μετά θα το προωθήσει εκεί που οι εθελοντές αυτοί της αγάπης, γνωρίζουν ότι υπάρχει ανάγκη.
Παρόμοια πρωτοβουλία εδώ και πολλούς μήνες εξελίσσεται με επιτυχία από τους Προσκόπους έξω από το Τελωνείο, με συγκέντρωση ρουχισμού.
Δεν φαντάζεσαι, μου έλεγε γείτονας που έχει εκεί κοντά μαγαζί, τι γίνεται εδώ καθημερινά, αφήνουν πολύ χρήσιμα πράγματα, τα οποία στη συνέχεια μαζεύονται από τις Οδηγούς και προωθούνται.
Σκέφθηκα ότι επειδή αυτά γίνονται αθόρυβα, να κάνω γνωστότερο το… Αγαπόδενδρο με τις μικρές μου δυνάμεις. Αν το θυμηθείτε αφήστε εκεί και ένα δικό σας… καρπό.
Υ.Γ.: Είναι από τις ελάχιστες πλην όμως δακτυλοδεικτούμενες φορές, που το… βλακόμετρο, δείχνει και το ανάποδο του… κόκκινου. Αναφέρομαι στα θετικά σχόλια στο άρθρο του Δημήτρη Φρεζούλη για τον άνθρωπο – επιστήμονα Νευροχειρουργό του Νοσοκομείου μας Δημήτρη Δρόσο. ΑΞΙΟΣ!
