Έχεις ακτινογραφήσει το νησί, μου έλεγε σεβαστός Καθηγητής μου, μπράβο για την σειρά εκπομπών «Όμορφη και παράξενη πατρίδα».
Αυτό έλεγα και εγώ, όχι μπράβο, αλλά ότι όντως τα κατάφερα ως… Ακτινολόγος, μέχρι που η ζωή απέδειξε ότι μου είχαν ξεφύγει μερικές… λεπτομέρειες, που θέλω να σας κάνω κοινωνούς.
Η αναμονή του ραντεβού κράτησε… ένα χρόνο. Θυμόμουνα σε ένα πανηγύρι του Άϊ Γιάννη, τον Γιάννη Σιταρά, μια από τις ψυχές των Κουρουνίων, να μου λέει, ότι άξιζε τον κόπο να κατεβούμε στη Ρεματιά του χωριού να ακούσουμε τα… αηδόνια.
Ναι… αηδόνια στη Χίο. Έχουμε και από… αυτό;
Οι… λεπτομέρειες που λέγαμε. Αφήστε που είχαμε αφήσει και άλλη μια εκκρεμότητα στα Κουρούνια. Μια επίσκεψη στη Ρεματιά τους.
Και να που δόθηκε η ευκαιρία.
Τώρα μου είπε ο Γιάννης, τώρα είναι η εποχή τους, έλα ένα μούχρωμα στο χωριό.
«Ουτέ λωλού το πείς» που λέμε στην πατρίδα μας, οι λωλοί βρεθήκαμε δύο, οπότε με τον μικρό μου, μόνο ηλικιακά εικονολήπτη, Κωστή Αναγνώστου βρεθήκαμε στο μπαλκόνι του κάτω χωριού των Κουρουνίων να ακούμε την αρχή της συναυλίας των αηδονιών, με ξεναγούς τον Γιάννη Σιταρά, Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Κουρουνίων και την ψυχή του «Αριούσιου» Δημήτρη Κεφάλα.
Σε λίγο κατηφορίσαμε το μονοπάτι, που εξελίχθηκε σε μια στενή βατή οδό για «σκληρά οχήματα» με απόλυτο σεβασμό στον χώρο και βουτήξαμε στον… παράδεισο.
Γιατί αυτό που αποκαλύπτεται μπροστά σου, είναι επίγειος παράδεισος, ένας από όσους διαθέτει αυτό το νησί θαύμα, των ατέλειωτων εκπλήξεων.
Μια καταπληκτική Ρεματιά, ένα θαύμα της φύσης, ένα σμίλευμα βουνών, που αγαλλιάζουν ένα ρυάκι, ένα «πράσινο φίδι» μήκους 2800 μέτρων, που αρχίζει από τα Κάτω Κουρούνια, μια ανάσα από το χωριό και καταλήγει στη θάλασσα.
Εκεί ακριβώς βρίσκονταν και το Πλυσταριό του χωριού, τότε που περπάταγες τα μονοπάτια και λες ήταν στρωμένα από μάρμαρο. Εκατοντάδες στόματα, εκατοντάδες ζωντανά, νερό, ασβέστης και αχιλιά, κόπος, ιδρώτας και πάστρα σε κάθε βήμα, κάματος και ζωή, σφιχτά δεμένα σαν τους κισσούς, που σκαρφαλώνουν στα δέντρα.
Γιατί εδώ αυτό που συμβαίνει το βρίσκεις μόνο στον… Πόντο.
Μα υπάρχει… Πόντος στη Χίο;
Ναι, υπάρχει και αυτό. Το νερό που κυλάει ασταμάτητα, τα δέντρα που εμποδίζουν όλη την ημέρα τον ήλιο να φιλήσει τη γή, δέντρα αιωνόβια, δέντρα… ονοματισμένα.
Αυτό είναι δικό μου, αυτό του αδελφού μου, αυτό του τάδε χωριανού, Γιάννης Σιταράς και Δημήτρης Κεφάλας, προχωρούν, εξηγούν και… ονοματίζουν.
Αριστερά και δεξιά μας εκεί που δεν φτάνουν αχνά οι σκιές των δέντρων, μικρά μποστάνια, που κάποτε μπορούσαν να ταϊσουν, όλη την Αμανή, χώμα ζυμωμένο με ιδρώτα, που πήρε το ποτάμι, η μανία της φύσης στην «Φίρμα» όποτε λέγεται στην ντοπιολαλιά η πλημμύρα του 1954 που άλλαξε τη φυσιογνωμία της Ρεματιάς, που από ήμερη ξανάγινε άγρια, για να μείνει σ’ αυτή την κατάσταση μέχρι σήμερα.
Κατηφορίζομε προς τα κάτω και χανόμαστε στις σκιές. Κάτω μας κελαρύζει το νερό, πάνω μας ερωτοτροπούν τα αηδόνια. Μια συναυλία υγρή από κάτω, μαγική στον αέρα, μια απόλυτη αρμονία, μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε κινηματογραφική ταινία στην ζούγκλα, ένας… Αμαζόνιος στη Χίο, ένα μνημείο της φύσης απλωμένο στα πόδια μας, ένας τελείος άγνωστος, που ακόμα και εμείς, που υποτίθεται «ακτινογραφήσαμε» το νησί, τον ανακαλύπτομε μόλις τώρα.
Σταματάμε να ακούσουμε την συναυλία των πουλιών, ρουφάμε τις μυρωδιές της γής, απλώνουμε τα χέρια και μας αγκαλιάζει το φύλλωμα των καστανιών, η δροσιά των κερασιών, μας σκιάζει το μπόϊ των καρυδιών, το θρόισμα των πλατάνων.
Ξαφνικά η οργιώδης βλάστηση… ημερεύει από τα βουνά. Είσαι στη Χίο, στα Κουρούνια και βρίσκεσαι στα… Μετέωρα. Εδώ εξηγούν οι φίλοι μας είναι του «Βούϊ τα γκρεμά» αφού εδώ μάλλον «θυσιάζονταν» όσα ζώα δεν μπορούσαν πιά ούτε τροφή να γίνουν. Σκληρή ζωή κάποτε, δύσκολα χρόνια, δίσεκτη εποχή, απομόνωση, αγριάδα και απλότητα.
Και να που ξεπροβάλλει η θάλασσα. Να μου ανοίγει μπροστά μας ένα τρίγωνος σχηματισμός βουνών, που τραβά την κουρτίνα των βράχων δείχνοντας μας το γαλάζιο.
Ο Δημήτρης εδώ θυμίζει την ρήση της «γραφίδας» του χωριού, μιας από τις γραφίδες αφού εδώ γεννήθηκε και αείμνηστος δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Μιχαλάκης, Ευγενίας Ασλανίδη.
«Μικρή σαν ήμουνα νόμιζα πως η θάλασσα ήταν… τρίγωνη, παντού όπου την βλέπαμε από το χωριό… τρίγωνη ήταν.
Και μετά το… τρίγωνο αυτό, η άλλη αποκάλυψη της κατηφόρας της Ρεματιάς.
Να η Μυτιλήνη, το Σίγρι απέναντι, να το Εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, να τα πλατάνια, που η αγριάδα της θάλασσας τα κάνει… θάμνους, να οι αστυφίδες σε ωοειδή σχήματα, να η αγριάδα μιας παραλίας τόσης δα, που και οι Κουρουνιώτες δεν ξέρουν γιατί λέγεται Τα Αγαλάτου, να το τέλος του πράσινου θαύματος, που καταλήγει σε γαλάζιο, να μπροστά στα μάτια μας άλλη μιας αποκάλυψης της «Όμορφης και παράξενης πατρίδας» που βυθίζεται μαζί με τον… κόκκινο ήλιο πίσω από τα Ψαρά, για να θυμηθούμε ξανά την ποιητική φωνή της Ευγενίας.
Ευχαριστούμε τους φίλους μας Κουρουνιώτες γι’ αυτή την μοναδική γεύση μιας απίστευτης φυσικής ομορφιάς.
Αν δεν πάτε στη Ρεματιά των Κουρουνίων, μην πείτε ότι ξέρετε το νησί.
Σας το βεβαιώνομε εμείς οι… ακτινολόγοι.
Υ.Γ.: Πάρτε σήμερα μια φωτογραφική γεύση. Η εκπομπή θα προβληθεί την Παρασκευή στην Αλήθεια ΤV μετά τα δελτία ειδήσεων και μετά θα ανεβεί και διαδικτυακά.
