Τους έχω γνωρίσει παλαιότερα σε σχετικά ρεπορτάζ. Άλλη βέβαια η εποχή, άλλοι οι άνθρωποι, άλλο το δυναμικό, αλλά κοινή η προσπάθεια.
Είτε για λόγους ουσιαστικούς, εσωτερικής αναγκαιότητας, είτε για λόγους πρακτικούς, το αποδεικτικό φοίτησης που χρειάζεται για μια εργασία, δεκάδες συνάνθρωποι μας, μετά την δουλειά τους δεν ξεκουράζονται, αλλά φοιτούν στο Εσπερινό Γυμνάσιο, τουτέστιν από την μια εργασία πάνε στην άλλη.
Εδώ λοιπόν ο εκπαιδευτικός καλείται να παίξει διπλό ρόλο. Και αυτόν που επιτάσσει το καθήκον του να διδάξει, αλλά και αυτόν της στήριξης με κάθε τρόπο ηθικό και ψυχολογικό, στους ιδιαίτερους αυτούς μαθητές.
Κοντολογίς ο εκπαιδευτικός να ανέβει βαθμίδα και να γίνει… Δάσκαλος.
Εγώ βέβαια στην τάξη δεν είμαι και ρεπορτάζ στο συγκεκριμένο Σχολείο δεν έχω κάνει, όμως πότε – πότε σκαλίζω το διαδικτυακό καφενείο, υποβάλλοντας τον εαυτό μου στη δοκιμασία ανακάλυψης διαμαντιών μέσα στην απεραντοσύνη της μπούρδας.
Έτσι έπεσα πάνω σε δυό αναρτήσεις της Καθηγήτριας, που εκτός των άλλων καθήλωσε με τα όσα εκφώνησε στον πρόσφατο πανηγυρικό της 25ης Μαρτίου. https://www.alithia.gr/apopseis/panigyriki-omilia-gia-tin-25i-martioy.
H μια της ανάρτηση αφορούσε το καμάρι για τα «παιδιά» της που παρέλασαν την 25η Μαρτίου. Αλήθεια, πόσοι χειροκροτώντας τους δεν το κάναμε τυπικά αλλά γιατί αναγνωρίσαμε την ξεχωριστή προσπάθεια τους;
Ε, τους… χειροκρότησε η Δασκάλα τους σημειώνοντας:
«Είμαι πολύ περήφανη για τα παιδιά αυτά, που τιμούν το σχολείο μας, το νησί μας και την πατρίδα μας με το ήθος και την αξιοπρέπειά τους. Το σχολείο μας, Εσπερινό Γυμνάσιο με Λυκειακές Τάξεις, εκπροσωπεί (και αγκαλιάζει) τους ανθρώπους του μόχθου, τους ήρωες της καθημερινότητας, τους ενήλικες που πιστεύουν στο "ποτέ δεν είναι αργά" , που παλεύουν για να βελτιώσουν τη ζωή τους και που ακολουθούν τα όνειρά τους κάτω από συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από αυτές του μέσου, ανήλικου μαθητή. Είναι παράσημο στην εκπαιδευτική μου πορεία η θητεία μου σε αυτό το σχολείο!
Υ.Γ. Στην παρέλαση της 11ης Νοέμβρη, που κατεβήκαμε για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ήμασταν 6. Σήμερα, γίναμε 9. Και αν δεν ήταν εργαζόμενοι οι περισσότεροι μαθητές μας (σε καταστήματα εστίασης που σήμερα είναι ανοιχτά, σε delivery, σε Σώματα Ασφαλείας κλπ. κλπ.), θα ήμασταν ακόμα περισσότεροι. Κάθε φορά και καλύτερα.
Η ίδια εκπαιδευτικός ανάρτησε άλλη μια φωτογραφία, δημοσιεύεται ένθετη, με άλλη ανάρτηση, σημειώνοντας τα εξής από την διδασκαλία των «παιδιών» της.
«Φέτος στο σχολείο μας, εκτός από το ευρωπαϊκό, υλοποιούμε τρία ακόμη προγράμματα. Το ένα από αυτά το ονομάσαμε "Τις νύχτες λέμε παραμύθια...".
Τι κάνουμε; Διαβάζουμε παλιές ιστορίες, θρύλους, μύθους και παραδόσεις για τη Χίο, τις ηχογραφούμε με τις φωνές των μαθητών, τις οπτικοποιούμε, "ντύνοντάς" τις ψηφιακά με εικόνες και τις αποθηκεύουμε για να θυμόμαστε τη δράση μας! Απλά και όμορφα.
Στο σχολείο το πιο σημαντικό είναι να μαθαίνεις περνώντας καλά. Εμείς, πάντως, το προσπαθούμε κάθε βράδυ!!!»
Συμπατριώτες όσο υπάρχουν τέτοιοι Δάσκαλοι η ελπίδα στη χώρα μας είναι ΖΩΝΤΑΝΗ.
Υ.Γ.: Η Καθηγήτρια των τυχερών αυτών μαθητών είναι η Δέσποινα Γέμελου.
