Ο ερευνητής του μέλλοντος ψάχνοντας στην Βιβλιοθήκη Κοράη, τελικά μόνο τα γραπτά μένουν, θα βρεί το ιστορικό πλέον πρωτοσέλιδο της ΑΛΗΘΕΙΑΣ της 23ης Μαρτίου 2020 με την Απλωταριά άδεια και τον τίτλο «Άδεια η πόλη, που πήγαν όλοι;».
Μετά θα… πηδήξει στο ημερολόγιο 42 μέρες για να βρεί το σημερινό πρωτοσέλιδο της 4ης Μαϊου 2020 με το γράφημα της Κυριακής Τζούμα «Ελεύθεροι… πειθαρχημένοι» κατά το «Ελεύθεροι πολιορκημένοι».
Έτσι κι’ αλλιώς δεν θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα αφού το 2020 θα είναι σχηματισμένο στην μνήμη του με το σήμα του κορωνοϊού στη θέση των δύο μηδενικών.
Η πανδημία λοιπόν μας κράτησε μέσα στο κλουβί από το οποίο πετάμε σήμερα, με την λογική και την σοφία του πουλιού, που ξέρει ότι δεν πρέπει να πετάξει απότομα, γνωρίζει ότι το παρατεταμένο μούδιασμα θέλει χρόνο προσαρμογής.
Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς.
Πολλοί λένε ότι ο κορωνοϊός θα αλλάξει πολλά πράγματα. Μακάρι προς το καλύτερο. Δεν είμαστε βέβαια ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Δεν αλλάζει εύκολα η ανθρώπινη φύση, δεν αλλάζουν οι συνήθειες και κυρίως δεν αλλάζει το… χούι κάθε λαού.
Μακάρι να γίνουμε… Γερμανοί στην πειθαρχία, αλλά πιο πολύ μας κόβομε ως φοβισμένους έλληνες, που μας έκατσε οι καλή με σώφρονες ανθρώπους στο τιμόνι της χώρας και που τώρα πρέπει να διαχειριστούμε σωστά την έξοδο μας στην κανονικότητα.
Θα δυσκολευτούμε αλλά δεν έχουμε άλλο δρόμο, ούτε μπορούμε να ζούμε στο κλουβί.
Και δεν θα δυσκολευτούμε μόνο στην καθημερινότητα μας, θα δοκιμαστεί κυρίως η υγεία μας και η τσέπη μας.
Η υγεία μας γιατί όσοι νόμισαν ότι με το κλείσιμο νικήσαμε τον κορωνοϊό θα βρεθούν προ εκπλήξεως. Άρα πρέπει να ακούμε και να αυτοπροστατευτούμε, πρέπει να πειθαρχούμε για να προχωρούμε.
Η τσέπη μας γιατί κλειστές οικονομίες δεν υπάρχουν, εμπόριο με κάγκελα δεν γίνεται, άρα θα χτυπηθούμε οικονομικά όλοι.
Και εδώ άλλο δρόμο διεξόδου δεν έχουμε παρά τον ανήφορο. Μόνο που η ανηφόρα θέλει ανάσες και βοήθεια.
Θα το γράψουμε μια φορά ακόμα και ας γίνουμε γραφικοί.
Με τρείς νταλίκες της ημέρα… παραγγελιές μέσω διαδικτύου από καρφίτσες μέχρι δίκυκλα, μπροστά μας είναι όχι η κατηφόρα αλλά ο γκρεμός.
Θα επιβιώσουμε μόνο αν αλληλοστηριχτούμε. Όλοι ξέρουμε τον τρόπο. Αρκεί να μην κάνουμε στους άλλους αυτό που δεν θα θέλουμε να γίνει και σε μας.
Και κάτι τελευταίο. Το σαραντάμερο του εγκλεισμού πολλούς τους έφερε κοντά στη γή.
Θυμηθήκαμε ότι με ένα σπόρο και λίγο κόπο έχουμε στο τραπέζι μας το δικό μας κουκί.
Θυμηθήκαμε ότι τα αυγά τα κάνουν οι κότες και όχι τα σούπερ μάρκετ.
Ας τα κρατήσουμε όλα αυτά. Όχι μόνο ως πολύτιμες παρακαταθήκες, αλλά γιατί με την πανδημία μπορεί τώρα και να… αρχίζουμε.
