Αδέλφια καλή εβδομάδα και… χρόνια πολλά σε όλους.
Του Αγίου Μόδεστου βλέπετε, προστάτου των αρτοριώντων βοών, των βοδιών δηλαδή, που πραγματοποιούν το όργωμα.
Τώρα βέβαια, θα πεί κανείς, ποιός οργώνει και ποιός έχει βόδια; Σωστό και αυτό, έχει όμως μπόλικα… βούδια.
Προφανώς σε αυτά απευθύνεται η Κυβέρνηση, που δια στόματος του Πρωθυπουργού και εν όψει του Προϋπολογισμού, αποφάσισαν να μην μας κλέβουν τόσο πολύ οι ληστοΤράπεζες.
Ωραία, σε ποιόν να πούμε ευχαριστώ; Στον Κυριάκο μόνο ή και στην υπόλοιπη κομπανία; Και μετά με τα μέχρι σήμερα κλεμμένα τι γίνεται; Εδώ μιλάμε, πέρναγες έξω από Τράπεζα και σε χρέωναν 50 λεπτά. Θα πεί πάλι κάποιος και τι ψυχή είχαν τα 50 λεπτά για την απλούστερη συναλλαγή. Πως, αν σας έλεγαν κάποτε, πως και η παραμικρή ανάσα σε Τράπεζα θα σας κόστιζε 170 δρχ. πόσους θα δέρνατε;
Ενώ μέχρι χθες, οι αρχικλέφτες του Τραπεζοκερατά μας λήστευαν εν ψυχρώ, χωρίς να τρέξει μύτη και ήρθαν στην συνέχεια οι πολιτικοί να μας πούν τέρμα το τόσο κλέψιμο, χωρίς να αποφασιστεί επιστροφή των κλοπιμαίων και κοντεύουμε να τους πούμε και… ευχαριστώ.
Γι’ αυτό συγχωρήστε μου τον συσχετισμό της σημερινής θρησκευτικής εορτής με το ζώον που μας συσχετίζουν οι κάθε φορά κυβερνώντες και πάμε παρακάτω.
Το παρακάτω είναι ένα κείμενο με την ωραιότατη φωτογραφία, που το συνοδεύει, που αλίευσα στο… βλακόμετρο, που ενίοτε ξεχωρίζει ακριβώς για κάτι τέτοιες στιγμές.
Λεπτομέρειες δεν ξέρω και δεν χρειάζεται να μάθω. Μου αρκεί, αυτός ο ύμνος, εγώ έτσι τον χαρακτήρισα για το νησί μας και τους ανθρώπους του δια χειρός Βαγγέλη Ευαγγελίου.
«Έζησα δύο χρόνια στην ευλογημένη γη της Χίου. Μέρα τη μέρα περπατούσα στους δρόμους, που μοσχοβολούν μαστίχα και ιδρώτα, ανθρώπων απλών όπως είναι μία κυριακάτικη πρωινή καλημέρα!
Σε εκείνες τις 730 ημέρες, τα βήματά μου περιπλανήθηκαν, στους αγιασμένους τόπους της Χίου. Μέσα στο Chiography Project, γνώρισα ανθρώπους που στέκονται όρθιοι σαν τα κυπαρίσσια, γνώρισα μαστόρους με βλέμμα φτιαγμένο από σφυρί και καρφί. Γνώρισα γυναίκες που ύφαναν τον κόσμο τους όπως υφαίνουν τα σεντόνια τους.
Γνώρισα παιδιά με παλάμες γεμάτες άστρα από χώμα και παιχνίδια που θυμίζουν αρχαία απλότητα. Γνώρισα αγρότες, που κοιτούν τον ουρανό με την ίδια υπομονή που ακούν το χώμα. Γνώρισα καλλιτέχνες που δεν ξέρουν πως είναι καλλιτέχνες, γιατί το έργο τους είναι η ίδια η ζωή.
Η Χίος, είναι οι άνθρωποι και δεν ξέρω τελικά, αν τους φωτογράφισα ή αν με φωτογράφισαν εκείνοι. Κρατώ μέσα μου, ρηχά και βαθιά, την απλότητα και την αυθεντικότητα των Χιωτών, που είναι σαν να την έφτιαξε ο Θεός μια Κυριακή, όταν ξεκουραζόταν. Και συνεχίζω.»
Υ.Γ: Εκείνα τα Αλεξανδρινά, καμμιά πενηνταριά του Δήμου Χίου, θα δοθούν στην Περιφέρεια, να δώσει ένα γιορτινό τόνο στα παρτέρια της; Βαρεθήκαμε πιά τα ίδια και τα ίδια λουλούδια.
