Να σας εξηγηθώ.
Από χθες το βράδυ ένας πυρετός με έριξε κάτω. Προς το παρόν κάνω μόνος του τον... γιατρό με αντιπυρετικά, αλλά αν δω και επιμένει, τι να κάνω θα ζητήσω την βοήθεια της επιστήμης. Αν και εδώ που τα λέμε τα μηνύματα είναι αισιόδοξα αφού βρίσκομαι μπροστά στον υπολογιστή με στόχο να γράψω για τον Γιώργη Ξυδιά, τον ξεχωριστό Ξυδιά της Αμανής, όταν ευτυχώς μια ειδοποίηση του Αλέκου Καραμούζου του Καρδαμυλίτη με προσγείωσε. Γιάννη, μου έγραψε, τον επικήδειο στον Γιώργο τον εκφώνησε η Ευγενία Ασλανίδη. Από εκεί και πέρα εμφανίστηκε μπροστά μου μονόδρομος. Το να πρσπαθείς να ανταγωνιστείς την λογοτεχική φλέβα της Ευγενίας και ειδικά για θέμα της Αμανής και των Κουρουνίων, είναι ματαιοπονία. Ήμουνα σίγουρος αλλά μόλις τον διάβασα, είπα αυτό είναι, τι να γράψεις εσύ τώρα. Και επειδή το κείμενο στην ουσία είναι της Ευγενίας, κάνω αναφορά στον τίτλο, που μόνο κατά το ήμισυ είναι δικός μου.
Αποχαιρετώντας τον Γιώργο Ξυδιά
Κουρούνια 24/6/2024
Βρισκόμαστε εδώ για να αποχαιρετήσουμε έναν δικό μας άνθρωπο και να αποθέσουμε το καταπονημένο σώμα του στα αγιασμένα μας χώματα.
Λύτρωση! Αυτή τη λέξη γυροφέρνουμε απ’ τη στιγμή που έφυγε από κοντά μας, ο Γιώργος Ξυδιάς για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε καλύτερα την απώλειά του.
Η περιπέτεια της υγείας του ήταν μακρά και δύσκολη. Την έκανε δυσκολότερη για αυτόν, το γεγονός ότι ταλαιπωρούσε τους δικούς του ανθρώπους –τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Και για εκείνους, το γεγονός ότι δεν μπορούσε ο άνθρωπός τους να απολαύσει καν τις μικροχαρές της ζωής.
Αλλά αυτή είναι η ζωή και ορίζεται από κάπου αλλού.
Το αποτύπωμα όμως που αφήνεις στην οικογένεια και στην κοινωνία που έζησες, είναι καθαρά δική σου υπόθεση.
Ο Γιώργος Ξυδιάς από παιδί ερχόταν στα Κουρούνια. Είτε ως συγγενής -οι γιαγιάδες μας ήταν πρωτοξαδελφάδες, είτε ως φίλος και συμμαθητής του αδελφού μας και άλλων συγχωριανών παιδιών. Έτσι γνώρισε την αδελφή μου, τη Βαγγελίτσα, που στάθηκε δίπλα του, στα εύκολα τρυφερή και στα δύσκολα γενναία.
Αγαπηθήκανε, παντρευτήκανε και κάνανε δυο υπέροχα παιδιά. Τον Χαράλαμπο και τον Γιάννη. Δεν χρειάζεται να σας τα συστήσω, νομίζω. Τώρα στην οικογένεια μπήκε κι ένα υπέροχο κορίτσι. Η Κωνσταντίνα Ποδιά. Από τα Καρδάμυλα, μέλλουσα σύζυγος του Χαράλαμπου, τριτοξαδέλφη κι εκείνη…
Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως στους μακρινούς συγγενείς, πρέπει να αναζητήσει σύντροφο και ο Γιάννης μας.
Ήρθαν έτσι τα πράγματα και από τη δεκαετία του 80 και μετά, η οικογένεια του Γιώργου και της Ευαγγελίας Ξυδιά ήταν η μοναδική νέα οικογένεια που ζούσε στα Κουρούνια. Ο Γιώργης, μηχανικός τότε σε πλωτά συνεργεία, έπαιρνε μεγάλη ανησυχία μαζί του κάθε που έφευγε, καθώς άφηνε πίσω τη γυναίκα του–η οποία ήταν ήδη γραμματέας στην κοινότητα και τα δυο μωρά παιδιά του. Αν συνέβαινε κάτι ποιος θα ΄τρεχε…
Έτσι με την πρώτη ευκαιρία, παράτησε τη δουλειά του γύρισε στο χωριό και ανέλαβε γραμματέας στην κοινότητα του δικού του χωριού, στην Κέραμο, η οποία επίσης θρηνεί σήμερα για το φευγιό του…
Τα παιδιά του, μέχρι που τέλειωσαν το λύκειο, ήταν τα μοναδικά παιδιά που ζούσαν στα Κουρούνια, που έπαιζαν στους άδειους δρόμους του χωριού μας, που για μεγάλο διάστημα, τα πήγαινε στη Βολισσό, όπου ήταν το σχολείο, ο πατέρας τους.
Το κράτος ήταν μακρά νυχτωμένο.
Με δικές του ενέργειες άρχισε να αντιστρέφεται το κλίμα και έδειξε ενδιαφέρον η πολιτεία για τα δυσπρόσιτα μέρη σαν το δικό μας. Έτσι έφτασαν και στην Αμανή τα μαθητικά δρομολόγια.
Τα ίδια χρόνια, που οι νέοι απουσίαζαν παντελώς από τα μέρη μας, ο Γιώργος Ξυδιάς ήταν ο άνθρωπος που άνοιγε τις πόρτες των ηλικιωμένων του χωριού και έλυνε προβλήματα που οι κακοκαιρίες προκαλούσαν. Είχε ευτυχώς την τεχνική γνώση να τα αντιμετωπίζει αποτελεσματικά, και βεβαίως το νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο.
Κάπως έτσι εντάχθηκε στην κοινωνία των Κουρουνίων, κάπως έτσι έγινε ίσως ο χρησιμότερος άνθρωπος επί των ημερών του. Ήταν ο ταμίας και όχι μόνο, του Συλλόγου. Ήταν ο ψάλτης και όχι μόνο, της Εκκλησίας. Τέκνο της ανάγκης η ψαλτική, καθώς είχε μείνει κενή η θέση στο αναλόγιο του Αη Γιάννη, τον κέρδισε και ως ανάγκη ψυχής. Καθώς υπήρχε η πρώτη ύλη -η φωνή- σιγα, σιγά εξελίχθηκε σε έναν καλλίφωνο ιεροψάλτη. Αμέτρητες φορές τον…συνέλαβα να κάνει πρόβες στην ψαλτική, με μπούσουλα σπουδαίους δάσκαλους, των οποίων την φωνή, άκουγε μαγνητοφωνημένη.
Λυπάμαι που δεν σκέφτηκα ποτέ να του πάρω συνέντευξη. Συμβαίνει αυτό με τους δικούς σου ανθρώπους, όπως συνέβη και με την αξέχαστη Ιωάννα Κοτσάτου. Οι δυο τους για πολλά χρόνια ήταν οι φύλακες άγγελοι του χωριού μας.
Το γεγονός ότι κρεμόμασταν από τα χείλη του, όταν μας έλεγε ιστορίες, ίσως ωθήσει κάποιους από εμάς, να τις καταγράψουμε κάποια στιγμή. Για την ώρα καταφεύγουμε στα βίντεο, που κάποιοι είχαν τη σοφία να καταγράψουν τους αμανέδες που τραγουδούσε. Τότε που η φωνή του αντιλαλούσε και συνόδευε τα αηδόνια που δεν σταμάτησαν ποτέ να κελαηδούν στο ποτάμι μας, κι αργότερα, που το σώμα υστερούσε της ψυχής του.
Μερακλής, χορευταράς, τραγουδιστής, πάνω στον αμανέ, τα ‘δινε όλα!
Όλα;
Όταν πάλι η ζωή τα ΄φερε και ασχολήθηκε μόνος του και με την αγροτιά, τα κατάφερε εξ ίσου καλά και με ο,τι καταπιάστηκε. Κάποιες χρονιές με έντονη ελαιοπαραγωγή, ανασκουμπώθηκα κι εγώ και πήγα να βοηθήσω. Τότε θαύμασα τη νοικοκυροσύνη του ως αγρότη, την οποία είχα θαυμάσει και ως οικογενειάρχη, ως Κοινοτικό, αλλά και ως Δημοτικό υπάλληλο, όταν για μια μικρή αλλά χρυσή περίοδο ολόκληρη η Αμανή είχε γίνει ένας Δήμος.
Θυμάμαι, όταν ακόμα είμασταν κοινότητες, είχα φέρει τα πολιτικά μου δικαιώματα από την Κρήτη στη Χίο. Στην αρμόδια υπηρεσία που απευθύνθηκα για τις διαδικασίες μετεγγραφής, μόλις άκουσαν ότι θα γραφτώ στην Αμανή, μου λένε: Είστε καλά; Τα χωριά ρημάζουν. Γιατί δεν γράφεστε εδώ στην πόλη;
Όταν είπα ότι είμαι από τα Κουρούνια, άκουσα μόνο λόγια θαυμασμού. «Τότε , εντάξει. Εκεί είναι οι Ξυδιάδες. Ο Γιώργος Ξυδιάς είναι από τους καλύτερους και πιο οργανωτικούς υπαλλήλους που έχουμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αγαπημένε μας Γιώργο, θα μείνεις πάντα στη μνήμη μας για όλους αυτούς του λόγους και πολλούς άλλους που κι αν τώρα δεν έχουμε χρόνο να τους απαριθμήσουμε, θα τους θυμόμαστε στις παρέες, όπως κάνουμε στις βεγγέρες μας για τόσους άλλους φευγάτους….
Και θα καταλήγουμε πάντα με εκείνη την παροιμία που λέγανε οι γονιοί μας και που αξίζει να στην αφιερώσουμε απλόχερα!
Όπου φελά παντού φελά!
Καλό σου ταξίδι πολυαγαπημένε μας Γιώργο
Ευγενία Ασλανίδη
